Jak zwalczyć żółtlicę drobnokwiatową? Podpowiadamy!

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Zapobieganie

System korzeniowy żółtlicy jest bardzo wątły, dlatego łatwo jest ją usunąć w czasie odchwaszczania mechanicznego. Jednak wyrwanie jej z ziemi nie gwarantuje całkowitego usunięcia problemu. Pozostawiona łodyga, bądź jej fragment bardzo łatwo powtórnie się ukorzenia i zaczyna się rozwijać, a ze względu na setki nasion, które ukryte są w ziemi, jej rozwój jest ciągły. Najlepszym sposobem będzie zatem niedopuszczenie do takiego poziomu rozwojowego, w którym wytwarzają się nasiona. W związku z tym, że żółtlica potrzebuje tylko czterech tygodni, aby osiągnąć zupełną dojrzałość i wschodzi przez cały okres wegetacyjny, oznacza to bardzo uciążliwą, praktycznie nieustanną walkę z chwastem. Na łąkach sposobem na niedopuszczenie do powstania nasion będzie częste koszenie i podorywanie pobliskich ściernisk i nieużytków.

Zwalczanie

W uzasadnionych przypadkach, kiedy plon zostaje zagrożony, należy zdecydować się na ochronę chemiczną. Wybór herbicydów przeznaczonych do wyplenienia żółtlicy drobnokwiatowej jest duży. Chwasty w kukurydzy możemy zwalczyć nikosulfuronem, który znajduje się w takich preparatach jak: Agronicosulfuron, Cherke, Golden Nico, Milagro i Samaz. Wszystkie te środki stosuje się w fazie wzrostu od drugiego do ósmego liścia, w dawce od 1 do 1,5 litra na hektar. Optymalna temperatura powietrza, która stymuluje je do działania waha się między 10 a 25 stopni Celsjusza.

W uprawach ziemniaków herbicydy zwalczające żółtlicę można stosować zarówno przed wschodami jak i w momencie, gdy rośliny osiągnęły już około 10 centymetrów wzrostu. W tym pierwszym przypadku należy użyć preparatów stworzonych na bazie linuronu, na przykład Afalon Dyspersyjny ( 2 litry na hektar), Nuflon (w takiej samej dawce) lub Linurex (około 1,8 litra na hektar). Aby zwiększyć siłę działania, możemy połączyć Linurex z preparatami zawierającymi chlomazon. Dobrze działającym na żółtlicę środkiem jest Racer 250 EC, który zawiera fluorochloridon. Jedyną substancją czynną, która radzi sobie z żółtlicą w ziemniakach już w czasie jej rozwoju jest metrybuzyna. Proponowane preparaty to: Emana A 70 WG, Koral, Mistral lub Maestro. Zalecane dawki to około 0,5 kilograma na powierzchnię hektara. Przed jej zastosowaniem należy zwrócić uwagę na pogodę – powyżej 25 stopni Celsjusza oprysk jest bezużyteczny, nie ma natomiast dolnej granicy temperatur.

Do ochrony warzyw przed szkodliwym działaniem żółtlicy, Program Ochrony Roślin Warzywnych dopuszcza opryski preparatami Cliophar, Decrinol, Elumis, Galigan, Kerb, Afalon Dyspresyjny, Pro-Rimsulfuron, Rima i Starane. Użycie wszystkich wymienionych wyżej środków gwarantuje prawie stuprocentowe pozbycie się żółtlicy.

W związku z tym, że na rynku znajduje się tak wiele różnych środków, które nadają się do oprysków żółtlicy drobnokwiatowej, należy pamiętać, że kilkukrotne opryski robimy różnymi środkami, gdyż chwasty szybko uodparniają się na substancję czynną.

Wykorzystanie

Jak większość pospolitych chwastów, żółtlica drobnokwiatowa była podstawą medycyny ludowej. Jej liście wykorzystywano jako okłady na rożnego rodzaju obrzęki i opuchlizny. Na inne dolegliwości skórne – pokrzywkę, zapalenie skóry, wysypki - przykładano papkę z pociętych i rozgniecionych liści. Napar ugotowany na ich podstawie pełnił rolę wody utlenionej – działał jak substancja antyseptyczna, więc polewano nim ranę, żeby ją oczyścić.

W jej zielu zawarte jest bardzo dużo witaminy C i soli mineralnych różnego typu, dlatego może być wartościowym dodatkiem do paszy wielu zwierząt gospodarskich i domowych. Żółtlica jest ulubionym przysmakiem królików.

Autor: Katarzyna Kaźmierczak

Bibliografia:

Aichele D., Golte M., „Jaki to kwiat?”, PWRiL, Warszawa 1984 r., s. 40

Czarnocka A. (red.), „Program ochrony roślin rolniczych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 282 i 268

Czubiński T., Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, PWR, Poznań 2014 r., s. 211

Hołubowicz- Kliza G., „Rolniczy atlas chwastów”, IUNG-PIB, Puławy 2011 r., s. 290

Paradowski A., „Atlas chwastów, Poznań 2013 r., s. 210-211

Robak J. (red.), „Program ochrony roślin warzywnych”, Skierniewice 2014 r., s. 292-293