Bażant złocisty – piękny, azjatycki ptak, a do tego łatwy w hodowli!
Bażant łowny – pięknie upierzony ptak hodowlany i łowny
Zobacz także
Bażant (Phasianus colchicus) nie należy do naszych rodzimych gatunków ptaków. Jego rozprzestrzenienie na terenie naszego kraju, zawdzięczamy wypuszczeniem tego gatunku z hodowli.
Pochodzenie
Naturalnym środowiskiem występowania bażantów jest Azja Środkowa. Dopiero później zostały sprowadzone do Europy i hodowane w wolierach. Do Polski najprawdopodobniej przybyły w XVII wieku i były początkowo utrzymywane tylko w hodowlach zamkniętych. Po pewnym czasie rozpoczęto wsiedlanie tego gatunku do naszego środowiska. Bażanty, bardzo dobrze się zaaklimatyzowały i zaadoptowały w klimacie umiarkowanym. Obecnie bażant łowny występujący w Polsce jest formą hodowlaną bażanta kolchijskiego.
Występowanie
Najliczniejsze populacje bażantów w Polsce można spotkać na południu, południowym - wschodzie i w centrum kraju. Aktualnie ich liczebność szacuje się na pół miliona osobników. Naturalnym środowiskiem występowania bażanta na terenie Azji są lasy z małymi polanami śródleśnymi oraz nadwodne zakrzaczenia nad jeziorami i rzekami. Bażanty w takiej okolicy mają zapewnione bezpieczne schronienie oraz obfitość pokarmu. W Polsce kuraki polne tego gatunku najczęściej spotyka się w dolinach rzek, nad brzegami jezior oraz na łąkach, polach uprawnych i na miedzach.
Charakterystyka
Bażanty są dość dużymi ptakami. Samiec waży średnio 1,5 kg, natomiast samiczki są o 30% lżejsze. Występuje u nich widoczny w barwie upierzenia i wielkości dymorfizm płciowy. Bażanty mają średniej wielkości głowę, osadzoną na szerokiej i dość krótkiej szyi. Ciało ma kształt owalny. Ogon samców jest dłuższy niż samic, a skrzydła mocno przylegają do ciała. Nogi są średniej długości, zabezpieczone długimi i mocnymi pazurami. Oczy są bardzo wyraźne, średniej wielkości o tęczówce u samców koloru żółto-pomarańczowego. Samice mają oczy ciemniejsze od samców, najczęściej brązowe.
Samiec ma przepiękną, różnokolorową szatę upierzenia. Głowa jest granatowa z zielonym metalicznym połyskiem. Na czubku głowy występują dwa pędzelki zwane „uszami”. Dookoła oczu znajdują się mięsiste przydatki głowowe, koloru krwisto czerwonego. Pomiędzy szyją, a piersią znajduje się biała obroża. Na piersi i grzbiecie rosną pióra barwy złoto-pomarańczowej. Na obrzeżu każdego pióra występuje czarna obwódka, tworząca upierzenie przypominające rybie łuski. Upierzenie skrzydeł jest jaśniejsze od reszty ciała, zazwyczaj ma kolor przypominający ubarwieniem samiczkę.
Samice mają niepozorną barwę upierzenia. Dzięki niemu mogą się łatwo ukryć w trawie, niezauważone przez drapieżniki i myśliwych. Sylwetką przypominają samce, jednak są znacznie mniejsze.
Pierś oraz spodnia część szyi jest beżowo-szara, bez rysunku. Na bokach ciała, grzbiecie, skrzydłach i na piórach występuje charakterystyczny rysunek. Na zakończeniach piór pojawiają się okrągłe ciemnobrązowe plamki z jaśniejszą obwódką.
czytaj dalej...
