Koń appaloosa - opis, hodowla i charakterystyka rasy

1/6 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Pojenie

Zamontowanie automatycznego poidła jest dobrym rozwiązaniem – zwierzęta mają wtedy ciągły dostęp do wody. Jednak jeżeli hoduje się konie sportowe, nie jest to najlepszy pomysł, ponieważ nie mamy kontroli nad ilością wody, którą koń pobiera, ani nad czasem jego pojenia. Jest to ważne, ponieważ konie nie powinny pić nawet 3 godziny przed startem w zawodach ani bezpośrednio przed treningiem, jak również przez około 1,5 po dużym wysiłku.

Pojenie powinno odbywać się co najmniej trzy razy dziennie. Warto dostosować liczbę pojeń i objętość wody do panujących warunków atmosferycznych. Podawana koniom woda nie może być zabrudzona albo nieświeża, musi mieć temperaturę ponad 12 stopni Celcjusza dla dorosłych i 16 stopni Celcjusza dla źrebiąt. Podanie zwierzętom zimniejszej wody często prowadzi do problemów zdrowotnych, skutkiem jest na przykład choroba zwana ochwatem. W naprawdę wyjątkowych sytuacjach (podczas drogi, przy skrajnym zmęczeniu konia) można podać zimniejszą wodę, ale w bardzo małych dawkach. Rozwiązaniem będzie też zamoczenie niewielkiej wiązki siana bądź podanie jabłka, które może ugasić pragnienie – z 80% składa się z wody.

Choroby i schorzenia

Konie mają krótki i bardzo wrażliwy przewód pokarmowy. Wystarczy, że zjedzą za dużo, albo coś, czego nie powinny i już mogą mieć poważne problemy trawienne. Ich codzienna dieta powinna być tak skonstruowana aby temu zapobiec, ale może zdarzyć się, że nawet jeżeli wszystkiego dopilnujemy, nasz koń i tak będzie odczuwać przykre dolegliwości. Wszystkie problemy związane z układem trawiennym kryją się pod zbiorczą nazwą morzysko, która obejmuje zarówno kolki, zaparcia jak i skręt jelit. W takim przypadku dobrym sposobem na udzielenie pomocy jest zapewnienie koniowi nieco ruchu, bez obciążenia. Jeżeli jednak nie przyniesie to pożądanych skutków, a nasz pupil nadal będzie się nadmiernie pocił i oglądał na brzuch, należy wezwać lekarza weterynarii, gdyż choroba może być poważniejsza.

Kopyta i pęciny są szczególnie narażone na choroby. Do najczęstszych schorzeń pęcin należą gnicie strzałki i gruda. W obu przypadkach przyczyną może być przebywanie konia na mokrym podłożu lub długotrwała praca na podmokłych terenach czy w śniegu. Pojawia się stan zapalny strzałki i pęciny, który może powodować problemy z chodzeniem konia. Zaognione miejsce należy zasypywać sinym kamieniem (siarczan miedzi) lub smarować dziegciem.

Ochwat natomiast jest schorzeniem kopyta. Jest to zapalenie twórczej tkanki rogu i jego przyczyna najczęściej jest napojenie konia zimną wodą, ale może być też spowodowany stresem (przeżytym na przykład w czasie porodu albo zagrożenia). Płyny wysiękowe i bardzo podniesiona temperatura kopyt może prowadzić do ich odkształcania i deformacji. Aby temu zapobiec, natychmiast po zauważeniu objawów, należy schłodzić kopyta i zabezpieczyć je przed zniekształceniem.

Pielęgnacja

Ryzyko wystąpienia powyższych chorób można zmniejszyć poprzez odpowiednią pielęgnację. Aby zapobiegać powstawaniu zapaleń skóry i grzybic należy codziennie rano wyczesywać sierść włosianą szczotką. W długich i gęstych grzywach końskich, typowych dla appaloosy, często zaplątują się śmieci i zabrudzenia różnego rodzaju, które również należy usunąć. Jeżeli grzywa jest bardzo brudna, można umyć ją letnią wodą i delikatnie przeczesać palcami.

Po pracy konieczne jest wyczyszczenie kopyt drewnianym nożykiem. Wilgoć i zabrudzenia mogą prowadzić do stanów zapalnych pęciny i strzałki, a także do zapaleń kopyt. Konie pracujące na twardym podłożu powinny być podkute, aby ochronić róg przed nadmiernym ścieraniem, co może go zniekształcać. Nadawanie odpowiedniego kształtu rogu można robić za pomocą tarnika podczas rozczyszczania kopyt. W czasie trwania zabiegu należy usunąć martwą tkankę, uważając, aby nie uszkodzić strzałki.

Ważne jest również, aby pamiętać, że boks, w którym śpi koń, musi być codziennie wyczyszczony. W suchym i czystym miejscu trudniej nabawić się choroby.

Katarzyna Kaźmierczak

Literatura:

Behling S., Rasy koni, Warszawa 2007, s. 136

Bunjes J., Rasy koni. Wzorzec, historia, przeznaczenie, Warszawa 2009, s. 48

Chów i hodowla zwierząt, red. Szulc T., Wrocław 2005, s.382-395

Fizjologiczne podstawy żywienia zwierząt, red. Zawadzki W., Wrocław 2008, s. 223-236

Produkcja zwierzęca, red. Nałęcz – Tarwacka T., Warszawa 2012, t.III, s.276-246 i 254-264