Kaczka Pekin - opis, hodowla i charakterystyka rasy
Kaczki Mandarynki - ceniona rasa ozdobna
Zobacz także
Kaczka Mandarynka (Aix Galericulata) należy do rzędu blaszkodziobych, rodziny kaczkowatych. Jest niewielką kaczką, bardzo charakterystycznie ubarwioną.
Mandarynki w Azji są symbolem wiernej i długotrwałej miłości oraz szczęścia małżeńskiego. Parki tych ptaków są wręczane nowożeńcom jako prezent ślubny.
Występowanie
Naturalnym środowiskiem bytowania Mandarynki jest wschodnia część Syberii, Chin oraz Japonii. Miejscem zimowania, do którego migrują azjatyckie populacje, najczęściej są południowe Chiny. Populacje występujące naturalnie w Japonii, w ogóle nie migrują i prowadzą osiadły tryb życia. Są to kaczki leśne, zasiedlające okolice śródleśnych rzek z licznymi wysepkami i jeziorek o szeroko zarośniętych brzegach. Można ją również spotkać w okolicach skalistych potoków.
W Azji populacja w roku 1992 wynosiła około 20 000 sztuk i zaczęła drastycznie spadać, w związku z czym utworzono program ochrony tego gatunku. Mandarynki były wyłapywane i eksportowane do innych państw. Podejrzewa się, że głównym powodem dla którego populacja Mandarynek nie została zdegenerowana całkowicie, jest ich niesmaczne mięso.
W Anglii i Danii sukcesywnie tworzono dziką populację Mandarynek, dzięki czemu obecnie znajduje się tam około 7 tysięcy osobników żyjących na wolności i aktywnie się rozmnażających.
Jest znana na całym świecie przez hodowców ptaków ozdobnych. Popularność i uwielbienie zyskała za swoje piękne, kolorowe upierzenie. Na terenie Europy bardzo dobrze się zaaklimatyzowała.
W Polsce jest uznawana za uciekiniera z ogrodów zoologicznych, można ją spotkać w parkach i ogrodach, w których występuje mniejszy lub większy zbiornik wodny. W Warszawie można ją zobaczyć w Łazienkach Królewskich.
Charakterystyka
Należą do grupy małych kaczek, ich masa ciała wynosi od 428 do 693 g. Rozpiętość skrzydeł dochodzi do 24 cm. Mandarynki to gatunek kaczek, u których występuje mocno zaznaczony dymorfizm płciowy dotyczący upierzenia.
Samiec podczas sezonu godowego ma na głowie płaski czub, zbudowany z różnokolorowych piórek – zielonych, czerwonych, białych i brązowych. Czoło jest ciemno ubarwione, na skroni występuje białe pasmo. Dolna okolica oka i policzek jest pomarańczowy, dziób jest wyraziście czerwony. Od policzka promieniście odchodzą pióra pomarańczowo-brązowo-białe tworząc kształt przypominający tarczę. Szyja i fragment piersi jest fioletowy, pobłyskujący metalicznie. Ten fragment po bokach ciała jest oddzielony od piersi dwoma białymi paskami na czarnym tle. Dalsza część piersi oraz brzuch są białe.
Skrzydła są białe, pióra mają delikatny czarny rysunek na końcach. Po złożeniu wyglądają jakby były w paski. Lotki są brązowo-rudo-białe. Ogon jest dość długi, pióra mają barwę brunatną. Nogi są pomarańczowo-czerwone, dość długie , przesunięte na tył ciała, a palce spięte błoną pławną usprawniającą aktywne pływanie. Pióra samicy i samca są namaszczane wydzieliną z gruczołu kuprowego, dzięki której pióra nie namakają wodą, a ptak może swobodnie pływać. Młode są pozbawione gruczołu kuprowego i do czasu jego wykształcenia są nacierane wydzieliną rodziców.
Samiczki nie mają tak efektywnego i kolorowego upierzenia. Jest to cecha dzięki, której samiczka wraz z młodymi może się ukryć w trawie niezauważona przez drapieżniki. Samice Mandarynek mają upierzenie szaro-brązowe. Na górnych partiach ciała mają ciemniejsze ubarwienie, natomiast spód ciała jest biały. Na piersi występują charakterystyczne pióra biało-brązowe, które dają wizualny efekt kropkowania. Czubek na głowie nie jest tak duży jak u samca. Wokół oka występuje biała obwódka, przedłużająca się wraz z linią oka w stronę grzbietu. Dziób i nogi są koloru brązowo-czerwonego. Pisklęta mają upierzenie podobne do dojrzałych samic.
W locie obie płcie charakterystycznie opalizują na niebiesko-zielono.
czytaj dalej...
