Proso zwyczajne – prastara roślina uprawna, dziś zdobiąca rabaty
Piaskownica zwyczajna – nadmorska trawa w naszym ogródku? Tak!
Zobacz także
Piaskownica zwyczajna (Ammophila arenaria) jest pospolitą, nadmorską trawą, która rośnie na całym świecie. Występuje na wydmach Europy, południowo-zachodniej Azji i północnej Afryki. W Polsce często można ją spotkać na nadbałtyckich terenach, na których tworzy duże jednolite łany. Sporadycznie natrafimy na nią także na innych obszarach kraju, na suchych i piaszczystych wydmach. Nazwa rodzajowa nawiązuje do upodobań glebowych tej rośliny, ponieważ jest złożeniem dwóch greckich słów: ammos oznaczającego piasek i philos – przyjaciel.
Charakterystyka
Piaskownica zwyczajna to gatunek wieloletniej trawy gęstokępowej, należącej do rodziny wiechlinowatych. Osiąga wysokość od 50 do 120 cm. Ma długie silnie rozwinięte kłącza podziemne, które wykształcają pędy wegetatywne. Ponad ziemię wypuszcza wzniesione, rozpostarte źdźbła, u których dołu znajdują się zeszłoroczne słomiaste pochwy liściowe. Szarozielone liście są szydłowato zwinięte, sztywne, owłosione na nerwach, o długości od 20 do 60 cm. Piaskownica od czerwca do sierpnia wytwarza skupione, kłosokształtne wiechy w kolorze popielato-zielonym, z żółtawymi kłoskami bez ości. Ziarniak jest jajowaty, lekko błyszczący, z delikatną siateczką na powierzchni. Plewki są jednakowej wielkości, z 3 lub 4 nerwami. Dolna plewka jest na szczycie dwuzębna.
Piaskownica rozrasta się dzięki silnie rozwiniętemu systemowi podziemnych rozłogów lub przez nasiona, które są rozsiewane przez wiatr. Należy do gatunków, które doskonale przystosowały się do warunków bytowych. Posiada bardzo długie korzenie zakotwiczające roślinę w podłożu, a przed zasypaniem przez nawiewany piach, broni się, rosnąc bardzo szybko w górę i wypuszczając nowe rozłogi. Dzięki tym umiejętnościom i rozbudowanemu systemowi korzeniowemu jest rośliną stabilizującą piaski i powstrzymującą erozję gleby.
Uprawa w ogrodzie
Piaskownica zwyczajna jest ładną w pokroju trawą, która w ogrodach może być stosowana w miejscach piaszczystych, na których inne rośliny z powodu suchości podłoża nie mogą rosnąć. Można ją także sadzić na skarpach jako roślinę przeciwerozyjną. Preferuje stanowiska nasłonecznione lub lekko zacienione oraz gleby piaszczyste, ubogie w składniki pokarmowe, ewentualnie umiarkowanie żyzne. Dobrze znosi długotrwały brak wody. Najkorzystniej prezentuje się w nasadzeniach masowych, na wzniesieniach, górkach i piaszczystych rabatach, na których można stworzyć kompozycje składającą się także z mało wymagających bylin typu: goździk piaskowy, gipsówka, rudbekia, rozchodniki, nawłoć, lawenda, macierzanka oraz z innych traw – wydmuchrzycy piaskowej i kostrzewy sinej.
Piaskownica jest trawą wieloletnią, dlatego najlepiej rozmnażać ją przez podział roślin. W małych ogrodach należy zachować rozwagę, bo jest dość ekspansywna i warto ją sukcesywnie plenić. Dobrym pomysłem jest również posadzenie jej w pojemnikach lub zastosowanie taśm wkopanych pionowo w ziemię, aby ograniczyć wszędobylskie kłącza.
Autor: Helena Kędra
Bibliografia:
Grabowska B., Kubala T., „Trawy, turzyce, sity, kosmatki”, wyd. Officina Botanica, Kraków 2009 r., s. 15.
Kozłowski S. (red.), „Trawy. Właściwości, występowanie i wykorzystanie”, wyd. PWRiL, Poznań 2012 r., s. 180-181.
Majtkowscy G. i W., „Trawy ozdobne”, wyd. Działkowiec, Warszawa 2007 r., s. 60-61.
Nawara Z., Szwedler I., „Spotkania z przyrodą. Rośliny”, wyd. Multico, Warszawa 2007 r., s. 330.
