Kaczka staropolska – najstarsza, polska odmiana kaczki

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Warunki utrzymania

Kaczki staropolskie łatwo przystosowują się do nowego środowiska i są odporne na choroby. Nie przeszkadza im wysoka wilgotność powietrza w kaczniku, są też wytrzymałe na niedobory tlenu. Można utrzymywać je w murowanych pomieszczeniach gospodarczych, na głębokiej ściółce, z naturalnym oświetleniem. Do ich chowu nada się również drewniany, ocieplony kacznik, postawiony na betonowym fundamencie z podwyższeniem i zaopatrzony w wywietrzniki. Ważniejszy od rodzaju pomieszczenia jest wybieg. Kaczka staropolska nie nadaje się do chowu intensywnego – te żywotne ptaki potrzebują ruchu na świeżym powietrzu, na jak największej przestrzeni. Minimalna powierzchnia wybiegu w przeliczeniu na jednego osobnika wynosi 20 m². Aby w stadzie panowała zgoda, na jednego kaczora musi przypadać 6-8 kaczek. Wybieg przeznaczony dla ptaków powinien być ogrodzony i wysypany żwirem bądź wyłożony słomą. Kaczki bardzo lubią również zadarnione tereny. W związku z intensywnym użytkowaniem wybiegu należy pamiętać o regularnym odkażaniu podłoża.

Żywienie

Sposób żywienia kaczek zależy od kierunku ich użytkowania. Ptaki przeznaczone na mięso dokarmia się paszami dla kurzych i indyczych brojlerów. Stado rodzicielskie powinno natomiast dostawać paszę dla kur niosek, a na 4 tygodnie przed osiągnięciem dojrzałości należy zapewnić kaczkom nieograniczony dostęp do pożywienia.

Jeśli nasze ptaki mają do dyspozycji duży, zadarniony wybieg i staw, w znacznej mierze żywią się same, a podawana przez nas karma jest jedynie cennym dodatkiem do ich jadłospisu. Oprócz gotowych mieszanek warto dostarczać im paszę miękką. W jej skład mogą wchodzić: śruta pszenna, jęczmienna, owsiana, grochowa, ziemniaki parowane, twaróg i tarte warzywa okopowe. W okresie zimowym kaczki powinny dostawać też świeżą zielonkę.

Aby uniknąć konfliktów w stadzie podczas karmienia, pamiętajmy, że na dorosłego ptaka powinno przypadać przynajmniej 10 cm brzegu karmidła i 3 cm brzegu poidła.

Odchów kacząt

Jeśli odchowujemy kaczęta bez kaczej lub kurzej kwoki, naszym najważniejszym zadaniem jest zapewnienie im ciepła. Po wylęgu powinny przebywać w ogrzewanym pomieszczeniu, pod promiennikiem, w temperaturze 30-32°C. Jej wartość stopniowo obniżamy, tak by w 5. tygodniu życia kaczęta były przyzwyczajone do 18-20°C. Optymalna wilgotność powietrza w odchowalni wynosi 70-75%, a długość dnia – 15 godzin. Do 4. tygodnia życia kaczęta mogą być utrzymywane w stadkach liczących 10 sztuk na 1 m². Starsze ptaki wymagają więcej miejsca – maksymalnie 4-5 sztuk na 1 m² podłogi.

Kaczęta przeznaczone na tucz powinny być żywione specjalistyczną mieszanką dla kurzych brojlerów. Aby uzyskać zadowalające przyrosty masy, rodzaj karmy dobieramy do wieku ptaków. Pisklętom w wieku 1-3 tygodni podajemy mieszankę zawierającą 20% białka, a od 4. do 8. tygodnia życia – karmę z 17% białka. W pierwszych trzech tygodniach po wylęgu pisklęta wymagają ok. 2900 kcal na dobę, natomiast u starszych kacząt, które nadal intensywnie rosną, zapotrzebowanie na energię wzrasta o ok. 50 kcal na dobę.

W pierwszym tygodniu podajemy pisklętom paszę na płaskich tacach. Starsze, trzytygodniowe kaczęta uczą się korzystać z karmideł podłużnych (3,5 cm na pisklę). Na 40 piskląt wystarczy jedno poidło cylindryczne o pojemności 4 l.

Przy ciepłej i suchej pogodzie młode ptaki mogą wychodzić na wybieg już od 3. tygodnia życia. Zanim to nastąpi, należy stopniowo przyzwyczaić je do świeżej zielonki.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Bejček V., „Ptaki wędrowne. Leksykon przyrody”, wyd. Delta, Warszawa 2004, s. 48-49.

Estermann M.-T., „Kury, gęsi, kaczki. Poradnik hodowcy”, Wydawnictwo RM, Warszawa 2009 r., s. 88-90, 93-96.

J. Jankowski (red.), „Hodowla i użytkowanie drobiu”, PWRiL, Warszawa 2012 r., s. 389-393.

Kożuszek R., „Kaczki na tucz i do ozdoby” [w:] „Tygodnik Poradnik Rolniczy”, nr 38/2013 r., s. 5.

Kożuszek R., „Staropolskie kaczki” [w:] „Tygodnik Rolniczy”, nr 36/2010 r., s. 44-45.

Nałęcz-Tarwacka T. (red.), „Produkcja zwierzęca’, cz. III, wyd. Rea, Warszawa 2010 r., s. 351-358, 361-362.

Szulc T. (red.) „Chów i hodowla zwierząt”, UPW, Warszawa 2005 r., s. 457-458.