Żywokost lekarski - opis, zdjęcia, właściwości i zwalczanie w uprawach
Bieluń dziędzierzawa – efektywnie walczymy z diabelskim zielem!
Zobacz także
Wykorzystanie
W medycynie ludowej wykorzystanie bielunia dziędzierzawy było ograniczone, ze względu na jego toksyczne i trujące właściwości. Ludowe nazwy rośliny wskazują na to, że bano się go, więc nie mógł znaleźć zastosowania jako surowiec, traktowany raczej jako szkodliwy chwast. Współczesne badania dowiodły, że oprócz substancji toksycznych, zawiera również dużo atropiny, której stał się głównym źródłem w farmakologii oficjalnej. Surowcem są głównie liście bielunia, które zbiera się w czasie kwitnienia i suszy aż do 12-procentowej zawartości wody. Tworząc leki i napary z jego liści należy być jednak bardzo ostrożnym, bo nawet niewielki kontakt oczu czy skóry dłoni z trującymi olejkami może być niebezpieczny.
W farmakologii używa się liści bielunia w ziołowych lekach przeciwastmatycznych, rozluźnia on bowiem oskrzela i wydłuża oddech. Ze względu na dużą zawartość skopolaminy, ma silne działanie rozkurczowe i uspokajające, więc bywa składnikiem leków stosowanych w czasie menstruacji i porodu, a także takich, które podaje się dzieciom na kolki. Jego uspokajające właściwości sprawiają, że w psychiatrii bywa podstawą środków psychotropowych, neuroleptycznych, uspokajających i nasennych. Wyciąg z liści jest dodatkiem maści i działa przeciwreumatycznie. Wszystkie leki skonstruowane na bazie bielunia dziędzierzawy są wydawane na receptę, a ich zażywanie zawsze powinna poprzedzać konsultacja z lekarzem.
Jego odurzające, wręcz narkotyczne, właściwości pojawiają się bezpośrednio po spożyciu zarówno u ludzi jak i zwierząt, dlatego nie powinien znaleźć się w paszy, ani zostać przypadkowo zjedzony. Jedynie układ trawienny królików rozkłada znajdujące się w nim substancje toksyczne zanim zaczną one działać.
Od niedawna, bieluń jest traktowany jak roślina ozdobna, którą sadzi się w donicach i ogrodach kwiatowych.
Autor: Katarzyna Kaźmierczak
Bibliografia:
Czikow P., Łaptiew J., „Rośliny lecznicze i bogate w witaminy”, PWRiL, Warszawa 1983 r., s. 68- 70
Czarnocka A. (red.) „Program ochrony roślin warzywnych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 239-248
Czubiński T., Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, PWR, Poznań 2014 r., s. 145 i 252-267
Hołubowicz-Kliza G., Rolniczy atlas chwastów, wyd. IUNG-PIB, Puławy 2011 r., s. 90
Kwaśniewska J., Mikołajczyk K., Zbieramy zioła, Warszawa 1986 r., s. 36 -37
Paradowski A., Atlas chwastów, wyd. Plantpress, Kraków 2013 r., s. 24
Tymrakiewicz W., „Atlas chwastów”, PWRiL, Warszawa 1976 r., s. 266
