Jak prawidłowo hodować dziki? Podpowiadamy!
Hodowla szynszyli – najważniejsze aspekty chowu tych gryzoni
Zobacz także
Hodowla szynszyli jest popularna na całym świecie. Od szynszyli pozyskiwane są skórki, uznawane za szlachetny surowiec zasilający przemysł futrzarski. Szynszyle są utrzymywane również jako małe zwierzęta towarzyszące. Szynszyle pochodzą z terenów górzystych Andów Ameryki Południowej (Peru, Boliwia, Chile). Są znakomicie przystosowane do dużych amplitud temperaturowych, małej wilgotności oraz terenów ubogich w pokarm. W naturalnym środowisku żywią się źdźbłami wysuszonych traw, ziołami i korą obgryzioną z gałązek. Chwytanie i skórowanie szynszyli, najprawdopodobniej zapoczątkowali Indianie, wykonujący z futer, ciepłe okrycia wierzchnie.
Charakterystyka
Dorosłe szynszyle ważą około 600‒800 g, pomiędzy samcami i samicami występuje wielkościowy dymorfizm płciowy. Samiczki są większe od samców. Szynszyle mają średniej wielkości spłaszczoną głowę, z szerokim czołem i wyraźnymi dużymi oczami. Uszy są okrągłe i delikatnie owłosione, w porównaniu do innych gryzoni, są dość duże. Skóra uszu jest bardzo cienka, na powierzchni wyraźnie rysują się naczynia krwionośne. Ogon jest długi i zakręcony w stronę grzbietu. Włosy na ogonie są ościste i twarde.
Przednie łapy są krótkie, pięciopalczaste, ale zredukowane. Tylne nogi są długie i silne, posiadają trzy duże palce i czwarty mały, zredukowany. Całe ciało jest pokryte delikatnym futerkiem. Okrywa włosowa w większości składa się z gęstych włosów puchowych. Skóra szynszyli jest cienka, ale dość odporna na rozerwanie.
Najbardziej rozpowszechnioną odmianą barwną, jest niebiesko popielata odmiana zwana „standard”. Szynszyle mają grzbiet i boki ciemnoszare, a brzuch i spód ogona jest dużo jaśniejszy, może być biały. Występuje bardzo wiele odmian kolorystycznych okrywy włosowej np. biała, mglista, beżowa, szafirowa, srokata, albinotyczna lub czarna aksamitna.
Warunki utrzymania
Ferma szynszyli powinna znajdować się w zamkniętym pomieszczeniu np. budynku mieszkalnym, inwentarskim lub pawilonie specjalnie przygotowanym do hodowli. W budynku panują stałe warunki temperaturowe i wilgotnościowe. Latem temperatura nie powinna przekraczać 25°C, a zimą spadać poniżej 5°C. Wilgotność na poziomie 50‒70% jest odpowiednia dla wszystkich grup wiekowych. W pomieszczeniach musi być dostęp do naturalnego źródła światła i sprawna wentylacja. Wymiana powietrza jest bardzo ważna, ze względu na duże zapylenie środowiska wewnętrznego, wywołane stosowaniem pasz sypkich.
Szynszyle utrzymywane są w klatkach metalowych wykonanych z ocynkowanej siatki, o oczkach 1,5x2 cm. Ilość klatek zależy od wielkości produkcji. Przy chowie intensywnym można stosować klatki kilkukondygnacyjne. Pomiędzy poszczególnymi piętrami znajdują się szuflady zbierające odchody i chroniące zwierzęta znajdujące się poniżej przed zabrudzeniem.
Wymiary klatek różnią się w zależności od systemu utrzymania. System monogamiczny polega na połączeniu samicy i samca, które przebywają ze sobą stale. Natomiast system poligamiczny zakłada przemieszczanie samca pomiędzy klatkami samic specjalnie uformowanym korytarzem. Samce mogą swobodnie poruszać się po klatkach samic, a samice mają założone kołnierze uniemożliwiające wydostanie się ze swojej klatki.
Do podstawowego wyposażenia klatki dla szynszyli należy zaliczyć domek wykotowy dla samic, schron-domek, poidło, karmidło (najczęściej automatyczne) oraz wanienkę kąpielową. Wanienki z piaskiem lub pyłem należy usuwać po zażyciu kąpieli przez zwierzę, ponieważ szynszyle zabrudzają piasek odchodami i moczem.
czytaj dalej...
