Rasy kaczek: od biegusów po piżmowe. Przegląd najchętniej wybieranych ras
Kaczki karolinki – barwnie upierzone ptaki ozdobne. Polecane do przydomowej hodowli
Zobacz także
Kaczka karolinka jest – obok mandarynki – najpopularniejszym z gatunków kaczek ozdobnych. Te małe, niezwykle kolorowe ptaki nie niszczą roślin, a ich wymagania w zakresie żywienia i utrzymania nie są wygórowane. Jeśli tylko znajdziemy miejsce na nieduże oczko wodne, możemy zdecydować się na sprowadzenie tych wdzięcznych małych kaczuszek do naszego ogrodu.
Występowanie
Ojczyzną kaczki karolinki (Aix sponsa) jest Ameryka Północna. Na rodzimym kontynencie występuje najliczniej między 30° a 50° równoleżnikiem, zwłaszcza na obszarze Karoliny Północnej – stąd też jej polska nazwa. W języku angielskim gatunek ten nosi miano kaczki leśnej (wood duck), ponieważ zamieszkuje podmokłe tereny porośnięte gęstą roślinnością: rozlewiska, bagna i stawy, położone w lasach. Karolinki żerują w wodzie, a sypiają w dziuplach drzew.
W pierwszej połowie XX w. gatunek ten znalazł się na skraju wyginięcia. Przyczyną gwałtownego spadku liczebności dzikich karolinek stały się intensywne polowania na kaczki i systematyczne wyniszczanie ich siedlisk. Dzięki programowi ochrony udało się jednak odbudować ich populację. W Europie kaczka karolinka jest gatunkiem introdukowanym. Ptaki zbiegłe z parków i hodowli doskonale radzą sobie w naszym klimacie i rozmnażają się na wolności, choć nie tak licznie jak mandarynki.
Charakterystyka
Kaczka karolinka należy do grupy piżmówek. Te niewielkie ptaki osiągają długość ciała 43-51 cm i ważą 0,5-0,7 kg. Karolinki cechują się wyraźnym dymorfizmem płciowym. Samiec w szacie godowej ma na głowie zielone pióra, które z tyłu tworzą dość długi czub. Jego oczy są czerwonopomarańczowe, boki głowy czarne, a gardło białe. Biały kolor mają również dwie charakterystyczne pręgi na jego głowie – pierwsza, cieńsza, ciągnie się od nasady dzioba nad oko, druga zaś biegnie od podbródka w górę, w kierunku zewnętrznego kącika oka, i tworzy ostry łuk zakręcając w stronę czuba. Upierzenie na piersi kaczora jest rudokasztanowe z drobnymi białymi cętkami, a na grzbiecie – ciemnoniebiesko-brunatne, podobnie jak na skrzydłach. Boki jego ciała przybierają kolor żółty, z kilkoma cienkimi, biało-czarnymi paskami.
Samica ma szarobrązowe ubarwienie z płowymi cętkami na piersi i po bokach. Część lotek w jej skrzydłach jest intensywnie niebieska, podobnie jak u samca. Wokół jej brązowych oczu występują grube białe obwódki. Kaczka ma na głowie mniejszy czubek niż kaczor. Od samicy mandarynki odróżnia się drobniejszym cętkowaniem na piersi i znacznie szerszą obwódką wokół oka.
czytaj dalej...
