Kuce islandzkie – idealna rasa koni do nauki jazdy
Kuc szetlandzki - opis, hodowla i charakter
Zobacz także
Kuce szetlandzkie pochodzą z najdalej wysuniętych na północ od wybrzeży Szwecji wysp zwanych Szetlandami. Jest najmniejszą brytyjską rasą kuców i jedną z najstarszych. Pochodzenie nie jest do końca poznane, ocenia się, że przodkami tej rasy mogą być Kuce Tundry. Odnalezione przez archeologów na wyspach Szetlandzkich kamienie runiczne z IX wieku ukazują jeźdźców siedzących na małych, ruchliwych kucach.
Może to wskazywać na bardzo stare pochodzenie tych niewielkich koni. Wielkość tych zwierząt jest związana z naturalnym procesem karłowacenia. Występują dwie odmiany, które różnią się wysokością w kłębie. Pierwsza osiąga maksymalnie 107 cm w kłębie, druga, zwana miniaturową nie więcej niż 86 cm.
Obecnie najwięcej kuców tej rasy znajduje się w hodowlach na terenie Holandii. Pierwsza Księga Stadna została utworzona w 1890 roku, teraz każde państwo bardziej zainteresowane hodowlą samodzielnie otwiera i prowadzi księgi.
Charakterystyka
Szetlandy rzadko kiedy przekraczają 102 cm w kłębie. Mają zbitą, krępą budowę, mocną kłodę i krótkie sile kończyny.
Kuce mają szerokie czoło i dość prosty profil twarzowy. Uszy są małe i rozstawione szeroko, częścią słuchową zwrócone ku przodowi. Cechą adaptacyjną do surowych warunków Wysp Szetlandzkich są duże chrapy, dzięki którym powietrze docierające do płuc jest ogrzane. Szyja jest krótka, gruba, obficie umięśniona i grzebieniasta u ogierów. Tułów jest nisko osadzony, kłoda ma kształt beczkowaty. Nogi są krótkie, kłąb na kłodzie słabo zarysowany. Grzbiet jest krótki, wygodny w dosiadzie. Zad jest silnie umięśniony i zaokrąglony. Okrągłe kopyta ozdobione szczotkami są zbudowane z odpornego na uszkodzenia mechaniczne tworzywa.
Podstawową maścią kuców jest kara, natomiast występują również inna, np. gniada, kasztanowata lub myszata. Licznie spotykane są również kucyki maści srokatej. Niedopuszczalną maścią u Szetlandów jest tarantowata. Włosy grzywy oraz ogona są długie, proste i gęste. Charakterystyczną cechą sierści kuców szetlandzkich jest podwojenie ilości włosów na zimę, w stosunku do tych, występujących w okrywie letnie. Jest to cecha adaptacyjna do warunków środowiska wysp Szetlandzkich. Okrywa letnia jest gładka i lśniąca, zimowa puchata, gęsta i posiada dwie warstwy.
Ruch
Kuce szetlandzkie poruszają się swobodnie, dość lekko. Praca stawów nadgarstkowych i skokowych jest prawidłowa. Charakterystyczne dla tych kucyków jest stawianie tylnych kopyt w śladach przednich nóg.
Temperament
Wśród pasjonatów jeździectwa panuje powszechny pogląd, że kuce szetlandzkie są złośliwe, nieposłuszne i uparte. Określenia te nie są zgodne z prawdą. Kuce są niezależne i bardzo samodzielne, ale przy fachowej opiece i ujeżdżeniu mogą być wspaniałymi końmi rekreacyjnymi. Natomiast przy złym traktowaniu i opiece, kuce nabierają złych nawyków i stają się złośliwe oraz uparte. Konie te są bardzo inteligentne, cierpliwe i spokojne.
Pozytywne cechy charakteru, ciekawy wygląd i niewielki rozmiar bezpośrednio wpływają na wykorzystanie tych koników jako wierzchowce dla dzieci oraz w hipoterapii.
Użytkowanie
Na wyspach, Szetlandy użytkowano wielokierunkowo. Dzięki swojej sile wykorzystywano je do prac polowych, transportu towarów, torfu, węgla kamiennego oraz wierzchowo. Kuce bardzo dobrze sprawdzały się również w pracy w kopalniach i miejscach trudnodostępnych dla maszyn. Obecnie są wykorzystywane dość powszechnie zaprzężone w bryczkach 1-2 osobowych. Dzięki swojej wytrzymałości potrafi przejechać nawet 30 km w ciągu kilku godzin.
Po rozpowszechnieniu rasy zaczęto je używać jako konie rekreacyjne dla dzieci oraz w cyrkach. Obecnie można je spotkać na różnego rodzaju imprezach oraz zawodach, jako atrakcja w ogrodach zoologicznych oraz w agroturystyce.
Kuce szetlandzkie przyczyniły się do powstania takich znanych ras jak amerykańskie szetlandy i argentyńskiej rasy miniaturowej falabella.
czytaj dalej...
