Tyle odmian gruszy – na którą się skusić? Nasz przegląd ułatwi Ci wybór
Grusza azjatycka – orientalny kaprys czy ciekawa propozycja dla sadowników?
Zobacz także
Grupa I
Nijisseiki – odmiana japońska o największym znaczeniu gospodarczym na świecie ze względu na swój niepowtarzalny słodki smak i chrupiący miąższ pozbawiony komórek kamiennych; uprawiana przede wszystkim w Japonii i USA. Skórka rodzonych przez nią gruszek jest zielonkawożółta lub żółta, gładka i bez ordzawień. Same owoce zaś są raczej małe, choć ich masa zwiększa się po przerzedzeniu zawiązków. Dojrzewają w połowie września; przechowają się pięć miesięcy. Korona Nijisseiki będzie rosła pionowo, ale z wiekiem zacznie być coraz bardziej rozłożysta. Odmiana odporna na parcha, ale podatna na zarazę ogniową.
Shinseiki – odmiana japońska; raczej niedoceniana w rodzimym kraju, ale za to powszechna w Kalifornii. Jej gruszki dojrzałość zbiorczą osiągną pod koniec sierpnia, a w chłodni poleżą góra trzy miesiące. Ogólnie jest raczej odporna na zarazę ogniową i parcha i nawet dobrze znosi chłody. Samo drzewo rośnie raczej silnie i wytwarza rozłożystą koronę, która będzie wymagała przerzedzania. Owoce będą średniej wielkości, choć po uszczupleniu zawiązków ich masa może wzrosnąć z ok. 112 g do nawet 200 g. Miąższ zaś będzie miał łagodny, lekko słodki smak.
Grupa II
Chojuro – odmiana japońska; oprócz Azji uprawiana także chętnie w USA, chociaż stopniowo zaczyna tracić na znaczeniu. Być może dlatego, że rodzone przez nią średniej wielkości owoce o brązowej skórce pokryte są licznymi wystającymi przetchlinkami, które sprawiają, że jest ona szorstka. Miąższ natomiast jest biały, jędrny i słodki. Dojrzałość zbiorczą Chojuro osiąga w połowie września, a zebrany plon może leżeć w chłodni nawet do sześciu miesięcy. Grusza ta nie zapadnie też raczej na parcha, ale za to łatwo poddaje się zarazie ogniowej. Ogólnie plonuje corocznie i obficie – z tego drugiego powodu powinno się przerzedzać u niej zawiązki.
Hosui – nowa odmiana japońska uprawiana głównie w USA i Kanadzie oraz w niektórych krajach Europy, np. na Węgrzech. Zradzane przez nią owoce osiągną dojrzałość w połowie września na kilka dni przed odmianą Chojuro; w chłodni wytrzymają do czterech miesięcy. Ogólnie jest to grusza podatna na choroby (zaraza ogniowa, rak), ale ceni się ją za dorodne, soczyste i słodkie owoce o złotobrązowej skórce pokrytej białymi przetchlinkami. Pędy wystające z jej rozłożystej korony będą się zapewne zwieszać pod ciężarem gruszek.
GRUPA III
Hong-Li – jedna z nielicznych odmian japońskich, której owoce będą miały skórkę pokrytą rumieńcem od strony nasłonecznionej. Ogólnie ma ona kolor żółty i jest szorstka w dotyku. Co do kształtu – gruszki te będą lekko wydłużone i zwężone przy kielichu. Dojrzałość zbiorczą osiągną w połowie września, a ich miąższ będzie słodki i soczysty. Samo drzewo zaś ani nie będzie rosło wyjątkowo silnie, ani nie osiągnie zachwycających rozmiarów.
Tse-Li – stara odmiana chińska uprawiana wręcz od tysięcy lat. Jej żółte owoce, prawie w całości pokryte wystającymi i widocznymi przetchlinkami, mają nieregularny i wydłużony kształt oraz spore zagłębienie kielichowe. Są przy tym duże, soczyste i słodkie. Ogólnie dojrzeją na przełomie września i października, a w chłodni poleżą nawet sześć miesięcy. Samo drzewo będzie odporne na mróz, ale po ociepleniach zimowych może mieć tendencję do rozhartowania. Jest też mało podatne na parcha. Będzie rosło silnie i ku górze, a korona pełna będzie wiotkich i zwisających gałązek.
Autor: Dagmara Deska
Bibliografia:
Badowska-Czubik T., Bryk H., Buczek M. i in., „Grusze”, wyd. Hortpress, Warszawa 2010 r., s. 124–135.
Kruczyńska D., „Grusze”, wyd. Działkowiec, Warszawa 2007 r., s. 36–39.
Rejman A. (red.), „Pomologia”, PWRiL, Warszawa 1994 r., s. 135–136.
Sosna I., „Uprawa gruszy”, wyd. Plantpress, Kraków 2007 r., s. 108–114.
