Konik polski - opis, hodowla i charakterystyka

1/6 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Konik polski jest jedynym na świecie bezpośrednim potomkiem tarpanów. Całkowicie udomowiony został dopiero w XX wieku, a jego środowiskiem naturalnym były polskie puszcze i lasy. Działania wojenne prowadzone w latach 1939-1945 spowodowały, że populacja koników polskich uległa znaczącemu zmniejszeniu, dlatego znajduje się teraz pod ochroną, a głównym celem hodowców jest zachowanie rasy z typowymi dla niej, pierwotnymi cechami charakterystycznymi.

Pochodzenie i specyfika rasy

Rasa konika polskiego ukształtowała się w warunkach naturalnych, na lesistych obszarach Polski, Litwy i Prus. Dzięki temu konik polski zachował wiele cech typowych dla koni dziko żyjących. Jego powstanie zawdzięczamy przypadkowemu krzyżowaniu się małych koni z tarpanami. Jego udomowienie trwało dość długo – ostatnie wolne egzemplarze kłusowały po puszczach i polach jeszcze do końca XIX wieku, ale szybko okazało się, że jest naprawdę oddanym przyjacielem człowieka. Wcześniejsze polowania oraz prowadzone w czasie II wojny działania zbrojne i wywózki sprawiły, że populacja koników polskich zaczęła spadać i rasa była zagrożona całkowitym wyginięciem. Odbudowę hodowli rozpoczęto już pod koniec lat 40, ale egzemplarzy było tylko kilka, a materiał genetyczny słaby. Udało się jednak znacząco zwiększyć liczbę przedstawicieli gatunku. Do tej pory trwają starania, podjęte w latach 80, aby wykształcić osobniki o najbardziej typowych, pierwotnych cechach, dzięki którym, być może, uda się zrekonstruować tarpana, który wyginął już w XIX wieku w wyniku polowań. W tym celu Polski Związek Hodowców Koni dba o czystość krwi, więc koniki polskie nie mogą być krzyżowane z innymi rasami a każdy nowonarodzony źrebak musi zostać zarejestrowany.

Koniki polskie mają wyłącznie myszate umaszczenie. Wszystkie odstępstwa, takie jak siwizna czy białe kwiatki, które pojawiają się czasami na głowie czy szyi, są niepożądane i rzadko dopuszcza się klacze z takimi znakiem do rozrodu, częściej są one usuwane z hodowli. Przeciętny konik jest niewielki – w kłębie maksymalnie osiąga 145cm wzrostu, ma krótką szyję, pręgę grzbietową i obfite owłosienie głowy i ogona. Jego odporność na choroby, siła i wytrzymałość sprawiły, że był często wykorzystywany w pracy na roli. Teraz, kiedy pługi konne zostały zastąpione maszynami rolniczymi, konik polski znajduje zastosowanie w rekreacji. Jest potulny i uległy, więc nadaje się do szkółek jeździeckich. Jego niewielki wzrost jest niewątpliwą zaletą w pracy z dziećmi, a spokojne, cierpliwe usposobienie sprawia, że świetnie nadaje się na zajęcia hippoterapii. Osobniki silne, bardziej pojętne i szybko uczące się mogą pracować w zaprzęgu. Jak wszystkie kuce, konik polski może żyć w stadach, gdzie bez problemu współpracuje z innymi końmi, nie wdaje się w bójki i respektuje przywódcę.

Żywienie

Utrzymanie konika polskiego jest dużo tańsze niż utrzymanie dużego konia, ze względu na to, że jego zapotrzebowanie na jedzenie jest znacznie mniejsze. Ich masa ciała waha się od 350 do 400kg, więc potrzebują tylko około 7 kilogramów strawy, a w tym trochę ponad 300 gram białka. Jednak ogólne zasady karmienia koników są identyczne jak te dotyczące koni:

- konik powinien dostawać jeść około 3 razy dziennie,

- każdy posiłek musi składać się z dawki siana, paszy i zielonki,

- nie można podawać pasz pęczniejących lub fermentujących,

- pasza nie może być rozdrobniona,

-porcja powinna być bogata w minerały i witaminy,

- pasza podawana koniom użytkowanym wierzchowo powinna być maksymalnie skoncentrowana,

- 50% obliczonego dziennego zapotrzebowania na siano podajemy w ostatnim posiłku wieczornym,

- konie pracujące ciężko powinny dostawać dużą dawkę marchwi, która jest najlepszym źródłem witaminy A, koniecznej dla prawidłowego rozwoju i działania ścięgien.

Pojenie

Dostarczenie zwierzętom odpowiedniej ilości wody jest niezbędne, zwłaszcza w czasie upałów i po sporym wysiłku. Dobrym rozwiązaniem jest podłączenie automatycznie napełniającego się poidła, ale można również poić konie samodzielnie, co jest o tyle lepsze, że możemy kontrolować ilość wypijanej wody i czas pojenia pupila. Pojenie powinno odbywać się co najmniej przed każdym posiłkiem, ale jeśli panują wysokie temperatury warto zwiększyć ich liczbę do 5-6. Woda musi być czysta i mieć temperaturę 12 stopni Celsjusza lub wyższą – napojenie konia zimniejszą wodą może być niebezpieczne dla jego zdrowia, ale, jeżeli jest to konieczne, można podawać mu zimną wodę w bardzo małych ilościach bądź namoczoną, niewielką garść siana. Koń nie powinien pić bezpośrednio po pracy – po naprawdę dużym wysiłku trzeba poczekać z pojeniem nawet 1,5 godziny, aż ochłonie i wyschnie z potu.

czytaj dalej...