Kuc szetlandzki - opis, hodowla i charakter
Koń belgijski – zimnookrwista i skoczna rasa koni
Zobacz także
Selen – wspiera działanie witaminy E w przemianie glikogenowej w mięśniach. Zwiększa wydolność i zapobiega zwyrodnieniu mięśnia sercowego oraz mięśni szkieletowych. Konie skokowe mają duże zapotrzebowanie na ten składnik, dodawany do paszy, poza pasza naturalną, może negatywnie wpływać na ich samopoczucie oraz kondycję skóry, kopyt i włosów grzywy.
Chrom – podaje się dodatkowo do codziennej dawki pokarmu przygotowanej dla koni intensywnie trenujących, ponieważ zwiększa wytrzymałość i wydajność nawet w warunkach dużego wysiłku. Można również podawać go zwierzętom bardzo wysoko reaktywnym, albo takim, które w ostatnim czasie są znerwicowane lub znarowione – uspokaja i zwiększa odporność na stres, nie obniżając przy tym żywotności.
Fosfor i wapń – zapotrzebowanie na te składniki jest największe, zwłaszcza u koni skokowych. Im intensywniejszy trening, tym więcej związków tych pierwiastków powinno znaleźć się w diecie konia. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że nadmiar wapnia wpływa negatywnie na przyswajanie fosforu. Niedobór fosforu natomiast ma wpływ na rozwój kości, a długotrwały może prowadzić do okulenia i innych problemów z chodzeniem. Żeby jednak związki te przyswajały się bez problemu, należy podawać wraz z nimi witaminę D, która działa przeciwzwyrodnieniowo. Jej głównym źródłem dla konia może być suszone na słońcu siano.
Witamina A – jest niezbędna dla zwierząt, które trenują skoki i startują w różnego rodzaju zawodach. Konie skokowe są szczególnie narażone na naciągnięcie, a nawet na naderwanie ścięgna, a niedobór witaminy A może jeszcze zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia urazów. Wpływa również na zdrowie i wygląd kopyt. Można ją łatwo dostarczyć – jej najlepsze źródło to marchew, którą koń na pewno schrupie z przyjemnością.
Witamina B2 - jej niedobór jest częsty i może mieć bardzo poważne skutki. Trudno jest zaobserwować jego początki, a długotrwały może prowadzić do gwałtownego wzrostu liczby uderzeń serca, które zaczyna się powiększać. Koń staje się osowiały i nie może trenować, wydolność organizmu bardzo spada i zwierzę szybko się męczy.
Pojenie
Konie, które długo i intensywnie trenują powinny dostawać więcej wody, niż ich koledzy stojący w stajni lub na pastwisku. Odpowiednie nawodnienie jest warunkiem utrzymania zwierzęcia w zdrowiu i dobrej kondycji. Wodę powinno się podawać często – przed każdym posiłkiem i w czasie przerw w ćwiczeniach i pracy, zwłaszcza latem, jeśli panują wysokie temperatury. Woda powinna być czysta, ze studni głębinowej lub źródła i nieco ogrzania – do 12 stopni Celsjusza. W przypadkach skrajnego zmęczenia albo ogromnego upału można podawać koniom wodę zimniejszą, należy jednak uważać, żeby porcje naprawdę były niewielkie – napojenie zimną wodą może zakończyć się poważną chorobą. Nie powinno się również poić konia w trakcie treningu, przed dużym wysiłkiem i 2-3 godziny przed startem, żeby go niepotrzebnie nie obciążać.
Pielęgnacja
Czyszczenie powinno odbywać się codziennie, nawet jeżeli koń nie wychodził przez cały dzień ze stajni. Zwłaszcza o kopyta musimy dbać ze szczególną pieczołowitością. Pozostawienie w nich brudu lub wilgoci może prowadzić do poważnych stanów zapalnych i grzybic, które spowodują, że zwierzę nie tylko nie będzie mogło trenować, ale nawet może mieć problemy z chodzeniem. Co kilka tygodni, w miarę potrzeb powinno się również przeprowadzić rozczyszczanie. Zabieg polega na wyrównaniu i nadaniu odpowiedniego kształtu kopyta tarnikiem, konieczne może być również usunięcie martwej części rogu.
Szczotkowanie i czyszczenie sierści powinniśmy robić każdego dnia rano, jest to podstawowy zabieg, który pomoże utrzymać konia w czystości. Czyszczenie sierści szczotką włosianą lub ryżową zapobiega zalęganiu się w niej różnego rodzaju grzybic i małych pasożytów. Jeżeli koń jest bardzo spocony i zabrudzony można umyć go letnią wodą. Lnianą, namoczoną ściereczką przecieramy oczy, pysk i nozdrza konia.
czytaj dalej...
