Truskawka Onebor (Marmolada) - wartościowa, odporna na choroby odmiana deserowa

1/2 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Niezwykle wartościowa włoska truskawka deserowa, znana u nas pod dwoma nazwami – Onebor i Marmolada – została wpisana do rejestru COBORU w 1993 r. Ze względu na swoje walory smakowe i tolerancję na choroby odmiana ta jest godna polecenia zarówno do uprawy amatorskiej, jak i na plantacje towarowe.

Roślina

Roślina cechuje się umiarkowanym lub silnym wzrostem i tworzy dość zwarte, a zarazem szerokie, rozłożyste kępy. Lekko błyszczące, ciemnozielone liście składają się z dużych, skórzastych blaszek i mają grube ogonki. Grube i sztywne są również łodygi kwiatostanowe, które wyrastają ponad poziom liści, a w okresie wzrostu zawiązków i dojrzewania truskawek nie odginają się ku ziemi.

Owoce

Termin dojrzewania Marmolady określa się jako średni – jej owoce zbieramy w czerwcu. Dojrzałe truskawki osiągają imponującą wielkość i wagę do 14-16 g. Mają regularne, szerokostożkowate lub stożkowate kształty, błyszczące skórki i intensywny czerwony kolor, który u bardzo dojrzałych owoców przybiera atrakcyjny, ciemny odcień. Miąższ jest równomiernie wybarwiony na czerwono, soczysty i jednocześnie niezwykle jędrny, ma również dość dobry smak i przyjemny aromat. Kielich stosunkowo łatwo oddziela się od owocu, co ułatwia zbiór truskawek.

Wartość

Onebor jest odmianą bardzo plenną. Nadaje się do uprawy pod wysokimi osłonami na zbiór przyspieszony oraz do uprawy na zbiór opóźniony. W tym drugim przypadku sadzonki frigo przenosi się do gruntu od końca kwietnia do pierwszej połowy czerwca, a owoce zbiera się od połowy lipca do drugiej dekady września. W następnym sezonie rośliny posadzone na zbiór opóźniony będą owocowały już w normalnym terminie. Marmolada dość dobrze znosi polskie mrozy, jednak podczas bezśnieżnych zim rośliny są podatne na przemarzanie, dlatego odmiany tej nie należy uprawiać w rejonie Polski wschodniej i południowo-wschodniej. Wykazują za to bardzo małą podatność na plamistości liści oraz mączniaki i średnią tolerancję na choroby systemu korzeniowego. Dzięki sztywnym łodygom kwiatostanów zbiór jest łatwy, a owoce nie dotykają ziemi, nie brudzą się zatem i nie gniją. Dobrze znoszą też transport nawet na duże odległości. Dzięki silnemu rozrostowi z krzewów tej odmiany pozyskuje się dużo sadzonek. Warto nadmienić, że wywodzą się od niej cenione mrozoodporne odmiany truskawek średnio późnych i późnych: Marduk, Markat, Paladyn, Panon i Alfa Centauri.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Klimek G., Sadownictwo, cz. 2, Warszawa 1997, s. 190-191.
Król K., Odmiany truskawek do uprawy na działce, „Działkowiec”, nr 7/2009, s. 40-41.
Odmiany truskawki, red. K. Kupczak, Kraków 2013, s. 45-46, 57, 64, 73-74.
Pawlak-Zdziechowska A., Nowe odmiany w kolekcji LODR w Końskowoli, „Lubelskie Aktualności Rolnicze”, nr 6/2014, s. 32.
Pomologia, red. A. Rejman, Warszawa 1994, s. 629.
Sadownictwo, red. Z. Legańska, Warszawa 2002, s. 368.
Truskawka i poziomka, red. E. Żurawicz, Warszawa 2005, s. 52-53, 162.