Pleszka - kolorowy ptak wędrowny łudząco podobny do kopciuszka
Gil - przyjazny ludziom ptak o delikatnym, melodyjnym śpiewie
Zobacz także
Lęgi
W roku wyprowadzane są zazwyczaj dwa lęgi – jeden w maju, a drugi w czerwcu. Samica składa 5 niebieskich jaj z plamkami przy węższym czubku. Wysiaduje je mniej więcej 2 tygodnie. W tym czasie samiec znosi jej jedzenie, którym ją karmi. Po kolejnych 2 tygodniach pisklęta są już w miarę samodzielne, ale jeszcze przez dłuższy czas pozostają wraz z rodzicami. Co ciekawe, w przypadku gili to głównie samiec zajmuje się opieką nad młodymi. W okresie polęgowym typowe dla tych ptaków jest także to, że dobierają się w niewielkie stada i trzymają razem. Na jakiś czas traci się je potem z oczu, ale już jesienią znowu wyśpiewują swoje urywane melodie. Gile dożywają ok. 15 lat, a w hodowli – nawet 20.
Czy wiesz, że...
- Gile źle radzą sobie w samotności, potrzebują ciągłego towarzystwa. Dowiedziono, że szczególnie młode osobniki równie chętnie, co z samicą, zaprzyjaźniają się z samcami. Takie relacje szybko się jednak rozpadają, gdy przychodzi jesień i pora znalezienia sobie partnerki, z którą będzie można mieć potomstwo. Zadanie jednak nie jest wcale takie łatwe, ponieważ wśród gili na jedną samicę może przypaść nawet trzech samców.
- Gile może dotknąć anomalia genetyczna zwana gynandromorfizmem, co potwierdza kilkanaście odnotowanych do tej pory przypadków. Gynandromorfizm jest to tzw. dwupłciowość, która polega na tym, że ptakowi może wykształcić się zarówno jajnik, jak i jądro, co oznacza, że taki osobnik będzie w połowie samicą, a w połowie – samcem. Zatem gil dotknięty tą przypadłością ubarwi się w połowie na czerwono, a w połowie – na beżowo.
Autor: Dagmara Deska
Bibliografia:
- Kruszewicz A., Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana, Warszawa 2013, s. 292–293.
- Mały słownik zoologiczny: ptaki, t. 1, red. P. Busse, Warszawa 1990, s. 176.
- Sokołowski J., Ptaki Polski. Atlas, Warszawa 1988, s. 20–21.
- Svensson L., Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa, tłum. D. Graszka-Petrykowski, Warszawa 2013, s. 384–385.
