Szkodniki ziemniaków ‒ objawy, szkodliwość i zwalczanie

1/8 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Ziemniak, podobnie jak inne gatunki uprawne, atakowany jest przez liczne szkodniki. Formy wielożerne, kolonizując wiele upraw, mają duży udział w uszkadzaniu części nadziemnych roślin i bulw. Za szczególnie niebezpieczne uważa się polifagiczne larwy, które pomimo przestrzegania właściwego zmianowania, znajdują wiele pożywienia w glebie. Formy dorosłe nie powodują uszkodzeń roślin ziemniaka, lecz odpowiadają za reprodukcje gatunków. Wszystkie szkodniki glebowe mają kilka cech wspólnych, które dotyczą preferencji w wyborze środowiska kolejnych stadiów rozwojowych i sposobu uszkadzania roślin.

Groźne larwy

Najbardziej szkodliwym stadium wszystkich szkodników glebowych jest postać larwalna. Formy wielożerne trwale uszkadzają system korzeniowy, stolony, bulwy. Tworzą w miąższu głębokie wżery, a uszkodzone tkanki są łatwiej zasiedlane i wtórnie porażane przez bakterie i grzyby. Zniszczenia przyczyniają się do spadku ilości i jakości plonu. Ponadto, uszkodzone surowce stanowią duży problem przetwórstwa ziemniaczanego (produkcja frytek, chipsów, mrożonek).

Podczas całego sezonu wegetacyjnego należy nieustannie prowadzić monitoring populacji larw. Straty spowodowane ich działalnością w skrajnych przypadkach mogą sięgać nawet 50%. Wartość ta najczęściej dotyczy obszarów, które wcześniej były odłogowane lub na nowo zagospodarowane (przekształcanie trwałych użytków zielonych). Producenci ziemniaka, których plantacje nastawione są na wysoką jakość uzyskiwanych plonów, nie powinni bagatelizować pojawiania się szkodników w swoich uprawach. Plantacje muszą być prowadzone zgodnie obowiązującymi zasadami integrowanej ochrony roślin, tj. z uwzględnieniem prawidłowego zmianowania i progów ekonomicznej szkodliwości.

Pędraki

Pędraki to formy larwalne podrodziny chrabąszczy Melolonthinae, kolonizujące gleby odłogowane lub położone w bliskim sąsiedztwie zadrzewień. Najczęstszymi objawami żeru tych szkodników są nieregularne, głębokie korytarze w bulwach. Czasami larwy skrywają się wewnątrz miąższu. Intensywne uszkodzenia bulw eliminują je z możliwości zastosowania w przemyśle przetwórczym i konsumpcji. Nadają się wyłącznie do wykorzystania na paszę.

Do najbardziej charakterystycznych przedstawicieli tej podrodziny zaliczyć można: chrabąszcza kasztanowca i chrabąszcza majowego. Ciało ich pędraków jest, białe, grube, zwinięte w kształcie litery „U”. Larwy mają bardzo dobrze, silnie rozwinięte trzy pary nóg tułowiowych usprawniających ich lokomocję. Rozwój trwa od 2 do 4 lat, najbardziej szkodliwe są pomiędzy 3 a 4 rokiem życia. Osobniki dorosłe ‒ duże, cylindryczno wydłużone chrząszcze, pojawiają się masowo w maju i zasiedlają drzewa. Samice składają jaja bezpośrednio do gleby. Inne gatunki, których obecność ma znaczenie wyłącznie w niektórych regionach Polski, to guniak czerwczyk i ogrodnica niszczylistka.

czytaj dalej...