Ul warszawski – najlepszy do amatorskiej hodowli!
Miód spadziowy - ciemnobrunatny kolor, korzenny zapach i liczne właściwości zdrowotne
Zobacz także
Mszyce i czerwce to znane szkodniki roślin uprawnych i ozdobnych. Warto jednak wiedzieć, że ich pasożytnicza działalność może przynosić ludziom również korzyść – a to dzięki pszczołom, które skrzętnie zbierają pozostawiane przez owady wydzieliny i wytwarzają z nich miód spadziowy o licznych właściwościach zdrowotnych i szerokim zastosowaniu.
Pożytek spadziowy
Miód spadziowy jest produkowany z wydzielin owadów, które żerują na żywych częściach roślin, ale nie przyswajają cukrów wysysanych z ich sokami. Najczęściej spotykane owady spadziujące – mszyce i czerwce – zasiedlają zwykle drzewa iglaste, takie jak jodły, świerki, sosny i modrzewie; na liściastych (m.in. dębach, bukach, klonach, kasztanach jadalnych, brzozach, lipach, śliwach czy gruszach) spotyka się je w mniejszej liczbie. Najwięcej miodu spadziowego jodłowego produkuje się w południowych województwach Polski. Pożytek spadziowy występuje tam bardzo obficie, ale nieregularnie. Intensywne zbiory spadzi jodłowej odbywają się zazwyczaj co 4-5 lat – można wtedy uzyskać nawet 30-40 kg miodu na jeden ul. Największy wziątek przypada na czerwiec i lipiec, choć niekiedy rozpoczyna się już w maju, a często trwa jeszcze w sierpniu i wczesną jesienią. Spadź świerkowa z kolei pojawia się regularniej, zwykle w połowie czerwca, i występuje dość obficie przez około miesiąc. Największe lasy świerkowe w Polsce znajdują się na zachodzie i północy kraju, tam też produkuje się najwięcej miodu spadziowego świerkowego.
Warto odnotować, że pszczoły korzystają zawsze z najobfitszych pożytków, dlatego jeśli w pobliżu pasieki pojawia się pożytek spadziowy, pszczoły porzucają zbieranie nektaru kwiatowego. Jeżeli w dodatku kończy się on późno, rodzina pszczela jest przed zimowlą wyczerpana, a ponieważ spadź nie nadaje się na pokarm w zimowli, miód spadziowy powinno się jak najszybciej zastąpić obfitymi zapasami miodu nektarowego.
Właściwości miodu spadziowego
Miody spadziowe mają zazwyczaj kolor ciemnobrunatny do czarnego, z domieszką szarości lub ciemnej zieleni, a po skrystalizowaniu nieco jaśnieją. Wydzielają słaby, lekko korzenny zapach. Zdecydowanie lepszym smakiem cechują się miody ze spadzi z drzew iglastych – są niezbyt słodkie, ale łagodne, o żywicznym posmaku. Te pozyskane ze spadzi jodłowej przybierają zielonkawy odcień, świerkowe z kolei są rdzawe. Miody spadziowe mają większą gęstość i lepkość niż miody nektarowe, charakteryzują się też wysoką zawartością fruktozy, co wpływa na spowolnienie procesu krystalizacji. Zachodzi on po kilku miesiącach od zbioru, w dodatku nierównomiernie, dlatego skrystalizowany miód spadziowy ma grudkowatą konsystencję lub rozwarstwia się na część zestaloną i ciekłą. Miody spadziowe nieco trudniej rozpuścić w wodzie, ponieważ występuje w nich cukier złożony o ograniczonej rozpuszczalności – melecytoza.
Zastosowanie miodu spadziowego
Miody spadziowe zawierają więcej substancji antyseptycznych niż miody nektarowe, dlatego też są doskonałym dodatkiem do diety osób zmagających się ze schorzeniami górnych dróg oddechowych, stawów i układu nerwowego. Ze względu na wysoką zawartość witamin i mikro- oraz makroelementów poleca się je również osobom z obniżoną odpornością, hiperwitaminozą i anemią.
Autor: Małgorzata Długosz
Bibliografia:
- Gekeler W., Pszczoły. Poradnik hodowcy, Wydawnictwo RM, Warszawa 2014, s. 105-108, 116-117, 122-123.
- Marcinkowski J., Jak prawidłowo prowadzić pasiekę, Gospodarstwo Pasieczne „Sądecki Bartnik”, Nowy Sącz 2005, s. 136-139.
- Miód ze spadzi drzew iglastych [online], http://kaszubskiemiody.com.pl/miod-ze-spadzi-drzew-iglastych [dostęp: 03-06-2015].
- Ostrowska W., Gospodarka pasieczna, PWRiL, Warszawa 2013, s. 159-161, 166-167.
- Produkcja zwierzęca, cz. III, red. T. Nałęcz-Tarwacka, Hortpress, Warszawa 2012, s. 409-411.
