Czapla biała - znów licznie wraca do Polski. Poznaj tego niezwykłego ptaka!
Zobacz także
Żywienie
Czapla biała żywi się wszystkim, co jest związane ze środowiskiem wodnym, czyli rybami, płazami i owadami. Chociaż zazwyczaj pokarm zdobywa nad rzekami czy na zalanych łąkach, to czasami można ją spotkać w tym celu również na suchszych terenach. Tam z kolei łapie myszy, szarańczaki czy pisklęta innych ptaków. Poluje ona samotnie, czatując bez ruchu lub wolno brodząc, po czym znienacka atakuje ofiarę i ją dziobie. Interesujący jest też sam proces karmienia młodych – rodzice trawią pokarm, po czym wymiotują go do dziobów piskląt; trwa to ok. 6 tygodni.
Rozmnażanie
W obrębie tego gatunku nie obserwuje się charakterystycznych elementów związanych z tokowaniem i okresem godowym – oprócz, oczywiście, lekkich zmian w wyglądzie samca. To on również przywołuje samicę za pomocą odpowiednich odgłosów. Gdy czaple białe już połączą się w pary, to samica zaczyna budować gniazdo z materiałów dostarczanych jej przez samca. Po zapłodnieniu składa od 3 do 5 zielonkawobiałych jaj, które są wysiadywane ok. 25–28 dni. O młode dbają oboje rodzice mniej więcej przez około półtora miesiąca, po którym to czasie młode potrafią już latać i uczą się same zdobywać sobie pożywienie.
Czy wiesz, że…
- łacińska nazwa czapli białej w połowie wywodzi się z języka francuskiego, w którym aigrette oznacza ozdobny pęk piór;
- mówi się, że mekką dla wielbicieli tego gatunku są Stawy Milickie w województwie dolnośląskim, które w Europie stanowią jeden z największych ośrodków do hodowli karpi. Okazuje się, że to właśnie tutaj, w okresie odławiania ryb, można spotkać łącznie nawet do 1,5 tys. osobników czapli białej.
Autor: Dagmara Deska
Bibliografia:
- Kruszewicz A., Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana, Warszawa 2013, s. 39.
- Mały słownik zoologiczny: ptaki, t. 1, red. P. Busse, Warszawa 1990, s. 81–82.
- Sokołowski J., Ptaki Polski. Atlas, Warszawa 1988, s. 150–151.
- Svensson L., Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa, tłum. D. Graszka-Petrykowski, Warszawa 2013, s. 82–83.
