Biegunka u cieląt – groźna choroba młodego bydła. Zasady profilaktyki i szczepień!

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Na podstawie oceny wyżej wymienionych czynników można podejrzewać co wywołało biegunkę u danej sztuki lub u zwierząt w stadzie. Nie można jednak postawić definitywnej diagnozy tylko biorąc pod uwagę te informacje i wygląd kału. Dokładna diagnostyka ze wskazaniem czynnika/czynników zakaźnych, jeśli takie występują, jest konieczna dla szybkiego wprowadzenia celowanego, a więc najskuteczniejszego leczenia. Hodowcy często rezygnują z dociekania przyczyn zaistniałego problemu na rzecz szybkiego działania „w ciemno”. Kupują preparaty przeciwbiegunkowe, które sprawdziły się we wcześniejszych przypadkach lub proszą o „zastrzyk na biegunkę”. Wynika to najczęściej ze względów ekonomicznych. Należy jednak dokładnie skalkulować wartość zwierzęcia oraz potencjalne straty ( także te długotrwałe), które mogą wyniknąć z nieskutecznego leczenia lub przedłużonego powrotu do zdrowia.

Lekarz weterynarii po zbadaniu cielaka może zadecydować o pobraniu prób kału i wysłaniu ich do laboratorium w celu wykrycia czynnika zakaźnego. Na wyniki trzeba jednak czekać, a biegunkę powinno zacząć się leczyć jak najszybciej. Dostępne są nie tanie, ale bardzo użyteczne testy, które w ciągu paru minut dają odpowiedź, który z najczęściej występujących czynników zakaźnych wywołał biegunkę u cielęcia. Wystarczy do tego próbka kału. Test wykonuje się na miejscu i po chwili wiadomo jakie leki należy zastosować, aby mieć największą szansę na powodzenie. Inne bowiem stosuje się przy zakażeniach bakteryjnych (antybiotyki), a inne przy inwazjach kryptosporidiów (preparaty przeciwpierwotniacze).

Objawy

Oprócz wodnistego kału obserwuje się często brak apetytu, objawy bolesności brzucha przy jego uciskaniu i osłabienie. Przy zaawansowanej chorobie cielę wykazuje słaby odruch ssania lub w ogóle on zanika. Nierzadko dochodzi do upadków. Mogą być one spowodowane znacznym odwodnieniem, zaburzeniami elektrolitowymi, obecnością toksyn bakteryjnych we krwi, znacznie obniżoną temperaturą ciała i kwasicą metaboliczną. Do czynników zakaźnych najczęściej powodujących biegunki cieląt zalicza się rotawirusy, koronawirusy, bakterie E.coli oraz Salmonella, a z pasożytów kryptosporidia i rzadziej kokcydia. Często występują zakażenia mieszane.

Leczenie

Leczenie polega przede wszystkim na uzupełnianiu płynów z elektrolitami. Nie można jedynie poprzestać na podaniu antybiotyku. Nawet jeśli okaże się on skuteczny w zwalczaniu pierwotnej przyczyny biegunki, organizm może być już tak odwodniony i z tak rozwiniętą kwasicą metaboliczną, że zwierzę padnie. Trzeba więc także wyrównać zaburzenia równowagi kwasowo – zasadowej, zapewnić podaż energii, a także wspomóc odnowę błony śluzowej jelit. Najlepiej jest przeprowadzić uzupełnianie płynami dożylne. Gdy zachowany jest jeszcze odruch ssania można nawadniać drogą doustną. Najlepiej do tego zastosować komercyjne, odpowiednio przygotowane roztwory. Mamy wówczas pewność, że cielak dostanie wszystkie niezbędne substancje w odpowiednich proporcjach. Kwasicę metaboliczną lekarz weterynarii wyrównuje podając dożylnie stężony roztwór NaHCO3. Antybiotyki zalecane są tylko w przypadku potwierdzenia bakteryjnego tła wystąpienia biegunki oraz u zwierząt bardzo młodych, zalegających, nie wykazujących odruchu ssania. U nich bowiem istnieje ryzyko wtórnych zakażeń bakteryjnych. Nie powinno zaprzestawać się odpajania cieląt mlekiem lub preparatem mlekozastępczym. Nawet w trakcie biegunki zdolność wchłaniania substancji odżywczych jest na wystarczającym poziomie.

czytaj dalej...