Obora uwięziowa – praktyczne porady dotyczące rodzaju stanowisk i uwięzi
Pomagamy dobrać odpowiednią oborę dla opasów
Zobacz także
Hodowla bydła mięsnego ma szereg zalet. Jest to przede wszystkim produkcja mniej pracochłonna niż w przypadku chowu bydła mlecznego. Dlatego nieraz gospodarstwa produkujące mleko przestawiają się na hodowlę opasów wykorzystując do tego obecne budynki inwentarskie. Warunkiem opłacalności przedsięwzięcia jest posiadanie znacznego areału użytków zielonych, choć mogą być one słabej jakości.
Bydło mięsne ma jednak inne wymagania niż krowy mleczne. Opasy dobrze znoszą niskie temperatury, nawet te występujące zimą w naszym klimacie. Nie potrzebują zatem specjalnej ochrony przed mrozem. Do tego wystarczy zazwyczaj wiata osłaniająca przed przeciągami. Zadaszenie chroni przed opadami atmosferycznymi. Nakłady finansowe na oborę dla opasów są więc znacznie mniejsze niż w przypadku budowy budynków dla bydła mlecznego. Na powietrzu mogą być trzymane już kilkudniowe cielęta.
Można wyróżnić dwa systemu utrzymania bydła mięsnego:
- wolnostanowiskowe
- uwięziowe
Obory dla opasów wolnostanowiskowe
Sprawdzają się najlepiej przy dużych stadach. Z tego względu, że bydło mięsne ma tak małe wymagania, obora może być prosta i niekosztowna. Dla niektórych grup zwierząt (krowy z cielakami) można wykorzystać nieużywane w gospodarstwie budynki (szopy, stodoły). Utrzymanie może odbywać się na głębokiej ściółce lub w oborze mogą znajdować się indywidualne stanowiska legowiskowe zwane boksami. Korzystanie z boksów pozwala na mniejsze zużycie słomy.
Dodatkowo istnieją prawne regulacje dotyczące legowisk. Według rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 28 czerwca 2010 roku :
W systemie utrzymania bez legowisk na ściółce powierzchnia przypadająca na jedną sztukę bydła opasowego o masie do 300 kg powinna wynosić 1,6 m2, a dla sztuk ważących powyżej 300 kg – 2,2 m2.
W systemie utrzymania bez wydzielonych legowisk i ściółki powierzchnia dla bydła opasowego o masie do 300 kg powinna wynosić 1,3 m2, a dla sztuk ważących powyżej 300 kg – 1,8 m2.
W oborze dla opasów stada dzielimy na określone grupy, z których każda ma inne wymagania dotyczące utrzymania i żywienia. W osobnych kojcach powinny znajdować się krowy cielne, krowy z cielakami, same cielęta i opasy. Należy zapewnić kojec lub osobne pomieszczenie dla krów na czas porodu, a także izolatkę dla sztuk leczonych.
Kojec porodowy
W okresie okołoporodowym krowa powinna mieć zapewniony spokój i bezpieczeństwo. Kojec porodowy musi mieć powierzchnię nie mniejszą niż 9 m2 i zawierać przegrody o odpowiedniej wysokości. Może on być wyodrębniony z głównej hali, gdzie przebywają inne grupy lub być postawiony na stałe w oborach z indywidualnymi legowiskami. Dobrze sprawdzają się kojce grupowe przeznaczone na 20 ‒ 30 krów. Obsługa w oborze powinna mieć możliwość łatwego wglądu do porodówki, aby kontrolować stan ciężarnego zwierzęcia. W tym miejscu krowa z cielęciem spędza tydzień, potem dołącza do reszty stada. Zapewnia się w ten sposób optymalne pobieranie siary przez cielaka. Minusem kojca porodowego grupowego jest to, że nie ma jak uniemożliwić cielakowi ssania innych krów oprócz matki.
Strefa przebywania krów z cielętami zajmuje największą część obory. Minimalna powierzchnia przypadająca na dorosłą sztukę to 6 m2. Dodatkowo liczy się 1,5 m2 na każde cielę. Dostęp do żłobu nie może być węższy niż 70 cm na krowę. Zwierzęta muszą mieć także dostęp do wody. Realizuje się to poprzez zainstalowanie korytkowych (najchętniej wybierane rozwiązanie) lub miskowych poideł. Zaleca się, aby poidła korytkowe montowane były na wysokości 80 ‒ 90 cm nad posadzką, przy czym jedno powinno przypadać na 30 krów. Poidła miskowe montowane są nieco niżej i zaopatrują w wodę nie więcej niż 15 krów.
czytaj dalej...
