Kuce walijskie – przyjacielskie i łatwe w hodowli konie
Koń fiordzki - opis, charakterystyka i hodowla
Zobacz także
Pojenie
Zasad pojenia koni jest kilka i dotyczą one wszystkich przedstawicieli gatunku. Jeżeli w stajni nie ma zamontowanego automatycznego poidła, ilość pojeń powinna być dostosowana do warunków atmosferycznych i nie może być mniejsza niż trzy dziennie. Konie powinny pić wodę czystą, najlepiej źródlaną lub pochodzącą ze studni głębinowej, podgrzaną do temperatury co najmniej 12 stopni Celcjusza. Picie zimniejszej wody może być przykre w skutkach – jest jedną z przyczyn ochwatu, choroby dotykającej koni napojonych zimną wodą i pozostawionych bez ruchu.
Pielęgnacja
Koń o długiej sierści, jak na przykład fiording, jest szczególnie narażony na zabrudzenia i zalęganie się pasożytów na skórze. Aby temu zapobiec codziennie rano należy dokładnie wyczyścić sierść i skórę konia. W tym celu używamy szczotki włosianej albo ryżowej i zgrzebła. Ważne jest również usunięcie zanieczyszczeń z grzywy i ogona. Równie ważne dla zdrowia jest utrzymanie kopyt i strzałki w czystości. W tym celu, zawsze po pracy należy usunąć zebrany brud i zanieczyszczenia. Niedokładne zebranie wilgoci jest najprostszą drogą do gnicia lub stanów zapalnych kopyta, takich jak gruda czy gnicie strzałki. Choroby te nie są niebezpieczne dla życia, jednak są dość bolesne, a koń może przez dłuższy czas nie nadawać się do wykonywania pracy. Przerośnięty róg i martwe tkanki należy wycinać co kilka tygodni, a zdeformowanym bądź nierówno startym kopytom można nadać odpowiedni kształt za pomocą tarnika.
Szkolenie do hipoterapii
Wybór konia do hipoterapii powinien opierać się o jego dokładne poznanie. Dobranie wierzchowca do osoby poddanej terapii musi być oparte na takich czynnikach jak wiek i ciężar ciała obu stron, żeby zapewnić maksimum bezpieczeństwa oraz komfort zarówno pacjentowi, jak koniom. Wybrany wierzchowiec musi być mało reaktywny, to znaczy z opóźnieniem i spokojnie reagować na bodźce, ponieważ pacjenci hipoterapeuty mogą zachowywać się niestandardowo(okrzyki, niekontrolowane ruchy i uderzenia), co mogłoby spłoszyć bardziej nerwowego konia i wzbudzić w nim impuls do ucieczki. Konie fiordzkie to jedna z najbardziej nadających się do hipoterapii ras. Ich zrównoważony charakter sprawia, że nie reagują zbyt gwałtownie nawet na przykre bodźce, a niewielkie rozmiary powodują, że pacjenci nie są przestraszeni ich widokiem.
Koń szkolony do hipoterapii powinien oswoić się stopniowo zarówno do jeźdźcy, jak i do asekurujących go osób. Musi nauczyć się stać spokojnie, podczas go podopieczni terapeuty będą się z nim zapoznawać albo bardzo gorąco wyrażać mu swoje ciepłe uczucia. Dużo czasu zajmuje nauczenia konia do sprzętu terapeutycznego jak rampy czy wózki. Hipoterapia ma na celu nie tylko polepszenie motoryki ruchu pacjenta, a także na zwiększenie możliwości jego komunikacji ze światem i lepszego odbierania komunikatów. Wyniki są w całości zależne od jakości więzi, jaką pacjent nawiąże z koniem, dlatego ważne jest, aby sesje były częste i regularne, a wybrany wierzchowiec był idealnie wyszkolony.
Literatura:
Behling S., Rasy koni, Warszawa 2007, s. 98-99
Bunjes J., Rasy koni. Wzorzec, historia, przeznaczenie, Warszawa 2009, s. 85
Fizjologiczne podstawy żywienia zwierząt, red. Zawadzki W., Wrocław 2008, s. 223-236
Łojek A., Łojek J., Hodowla i użytkowanie koni, Warszawa 2013, t. II, s.123-128
Produkcja zwierzęca, pod red. Nałęcz- Tarwacka T., Warszawa 2012, s. 237-241 i 255-263
Sambraus H. H., Rasy zwierząt gospodarskich, Poznań 2000, s.236
