Miodówka gruszowa - radzimy, jak rozpoznać i zwalczyć jej gatunki

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Miodówka gruszowa występuje pod trzema postaciami: jako miodówka czerwonawa (Psylla pirisuga), miodówka plamista (Psylla piri) i miodówka żółta (Psylla piricola). Ponieważ jednak w Polsce ta ostatnia jest zdecydowanie najrzadziej spotykana, najbardziej przyda się wiedza o dwóch pierwszych. Należą one do pluskwiaków równoskrzydłych z rodziny miodówkowatych, przy czym w przypadku miodówki plamistej szkodliwe są wyłącznie larwy, zaś w przypadku miodówki czerwonawej – także osobniki dorosłe.

Miodówka gruszowa plamista

Opis szkodnika

Jaja są pomarańczowe i mają wymiary 0,3 × 0,1 mm. Larwy są żółte, całkowicie płaskie i osiągają długość do 3 mm. Od trzeciego stadium rozwojowego mają też zaczątki skrzydeł. Osobniki dorosłe z kolei ubarwiają się inaczej w zależności od pory roku – zaraz po zimie ich tułowia są czarne, zaś latem – jasnozielone, a odwłoki – pomarańczowe. Ogólnie są długie na ok. 3–5 mm i mają skrzydła ułożone daszkowato.

Cykl życia

Dorosłe miodówki plamiste zimują w naturalnych kryjówkach, takich jak załamania kory. Tuż przed pękaniem pąków wydostają się na jej powierzchnię, gdzie składają jaja. Z czasem robią to także na liściach, a nawet na zawiązkach owoców. Cały proces trwa prawie dwa miesiące, w trakcie których jedna samica jest w stanie złożyć do 1000 jaj, z których to właśnie wylęgają się larwy przechodzące pięć stadiów rozwojowych.

Objawy bytowania

Larwy wysysają sok ze wszystkiego, co się da – z pąków kwiatowych, młodych pędów, rozwijających się liści i zawiązków owoców. Zawiązki, liście i pąki mogą usychać i odpadać, zaś pędy – zamierać. Efektem ubocznym żeru miodówki plamistej są też wydzielane przez nią słodkie odchody, na których rozwijają się grzyby sadzakowe.

Zwalczanie

Naturalnym sprzymierzeńcem w walce z miodówką plamistą jest drapieżny pluskwiak z rodziny tasznikowatych. Środki chemiczne stosuje się, oczywiście, po przekroczeniu progu zagrożenia, który wynosi w okresie bezlistnym 15 szkodników na 35 gałęzi, przed kwitnieniem – 10% pędów ze złożami jaj, a jeszcze później – 20% pędów nie tylko z jajami, lecz także już z larwami. Jeszcze przed nabrzmiewaniem pąków nada się preparat z olejem parafinowym, zaś później najlepiej opryskiwać drzewa przykładowo środkiem Mitac 200 EC.

Miodówka gruszowa czerwonawa

Opis szkodnika

Jaja są żółte i mają wymiary 0,3 mm × 0,15 mm. W kształcie są podłużne, a na końcu mają charakterystyczny wyrostek, dzięki któremu trzymają się tkanki liścia, wcześniej nakłutej przez dorosłą samicę. Larwy także są żółte i początkowo całkowicie płaskie – z czasem jednak robią się coraz bardziej pękate. W III stadium zaczynają też mieć zaczątki skrzydeł. Dorosłe miodówki czerwonawe, podobnie jak plamiste, mają inne kolory o różnych porach roku. I tak też latem są pomarańczowe, a po zimie – brązowoczerwone (stąd ich nazwa). Osiągają długość do ok. 5 mm, a ich daszkowato ułożone skrzydła są przezroczyste.

Cykl życia

Rozwój tej miodówki jest niezwykle ciekawy – interesujący okazuje się już sam fakt, że zimuje ona na drzewach iglastych, z których to w kwietniu przelatuje na grusze. Samice składają jaja (po ok. 2000 każda) wzdłuż nerwów na młodych liściach, po ich uprzednim nakłuciu. Czasami robią to także na owocach. Po dwóch tygodniach wylęgają się larwy, które około miesiąca żerują na korze młodych pędów. Jest to etap, który ciężko przegapić, ponieważ ich kolonie są gęste, a one same nachodzą na siebie w sposób dachówkowaty. W piątym stadium rozwojowym przedostają się z powrotem na liście i przekształcają w osobniki dorosłe ze skrzydłami, dzięki którym mogą polecieć w miejsce zimowania.

czytaj dalej...