Ule Dadanta – doskonałe domy dla silnych, pszczelich rodzin!
Rasy pszczół – charakterystyka czterech najpopularniejszych ras w polskiej hodowli
Zobacz także
Spośród licznych ras pszczoły miodnej (Apis mellifera L.), w Polsce hoduje się cztery: kaukaską, kraińską, środkowoeuropejską i włoską. Poszczególne rasy pszczół różnią się wydajnością, umiejętnością wykorzystywania pożytków, przystosowaniem do polskich warunków klimatycznych, poziomem agresji i skłonnością do rójki. W obrębie każdej rasy wyróżnia się ponadto linie, które służą hodowcom do przeprowadzania krzyżowań i udoskonalania materiału genetycznego. Poniżej przedstawiamy charakterystykę ras pszczół występujących w Polsce i przybliżamy zagadnienia krzyżówek międzyrasowych i międzyliniowych.
Pszczoła kaukaska (Apis mellifera caucasica L.)
Rasa ta, pierwotnie występująca w rejonach Kaukazu, trafiła do Polski w połowie XX w. Wywodzące się z niej pszczoły cechują się ciemnym ubarwieniem z charakterystycznymi, jaśniejszymi włoskami. Choć pszczoła kaukaska jest najmniejsza spośród wszystkich ras miodnych hodowanych w naszym kraju, ma najdłuższy języczek, osiągający długość do 7,4 mm. W połączeniu z dużą aktywnością letnią i wytrwałością w poszukiwaniu pożytków cecha ta czyni z niej niezwykle wartościowy zapylacz kwiatów trudno dostępnych. Pszczoła kaukaska wykazuje przy tym niską skłonność do rójki, a podczas przeglądów dobrze trzyma się plastrów. Pracę w zasiedlonym przez nią ulu utrudnia jednak fakt, że robotnice obficie kitują gniazdo. Silnie zabudowane plastry z licznymi połączeniami międzyramkowymi utrudniają dokonywanie przeglądów.
Szczególnie istotną rolę w chowie pszczoły kaukaskiej odgrywa właściwe przygotowanie rodzin do zimowli. Rasa ta znosi polskie zimy gorzej od innych pszczół, zwłaszcza że w przypadkach braku pożytku, które często mają miejsce późnym latem, matki przerywają czerwienie. Problemem może być też duża wrażliwość pszczół kaukaskich na nosemozę. Ze względu na powolny rozwój rodzin wiosną rasa kaukaska jest polecana do pasiek ulokowanych w pobliżu pożytków późnych.
Pszczoła kraińska (Apis mellifera carnica L.)
Pszczoła kraińska pochodzi z Austrii, skąd sprowadzono ją do Polski w drugiej połowie XIX w. Jej cechy charakterystyczne to ciemnoszare ubarwienie, wysmukły odwłok i wydłużone odnóża. Długość języczka waha się od 6,4 do 6,8 mm. Zalety tej rasy to przede wszystkim łagodność, dobre trzymanie się plastrów i wysoka zdolność do wyszukiwania i wykorzystywania wszystkich pożytków – zarówno wczesnych i obfitych, jak i późnych, ubogich czy trudno dostępnych. Pszczoły kraińskie dobrze znoszą polskie zimy, wykazują też wysoką odporność na choroby czerwia, takie jak grzybica otorbielakowa, choroba woreczkowa oraz łagodna i złośliwa forma zgnilca. Wiosną krainki bardzo dobrze wykorzystują pożytki, a siła rodzin szybko wzrasta. Przy krótkotrwałym braku pożytku matka przerywa jednak czerwienie, co w polskich warunkach jest szczególnie kłopotliwe jesienią, gdyż zachodzi wtedy konieczność szybkiego podkarmienia rodziny, by nie dopuścić do jej osłabienia przed zimowlą. Inną istotną wadą krainki jest też jej wysoka podatność na nastrój rojowy, zwłaszcza na terenach, gdzie główny pożytek występuje latem, dlatego rasę tę poleca się do pasiek ulokowanych w pobliżu pożytków wczesnych. Ponieważ pszczoły kraińskie są spokojne i rzadko żądlą, można utrzymywać je w pasiekach znajdujących się w pobliżu ludzkich osiedli.
czytaj dalej...
