Hodowla ślimaków afrykańskich - kulinarnego rarytasu eksportowego

Zobacz także

W okresie najintensywniejszego wzrostu ciała ślimaków (od 5. do 12. tygodnia życia) dochodzi do zwiększenia zapotrzebowania na białko. Wtedy do jadłospisu mięczaków zaleca się wprowadzić otręby pszenne i suszone korzenie marchwi. Duże przyrosty masy pociągają za sobą konieczność zaopatrzenia mięczaków w pasze mineralne (niezależnie od zawartości mikro- i makroelementów w podłożu): węglan wapnia (85%) i fosforan dwuwapniowy (5%) oraz niewielkie ilości magnezu, cynku, miedzi oraz manganu.

Tucz kończy się w 5. miesiącu życia ślimaków. Wtedy nadchodzi czas na wprowadzenie mięczaków w stan hibernacji i na przeprowadzenie zbiorów, podczas których wyrośnięte osobniki przeznacza się na sprzedaż, a te mniejsze do dalszego tuczu. Część dobrze wyrośniętych reproduktorów należy pozostawić na fermie do dalszego rozmnażania.

Profilaktyka zdrowotna

Ślimakom afrykańskim zagrażają te same choroby, co naszym rodzimym winniczkom. Niebezpieczną chorobą bakteryjną jest zakażenie pałeczką ropy błękitnej. Równie duże niebezpieczeństwo stanowią grzybice – kropidlakowa, pędzlakowa i szereg chorób wywoływanych przez grzyby rodzaju Fusarium. Ślimakom zagrażają też pasożyty – przywry, roztocza, tasiemce i obleńce. Inwazjom drobnoustrojów i pasożytów zapobiega się przez utrzymywanie higieny w ślimaczarni. Pasze należy przechowywać w suchych miejscach, a podłoża i narzędzia poddawać regularnym dezynfekcjom. Ponadto nowym ślimakom koniecznie trzeba zapewnić 14-dniową kwarantannę. Odporność zwierząt można zwiększyć przez wprowadzenie zbilansowanej diety i zachowywanie odpowiedniej, stałej temperatury oraz wilgotności powietrza i podłoża.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Sowiński G., Wąsowski R., Chów ślimaków, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Olsztyn 2012, s. 5, 7, 13-23, 26-28, 30, 32-35, 37-41, 43-48, 58-70.