Przegląd najpopularniejszych odmian soi uprawnej z polskiej hodowli
Uprawa chmielu w Polsce - wszystko, co trzeba o niej wiedzieć!
Zobacz także
Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus L.), z rodziny konopiowatych, to wieloletnia roślina użyteczna w wielu kierunkach przemysłu – głównie w browarniczym, ale również w kosmetycznym i farmaceutycznym. Pochodzi z Azji, a obecnie rośnie w stanie dzikim praktycznie w każdym zakątku świata – w wilgotnych zaroślach i lasach.
Charakterystyka
To pnąca, wieloletnia i rozdzielnopłciowa roślina zimująca w glebie w formie karpy, z której wiosną wyrastają nadziemne części, zarówno wegetatywne, jak generatywne. Pędy początkowo rosną prosto, z czasem zaczynają się skręcać zgodnie z ruchem wskazówek zegara wokół podpory dzięki specjalnym haczykowatym włoskom.
Po zakończeniu wzrostu na długość, do ok. 9 m, zaczynają wypuszczać boczne pędy o dł. do 1,5 m, na których pojawiają się kwiatostany – szyszki. To w nich znajdują się gruczoły lupuliny produkujące głównie żywice, olejki eteryczne i garbniki – związki o dużym znaczeniu w przetwórstwie.
Uprawiane są jedynie odmiany wytwarzające żeńskie szyszki (chmiel jest r. dwupienną, tworzy również formy męskie), które charakteryzują się wyższą jakością, zawierają dużo więcej wartościowych związków (więcej lupuliny zawierają szyszki pozbawione zawiązków nasion, dlatego ważne jest, by usunąć z plantacji wszystkie męskie osobniki chmielu, które mogłyby zapylić żeńskie formy). Na pędach rosną również zielone, trój- lub pięcioklapowe, sercowate liście o ostro piłkowanych brzegach.
A to ciekawe!
Łacińską nazwę chmiel zawdzięcza Rzymianom, określali go mianem Lapus Salictarus, co oznacza wilk pośród wierzb.
Właściwości lecznicze i zastosowanie
Jak wcześniej wspomniano, surowcem chmielu są żeńskie szyszki, które zawierają:
- żywice chmielowe:
- alfa- kwasy (humulony: humulon, kohumulon, adhumulon, prehumulon i posthumulon)
- beta- kwasy (lupulony: lupulon, kolupulon, adlupulon, prelupulon i postlupulon)
- olejki eteryczne
- garbniki
- flawonoidy m.in. ksantohumol (X) i desmetyloksantuhumol (DMX)
Alfa-kwasy odpowiadają przede wszystkim za formowanie się piany w piwie oraz wykazują wysokie działanie antybakteryjne. Związki te w procesie warzenia, podczas działania wysokich temperatur oraz przez niskie pH ulegają izomeryzacji nadając gorzki smak piwu. Beta-kwasy podobnie jak alfa posiadają właściwości antybakteryjne. Z kolei olejki eteryczne nadają piwu aromat oraz wykazują działanie ściągające, antyseptyczne, uspokajające i moczopędne.
Dzięki ksantohumolowi chmiel wykazuje właściwości przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze i przeciwwirusowe. Jest silnym przeciwutleniaczem, dzięki czemu pomaga w walce z nowotworami – zwalcza wolne rodniki.
czytaj dalej...
