Choroby ryb stawowych – przegląd największych zagrożeń ryb hodowlanych

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Infekcja herpeswirusa karpia koi (KHV)

Bardzo groźna choroba wirusowa o wysokiej śmiertelności, dochodzącej do 100%. Występuje na całym świecie. W Polsce została zarejestrowana w 2004 roku. Dotyka wszystkich gatunków karpia hodowlanego w każdym stadium rozwoju. Choroba dotyka takie narządy jak: skrzela, nerki, mózg oraz skórę.

Najbardziej optymalne warunki do namnażania wirusa to wysokie temperatury sięgające 20‒29°C. Źródłem zarażenia są nosiciele, chore osobniki, odchody, ptaki rybożerne oraz sprzęt.

Pierwsze objawy dotykają układu oddechowego. Ryby zachowują się tak, jakby brakowało im tlenu w wodzie, pływają blisko powierzchni i brzegów, wlotów świeżej wody. Charakterystyczne symptomy dotyczą również skóry, która pokryta gęstym śluzem zaczyna się łuszczyć. Skrzela mają liczne ogniska martwicowe, utrudniające oddychanie.

Choroby nie można skutecznie wyleczyć, ponieważ nie odkryto środków farmakologicznych działających na wirusa. Najlepszą metodą pozbycia się źródła zarazka jest likwidacja całej populacji, dezynfekcja gospodarstwa (wraz ze sprzętem, stawami, środkami transportu) i zakup zdrowych osobników.

Wiosenna wiremia karpia (SVC)

Wiosenna wiremia karpia to bardzo poważna jednostka chorobowa dotykająca różne gatunki ryb – lina, karasia, suma, szczupaka, amura. Chorobę wywołują wirusy z grupy Rhabdoviridae oraz bakterie z rodzaju Pseudomonas i Aeromonas.

Choroba najszybciej rozwija się w temperaturze 11‒17°C, jednak powoduje straty również w innych porach roku. Aktywność wirusa maleje przy temperaturze powyżej 22°C.

Do zakażenia dochodzi poprzez chore ryby, nosicieli bezobjawowych, ich wydaliny i wydzieliny, a także poprzez pijawki, sprzęt rybacki oraz zakażoną ikrę.

Najbardziej wyraźne objawy są widoczne u osobników, które nigdy nie miały styczności z tą chorobą oraz u karpi.

Symptomami choroby jest nastroszenie łusek, wybrzuszenie gałek ocznych, obrzęk jamy brzusznej, ogólne osłabienie i problemy z utrzymaniem równowagi. Większość części ciała jest przekrwiona, a z odbytu wydostaje się nitkowaty śluz. Śnięcia mogą dochodzić do 50%.

Choroba jest objęta obowiązkiem rejestracji. Walka z chorobą nie jest łatwa, najczęściej dochodzi do likwidacji hodowli i ponownego zarybienia. Czynnikiem zabezpieczającym może być zakup ryb lub ikry zaoczkowanej z gospodarstw wolnych od wiremii.

Ospa karpi (EPC)

Schorzenie atakujące głównie karpie, ale również liny, sandacze, karasie, jazie i sumy. W Polsce występuje bardzo rzadko. Ospa należy do chorób chronicznych o bardzo długim okresie inkubacji, nie należy do infekcji groźnych dla człowieka i nie powoduje dużych strat w stawach rybnych.

Rozwojowi choroby sprzyja mała zawartość wapnia w wodzie, chów wsobny i niska temperatura.

Dobrze widocznymi i typowymi symptomami choroby są różnej wielkości zgrubienia i narośle na całej powierzchni ciała oraz płetw. Narośle przypominają w wyglądzie zastygniętą parafinę. Sylwetka ryby ulega wychudzeniu, a przez długotrwały niedobór wapnia kształt ciała deformuje się.

Ospa jest chorobą, której można łatwo zapobiec. Głównym działaniem profilaktycznym jest wapnowanie stawów, prawidłowe żywienie i pozyskiwanie ryb ze znanego źródła, w którym nie wystąpiło ognisko choroby.

czytaj dalej...