Kapusta włoska Langedijker – odmiana bez skłonności do pękania główek
Zobacz także
Kapusta włoska Langedijker ceniona jest za właściwości swoich główek, które w ogóle nie pękają. Dzięki temu można nie tylko bez problemu uprawiać ją w polu, lecz także całkiem długo przechowywać.
Opis
Prezentowana kapusta włoska – podobnie jak inne odmiany tego typu – dojrzewa późno, od daty wysadzenia jej do gruntu do zbioru musi bowiem minąć co najmniej 140 dni. Niemniej jednak opłaca się czekać na jej kuliste główki, ponieważ wyrastają one na całkiem spore (2–4 kg), zwięzłe i niepękające. Ubarwiają się na ciemnozielono, z kolei liście okrywowe przybierają kolor o lekkim niebieskim odcieniu. Poza tym są pokryte widocznym woskowym nalotem. Strukturę liści określa się mianem pęcherzykowatej, choć trzeba zaznaczyć, że widoczne na ich powierzchni wypukłości są dosyć grube. Same główki okazują się bardzo twarde jak na kapustę głowiastą.
Siew
Aby uprawa przebiegała bez zakłóceń, należy wysiać nasiona w marcu lub kwietniu. Rozsadę wysadza się w pole w terminie od drugiej połowy kwietnia do końca maja. Rozstawa powinna wynosić 70 cm między rzędami oraz 50 cm w rzędach między pojedynczymi roślinami.
Stanowisko
Kapusta stanowi świetny przedplon dla roślin korzeniowych, ponieważ wymaga starannego odchwaszczania podłoża i pozostawia je w dobrej strukturze. Niestety, posiada zarazem poważną wadę – z racji tego, że wytwarza mnóstwo liści i potrzebuje znacznej ilości składników odżywczych, gleba po jej uprawie często jest mało wartościowa. Jeśli zaś chodzi o przedplon dla samej kapusty głowiastej, to odpowiednimi roślinami (czy to rolniczymi, czy warzywnymi) są: strączkowe, seler, ogórek, ziemniak i koniczyna.
Zastosowanie
Kapusta włoska Langedijker polecana jest przede wszystkim do bezpośredniej konsumpcji. Równie wspaniale odmiana ta sprawdzi się w przemyśle przetwórczym. Jej największą zaletę stanowi jednak fakt, że nadaje się do uprawy na jesienne spożycie oraz do długotrwałego przechowywania.
Dagmara Deska
