Bażant złocisty – piękny, azjatycki ptak, a do tego łatwy w hodowli!
Bażant łowny – pięknie upierzony ptak hodowlany i łowny
Zobacz także
Żywienie
Bażanty odżywiają się pokarmem roślinnym i zwierzęcym. Do głównego menu wiosną i latem należą mięczaki, owady, liście, pędy, korzonki, nasiona i owoce. Zimą, przy grubej, zmarzniętej okrywie śnieżnej bażanty należy dokarmiać. Ptaki bardzo szybko przyzwyczajają się do miejsc tzw. podsypów.
Tego typu rozwiązanie jest dobre dla bażantów, ale również dla myśliwych, ponieważ ptaki pozostają na terenie otwartego łowiska. Najatrakcyjniejszą paszą dla bażantów jest ziarno zbóż.
Rozród
Na początku wiosny można usłyszeć na polach pokrzykujące samce. W ten sposób informują samice o miejscu przebywania. Samice, natomiast gromadzą się dookoła samca. Bażanty należą do gatunków poligamicznych, formują się w stadka składające się z jednego samca i kilku samiczek.
Tokowisko to terytorium zajęte przez jednego dominującego samca, którego należy bronić przed młodzikami. Na terenie tokowiska samice zakładają gniazda. Po kwietniowej kopulacji tzw. „deptaniu” kurki znoszą jaja do płytkiego zagłębienia w ziemi. Najczęściej pierwsze zniesienie wynosi około 12 jaj. Jeśli pierwsze zniesienie zostanie zniszczone, podebrane lub zjedzone przez drapieżniki kury znoszą jaja drugi raz. Drugie zniesienie jest zawsze mniejsze ilościowo od pierwszego.
Młode wykluwają się po 25 dniach wysiadywania. Samce nie opiekują się ani jajami, ani wyklutymi pisklakami. Na szczęście maluchy należą do grupy zagniazdowników i są prawie od razu po wykluciu przystosowane do opuszczenia gniazda. Pisklęta początkowo mają puch barwy żółto-brązowej, niedługo później przybierają szatę podobną do kury.
Młode bażanty po trzech tygodniach potrafią już podfruwać do niskich gałęzi, gdzie zazwyczaj nocują. Odżywiają przez pierwszą fazę wzrostu wyłącznie owadami, później wprowadzają pokarm roślinny (młode pędy, nasiona, owoce). Jesienią stadka rozpadają się, a ptaki udają się w miejsca bezpiecznego zimowania.
Spadek pogłowia bażantów
Przyczyn spadku pogłowia w populacji bażantów jest wiele. Najbardziej prawdopodobne to intensyfikacja rolnictwa oraz nawożenia, usuwanie pasów drzew i krzewów pomiędzy polami uprawnymi oraz koszenie trzcin i szuwarów nadbrzeżnych. Poprzez stosowanie nadmiernych ilości substancji przeciw owadom zmniejsza się baza paszowa bażantów odżywiających się pokarmem owadzim. Kolejną przyczyną zmniejszenia liczby osobników jest powiększenie populacji drapieżników, w tym lisów.
Obecnie bardzo często prowadzone są masowe wsiedlenia ptaków z hodowli. Nie jest to zbyt skuteczny zabieg, ponieważ ptaki nie są przystosowane do całkowicie samodzielnego funkcjonowania. Dlatego dużo lepszą metodą zwiększenia liczebności populacji bażantów łownych jest tworzenie remiz, zimowe dokarmianie, uprawa poletek leśnych, obniżenie liczby drapieżników, przestrzeganie prawa łowieckiego oraz walka z kłusownikami.
Jeśli jednak wyżej wymienione metody nie pomagają w zwiększeniu liczebności osobników, można prowadzić hodowlę zamkniętą na wolnym wybiegu, bez stosowania wolier. Ptaki wtedy łatwiej adoptują się do naturalnych warunków środowiska i zyskują większą samodzielność w zdobywaniu pożywienia.
Bibliografia:
Behnke H., „Kuraki polne. Bażant i kuropatwa- hodowla i wsiedlanie”, „Wydawnictwo Świat”, Warszawa 1995 r., s. 5-50
Błażejewska A., „Upierzenie kur bażantów łownych” [w:] „Polskie Drobiarstwo”, nr 1/2012 r., s. 40-42
Jankowski J. (red.), „Hodowla i użytkowanie drobiu”, PWRiL, Warszawa 2012 r., s. 397-409
Korytkowska H. G., „Chów bażantów” [w:] „Polskie Drobiarstwo” nr 10/2013 r., s. 20-23
Małaniuk P., „Bażanty (Phasianus colchicus) w chowie amatorskim” [w:] „Polskie Drobiarstwo”, nr 1/2007 r., s. 40-41
Mróz E., „Bażanty”, wyd. „Hoża”, Warszawa 2003 r., s. 13-15, 60-106
