Jak pozbyć się iglicy pospolitej? Przedstawiamy sposoby
Lucerna sierpowata - chwast czy roślina paszowa? Poznaj nowo powstałą odmianę lucerny
Zobacz także
Lucerna sierpowata (Medicago falcata) wywodzi się z północnej Azji, należy do motylkowatych drobnonasiennych. Obecnie rośnie dziko w całej Europie. Współtworzy formę mieszańcową lucerny (lucerna mieszańcowa) przez połączenie z lucerną siewną. Nowo powstały gatunek otrzymał po niej silnie rozgałęziony korzeń palowy oraz dużą mrozoodporność.
Cechy charakterystyczne
Lucerna sierpowata to roślina jednoroczna, która może przezimować, ponieważ jest hemikryptofitem. Oznacza to, że jej pąki, które pojawiają się tuż nad powierzchnią ziemi, umożliwiają jej odnawianie się po zimie.
Lucerna sierpowata wykształca podziemne rozłogi i głęboko się zakorzenia. Jej łodyga jest rozesłana, owłosiona i może osiągać długość nawet 60 cm. Wytwarza trójlistkowe liście, dolne są odwrotnie jajowate, a górne – wąskolancetowate. Na szczycie są wycięte, a ich górna część jest ząbkowana. Kwiatostan stanowią kuliste główki, które są rozmieszczone bocznie na łodygach, a kwiaty mają kolor żółty i kwitną od czerwca do września. Owocem jest wielonasienny, sierpowato zgięty strąk.
Wymagania, występowanie i użytkowanie
Lucerna sierpowata wykazuje dużą wytrzymałość na niekorzystne warunki, w tym na suszę i mróz. Głównie uprawia się ją na pastwiskach w północnej Europie – w Anglii i Szwecji oraz Azji. Ma niewielką wartość polową. Jednak jeżeli jest uprawiana, to często po skoszeniu dochodzi do zakwitania roślin podczas drugiego odrostu. Młode rośliny lucerny sierpowatej mają dużą wartość pokarmową, jednak w późniejszych etapach ich rozwoju łodygi bardzo mocno drewnieją i zwierzęta nie chcą ich jeść.
Medicago falcata najczęściej zasiedla słoneczne wzgórza, przydroża, suche łąki oraz zarośla. Występuje pospolicie na całym niżu i w niższych partiach górskich. Najlepiej rośnie na glebach bogatych w wapń i na ciepłych, suchych oraz słonecznych stanowiskach. Nie nadaje się pod uprawę na glebach zwięzłych, wilgotnych lub podmokłych. Jest gatunkiem charakterystycznym dla związku Geranion sanguinei w zbiorowiskach trawiastych. Może być uznawana za chwast, jeżeli pojawia się w uprawach rolnych.
Autor: mgr inż. Kinga Borek
Bibliografia:
- Jankowski K., Ciepiela G., Jodełka J., Kolczarek R., „Lucerna sierpowata”, (w:) „Tereny zadarnione”, Wyd. Akademii Podlaskiej, Siedlce 2008 r., str. 82
- Gaweł E., Brzóska F., „Charakterystyka gatunków i odmian”, (w:) „Uprawa i wykorzystanie lucerny”, IUNG-PIB, Puławy 2008 r.
- Grzegorczyk S., „Lucerna sierpowata”, (w:) „Rośliny zbiorowisk trawiastych”, Wyd. UWM, Olsztyn 2010 r., str. 58
- Matuszkiewicz W., „Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2005 r.
- Nawara Z., „Lucerna sierpowata”, (w:) „Rośliny łąkowe”, Multico, Warszawa 2012 r., str. 146
- Rutkowski L., „Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2006 r.
- Zając T., „Lucerna mieszańcowa i siewna”, (w:) „Szczegółowa uprawa roślin”, Wyd. II, Tom II, Wrocław 2003 r.
