Koniczyna czerwona (łąkowa). Wyjaśniamy zasady uprawy

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Siew

W zależności od przeznaczenia koniczyny łąkowej i jej ilości pokosów siew można wykonać od III dekady marca do III dekady lipca. Jednak najlepszym terminem jest wczesna wiosna. W Polskich warunkach koniczynę czerwoną wsiewa się w roślinę ochronną, ponieważ jej wydajność jest większa niż w siewie czystym na wiosnę.

Koniczyny czerwonej nie należy wsiewać w zboża ozime, ponieważ wymagają one dużych dawek azotu oraz obniżają plon jeśli ich ilość wysiewu jest zmniejszona. Jednak jeśli musi zostać wsiana w zboża ozime to siew należy przeprowadzić wczesna wiosną lub tuż po zejściu śniegu za pomocą siewu rzutowego lub rzędowego. W zboża jare można wsiewać ją na trzy sposoby: za pomocą siewu jednoczesnego – rozdzielnego (najpierw wysiew rośliny ochronnej, a potem koniczyny), jednoczesnego – łącznego (nasiona koniczyny i rośliny ochronne wysiewa się w jednym przejeździe siewnika) i w zboża, gdy osiągną one fazę 3-4 liścia. Zalecaną metodą wysiewu jest siew jednoczesny – rozdzielny. Umożliwia on wysiewanie poszczególnych roślin na odpowiednią głębokość, czyli koniczyny na 1-1,5 cm, a zbóż na 3-4 cm.

Rozstawa rzędów i ilość wysiewu

Koniczynę czerwona należy wysiewać w rozstawę rzędów 12-15 cm, zaś ilość wysiewu jest uzależniona od warunków siedliskowych, sposobu siewu i rośliny ochronnej. Można również stosować siew szerokie rzędy (20-30 cm), który umożliwia lepszy dopływ światła do roślin. Dzięki temu ilość wysiewu może być zmniejszona, a plon ziarna nie jest o wiele mniejszy.

Ilość wysiewu może wynosić od 12 do 18 kg nasion na hektar. Kiedy koniczynę wsiewa się w jęczmień jary lub owies na zielonkę to można wysiać 10-12 kg nasion/ha. Jeżeli materiał siewny jest gorszej jakości to można zwiększyć wysiew do 15 kg nasion/ha. Nasiona koniczyny przed siewem można zaprawić nitraginą, która zawiera bakterie brodawkowe współżyjące.

Nawożenie

Nawożenie fosforowe powinno być wykonywane przedsiewnie, w czasie orki przedzimowej lub orki siewnej, w zależności od terminu siewu koniczyny. Dawka fosforu pod koniczynę uprawianą w pierwszym roku jako wsiewka do rośliny zbożowej powinna być zwiększona o 50% w stosunku do dawki stosowanej dla zbóż. W drugim roku użytkowania w przeciętnych warunkach dawka fosforu powinna wynosić 60-80 kg P₂O₅/ha.

Nawozy potasowe również należy wysiewać w czasie orki. W roku wysiewu koniczyny dawkę K₂O zwiększa się o 50% w porównaniu z dawką stosowaną pod zboża. Jeżeli gleba jest mało zasobna w potas to po zbiorze rośliny ochronnej należy zastosować 30-40 kg K₂O/ha. Wpływa to korzystnie na przezimowanie koniczyny. W roku pełnego użytkowania optymalne dawki potasu powinny wynosić 80-100 kg K₂O/ha. Na stanowiskach wymagających dostarczenia większych ilości nawozów potasowych można wysiać do 140 kg K₂O/ha, jednak dawkę należy podzielić na dwie części. Pierwszą należy wysiać wiosną (50%), a drugą po zbiorze pierwszego pokosu. Jeżeli gleby są średnio zasobne w potas i fosfor to można zastosować 80 kg P₂O₅/ha oraz 80 kg K₂O/ha w drugim roku uprawy.

Jeśli koniczyna jest wsiewana w jęczmień jary lub owies na zielonkę to należy zastosować przedsiewne nawożenie azotowe w dawce 60 kg N/ha. Większe dawki azotu mogą przyczyniać się do wylegania zbóż. W roku pełnego użytkowania nie należy wykonywać nawożenia azotem.

Koniczyna pozytywnie reaguje na wapnowanie gleb kwaśnych, a dawki CaO (tlenku wapnia) powinny być wysiewane pod przedplon.

Bor i molibden są mikroelementami mającymi duży wpływ na wzrost i rozwój koniczyny. Niedobory boru mogą występować na glebach o odczynie obojętnym lub zasadowym, a molibdenu na glebach kwaśnych. Bor można stosować w formie superfosfatu borowanego lub boraksu w dawce 10-20 kg/ha. Molibden można stosować doglebowo w dawce 0,5-1,0 kg/ha.

Zabiegi pielęgnacyjne

W przypadku pielęgnacji koniczyny łąkowej uprawianej na paszę należy zwalczać chwasty, zbierać wcześnie roślinę ochronną, jeśli może wystąpić prawdopodobieństwo jej wylegnięcia, oraz należy chronić rośliny przed szkodnikami. W pierwszym roku uprawy koniczyny czerwonej zbioru należy dokonać jak najwcześniej, ponieważ może dojść do jej wylegnięcia, a wtedy zebrane plony przeznaczane są na zielonkę. W latach pełnego użytkowania, podczas wiosny, należy wykonać bronowanie po wyschnięciu gleby lub gdy rośliny były nawożone wczesną wiosną.

Najczęściej na koniczynie występują takie szkodniki, jak: oprzędzik pręgowany, mysz polna czy nornik polny. Do zwalczania gryzoni można stosować ziarna zatrute fosforem cynku i należy je zwalczać poza okresem wegetacyjnym roślin.

Wypasanie zwierząt na polu gdzie uprawiana jest koniczyna czerwona, można dokonywać przy optymalnej wilgotności gleby. Wypasanie i koszenie powinno być zakończone najpóźniej do 30 września, ponieważ rośliny musza nagromadzić odpowiednie ilości węglowodanów i białek w szyjce korzeniowej oraz korzeniach. Zwiększa to zimotrwałość roślin oraz liczbę pędów wypuszczanych na wiosnę.

Zbiór

W zależności od zapotrzebowania na paszę oraz jej jakości i następstwa roślin, w roku pełnego użytkowania koniczyny, zbiera się 2 lub 3 pokosy zielonki, a łącznie można uzyskać od 40 do 60 ton zielonki z jednego hektara. Trzykrotne koszenie koniczyny wykonuję się, aby uzyskać dobry surowiec do produkcji suszu bądź wysokowartościowego siana. Koniczynę użytkowaną 2-kośnie zbiera się na początku lub w pełni kwitnienia, a użytkowaną 3-kośnie w fazie pąkowania roślin. Koniczyna, która jest użytkowana 3-kośnie charakteryzuje się większą wydajnością zielonej masy oraz ma więcej białka ogólnego i właściwego, zaś z koniczyny użytkowanej 2-kośnie można uzyskać większy plon suchej masy.

Termin zbioru koniczyny przypada na III dekadę lipca do I dekady sierpnia.

czytaj dalej...