Choroby i szkodniki orzecha włoskiego – rozpoznajemy i zwalczamy najgroźniejsze!
Uprawa orzecha włoskiego. Podpowiadamy, jak dbać o to długowieczne i majestatyczne drzewo
Zobacz także
Uprawa orzecha włoskiego
Orzech włoski (Juglans regia L.) jest gatunkiem drzewa liściastego uprawianego w Polsce od średniowiecza. Hodowlę w naszym kraju zapoczątkowali prawdopodobnie zakonnicy. Podania wskazują na dominikanina Jacka Odrowąża, który przywiózł sadzonkę orzecha z Rzymu. W stanie dzikim drzewo występuje w południowo-wschodniej Europie, na Kaukazie, w Azji Mniejszej, Chinach i Ameryce Północnej.
Początkowo, orzech uprawiano ze względów estetycznych w pałacowych alejkach i dworskich ogrodach. Od XV w. zaczął systematycznie pojawiać się również w przydomowych ogródkach, parkach i przy drogach, ponieważ doskonale adaptował się do różnorodnych warunków klimatyczno-glebowych. Popularność zdobył swoją majestatyczną, dużą koroną i grubym konarem, z którego pozyskiwano drewno. Z czasem coraz bardziej zaczęto dostrzegać jego znaczenie gospodarcze i możliwość wykorzystania owoców. Obecnie największym światowym producentem orzechów włoskich są Stany Zjednoczone, a na naszym kontynencie ‒ kraje śródziemnomorskie i Bałkany.
Charakterystyka
Według różnych klasyfikacji botanicznych orzech włoski stanowi jeden gatunek z kilkoma rodzajami botanicznymi lub też może mieć kilka odmian gatunkowych. Należy do najsilniej ukorzenionych drzew owocowych, a dzięki swym korzeniom, gromadzi wiele substancji odżywczych w okresie wegetatywnym, które na wiosnę żywią młode pędy. Dodatkowo włośniki, które gęsto pokrywają młode korzenie dostarczają wodę i substancje pokarmowe do całego drzewa. Rolę magazynującą pełni także pień.
Liście orzecha są błyszczące, nieparzyście złożone z 5–9 równowąskimi listkami. Rozwijają się dość późno, na przełomie kwietnia i maja, razem z kwiatami. Orzech jest samopylny. Kwiatostany męskie w postaci zwisających kielichowatych kotków, pojawiają się na pędach ubiegłorocznych. W czasie kwitnienia przybierają różne odcienie zieleni. Żeńskie kwiatostany są walcowate, zwężone u góry, osadzone na pędach tegorocznych.
Owoce orzecha włoskiego składają się z zielonej miękkiej okrywy, która później pęka. Właściwa pokrywa jest zdrewniałą, lekko pofałdowaną skorupą, którą rozdziela ciemny, wąski szew. Wewnątrz niej znajduje się nasienie. Jadalne owoce można zebrać dopiero po 15–20 latach, od końca września do października. Gdy orzechy zaczynają spadać, można potrząsnąć lekko drzewem, a zebrane owoce ułożyć i przechowywać na świeżym powietrzu, aby pękła zielona okrywa. W ostatnim czasie, w Polsce obserwuje się obfitsze owocowanie, prawdopodobnie ze względu na ocieplenie klimatu, łagodniejsze zimy i gorętsze lata
czytaj dalej...
Komentarzy (2)
Wioletta
Dodano: 2015-03-16 10:49:40Czy mogę już zasiać orzecha i wystawić donice na balkon? Czy to już za wcześnie Ile mam czekać na wykiełkowanie?
Doris
Dodano: 2015-03-17 10:00:53Radzę na razie trzymać donice w mieszkaniu, jeszcze jest za zimno, za zimna noc i zimny wiatr. Jeśli będzie miał dobre warunki to moze juz po kilku dniach wykiełkować