Hodowla ślimaków winniczków - cenne informacje
Hodowla ślimaków afrykańskich - kulinarnego rarytasu eksportowego
Zobacz także
W Polsce ślimaki kojarzą się przede wszystkim ze szkodnikami upraw, podczas gdy w krajach zachodniej Europy mięso i jaja ślimacze uznawane są za kulinarny rarytas. Z tego względu hodowla ślimaków afrykańskich z przeznaczeniem na eksport jest zajęciem perspektywicznym. W jaki sposób ją rozpocząć? Podpowiadamy, co o ślimakach afrykańskich, ich cyklu rozwojowym i wymaganiach w zakresie utrzymania wiedzieć trzeba.
Wartość ślimaków
Ślimaki w celach spożywczych hodowali już starożytni Rzymianie. Współczesny renesans popularności tych mięczaków przypadł na lata 70. i 80. XX w. i wbrew obiegowej opinii miał miejsce nie tylko we Francji, ale dosięgnął również Hiszpanię, Włochy, Portugalię i Anglię. Mięso ślimacze stanowi cenne źródło białka (15-20% masy), makro- oraz mikroelementów (1,2-1,4% masy) i nienasyconych kwasów tłuszczowych. Spożywa się również jaja ślimaków, a ślimaczy śluz ze względu na zawartość kwasu glikolowego oraz kolagenu jest wykorzystywany w przemyśle farmaceutycznym i w kosmetyce.
Odmiany hodowlane
Ślimak afrykański Helix aspersa (Müller) jest najpopularniejszym gatunkiem ślimaka hodowlanego. W celach kulinarnych wykorzystuje się jego dwie odmiany: Helix aspersa maxima i Helix aspersa aspersa. Helix aspersa maxima, nazywany również z francuska Gros-gris (duży szary), osiąga masę 15-40 g i średnicę muszli 30-45 mm, a wywodzi się z Afryki Północnej. Maksymalna masa ciała jego mniejszego krewniaka wynosi 6-15 g przy podobnej średnicy muszli (30-40 mm). Z tego względu Helix aspersa aspersa nazywany jest ślimakiem małym szarym – Petit-gris. Występuje powszechnie na wybrzeżach Oceanu Atlantyckiego – we Francji, Portugalii i Anglii. To właśnie ślimaki małe szare osiągają najwyższe ceny rynkowe.
Systemy chowu
Praktykuje się dwa systemy chowu ślimaków afrykańskich: można utrzymywać je przez cały rok w budynku inwentarskim lub wykorzystywać zamknięte pomieszczenie jedynie jesienią oraz zimą, a wiosną i latem przenosić hodowlę do tzw. parku, czyli na ogrodzony teren na świeżym powietrzu. Ten pierwszy system jest praktykowany rzadziej, ponieważ całoroczny chów w zamkniętych pomieszczeniach wiąże się ze wzrostem kosztów i nakładu pracy. Ślimaczarnia musi być zaopatrzona w wodociąg, kanalizację, elektryczność i wentylację. Powinny znaleźć się w niej osobne pomieszczenia, w których ślimaki będą przebywać w określonej fazie rozwoju: chłodnia, wylęgarnia, pomieszczenie do reprodukcji, wychowalnia do pierwszego miesiąca i tuczarnia, a ponadto magazyn.
W systemie chowu z parkiem budynek inwentarski jest niezbędny jedynie do zapewnienia optymalnych warunków zwierzętom hibernującym – inkubację jaj i odchów ślimaków przeprowadza się w inspektach bądź specjalnych namiotach, tucz dorosłych ślimaków odbywa się natomiast na świeżym powietrzu. Warto nadmienić, że ślimaki żerujące w parku osiągają lepsze efekty tuczu niż te trzymane w pomieszczeniach zamkniętych.
W hodowli ślimaków afrykańskich, podobnie jak w hodowli winniczków, użytkuje się dwa typy parków – z porostem z roślin jednorocznych i z podziałem na kwatery (100-130 szt. ślimaka małego szarego na 1 m2 bądź 70-100 szt. ślimaka dużego szarego na 1 m2) oraz z porostem z roślin wieloletnich, bez osobnych kwater (25 szt. ślimaka małego szarego na 1 m2 lub 10 szt. ślimaka dużego szarego na 1 m2). Przy uprawie odpowiednich roślin pastewnych z 1 ha parku można uzyskać przyrost do 10 t masy ślimaczej.
czytaj dalej...
