Paw indyjski – popularny ptak ozdobny, wymagający dużej przestrzeni
Hodowla pawi - odkrywamy najważniejsze aspekty
Zobacz także
W Polsce hodowla pawi jest zlokalizowana głównie w ogrodach zoologicznych, parkach i gospodarstwach agroturystycznych. Paw pełni rolę ozdoby krajobrazu, ze względu na swój piękny wygląd. Również z tego powodu został udomowiony i należy do najstarszej grupy ptaków ozdobnych na świecie. Podejmowano próby jedzenia mięsa pawi, ale okazało się, że jest łykowate i bardzo niesmaczne.
Naturalnym środowiskiem występowania pawi (indyjskich) jest południowo-wschodnia Azja i Sri Lanka. Paw jest uznawany w tamtych okolicach za symbol Boga Kriszny oraz luksusu. Ten ptak został szczególnie doceniony, ze względu na swoją przepiękną szatę oraz dlatego, że żywi się jadowitymi wężami oraz skorpionami. W razie niebezpieczeństwa ostrzega ludzi i zwierzęta donośnym krzykiem. W Indiach można go spotkać nawet na wysokości 1500 m n.p.m.
Pawie najczęściej zamieszkują obrzeża lasów tropikalnych oraz otwarte tereny. Preferują obszary drzewiaste, ze względu na noclegi odbywające się w koronach drzew. Żer rozpoczyna się po wschodzie lub przed zachodem słońca. Pawie w warunkach naturalnych są bardzo płochliwe, ucieczka najczęściej odbywa się biegiem. Skrzydła są wykorzystywane tylko podczas wzbicia w korony drzew.
Gatunki pawi i charakterystyka
Paw należy do rzędu grzebiących i rodziny kurowatych podobnie jak np. bażanty.
Paw indyjski
Paw indyjski nazywany jest również niebieskim. Gatunek najczęściej spotykany i hodowany amatorsko. U pawi występuje znaczny dymorfizm płciowy, objawiający się różnicami w upierzeniu.
Samce posiadają metalicznie-niebieską szyję, głowę oraz pierś. Na niewielkiej głowie występuje charakterystyczny czubek, zwany koroną, zbudowany z 20 piórek postrzępionych na końcach. Nad i pod okiem znajduje się biały pasek. Dziób jest ostry, delikatnie zakrzywiony w dół.
Dla pawia najbardziej wyróżniającym elementem upierzenia jest niezwykle barwny ogon. W swej budowie posiada około 100 bardzo długich piór, sięgających 120 cm. Na ich końcach występują „oczka”, średnicy około 6 cm. Skrzydła są szaro beżowe. Na grzbiecie występują czarne prążki na brązowo-zielonym tle. Tułów jest średniej wielkości osadzony na dość mocnych nogach, umiejscowionych po środku ciała. Pawie posiadają mocne i ostre pazury.
Ogon u samców wyrasta w wieku 30 miesięcy, pełni funkcje ozdobne, mające przyciągnąć partnerki podczas okresu godowego. Dorosłe samce ważą około 4- 5,5 g, a długość ciała dochodzi do 230 cm.
Samice mają upierzenie bardziej stonowane. Tułów jest szaro-beżowy, szyja jest zielona, pierś najczęściej biała, a głowa biało-brązowa. Na głowie, podobnie jak u samców wyrasta czubek. Masa ciała dorosłych samic to 3,0-4,0 kg, a długość 90 cm.
Występują trzy odmiany barwne pawia indyjskiego – biały, pstry i czarnoskrzydły
U pawi białych i pstrych nastąpiła mutacja, znana już od 400 lat. Pawie pstre na upierzeniu podobnym do klasycznego, mają białe plamy różnej wielkości. U pawi czarnoskrzydłych na grzbiecie, skrzydłach i ogonie występują niebieskie rysunki, a skrzydła są czarne.
Paw złoty
Paw złoty naturalnie występuje w południowo-wschodniej Azji, Birmie, na Jawie i Sumatrze. Nazywany jest również pawiem jamajskim lub zielonym. Jest pod ścisłą ochroną. W Polsce można go spotykać w ogrodach zoologicznych.
Samce mają zieloną głowę, szyję i pierś. Każde pióro ma zielony brzeg, a w środku niebieską plamkę. Na głowie występuje korona, grzbiet jest zielony ze złotymi plamami. Ogon jest zielony ze złotym połyskiem, na końcach występują barwne oczka. Samica jest podobnie ubarwiona, z tym, że nie posiada długiego ogona.
czytaj dalej...
