Koniczyna czerwona (łąkowa). Wyjaśniamy zasady uprawy

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Użytkowanie

Koniczyna czerwona może być użytkowana na łąkach kośnych, użytkach przemiennych oraz w uprawie polowe. Nie nadaje się na pastwiska. Jej dzikie formy można spotkać na przydrożach, nieużytkach, lasach oraz polach uprawnych.

Dobra metodą konserwacji paszy z koniczny jest podsuszanie zielonki na polu aż osiągnie wilgotność 45-50%, a następnie dosuszanie jej w gospodarstwie za pomocą zimnego lub ogrzanego powietrza za pomocą wentylatora.

Koniczynę można również przeznaczać na kiszonkę lub sianokiszonkę. Jednak należy pamiętać, że jest to roślina trudno kisząca się i do jej zakiszania należy zastosować dodatki, mające na celu ułatwienie procesu. Należy do nich: melasa, ziemniaki, preparaty mikrobiologiczne, kwas propionowy, mrówkowy czy benzoesowy. Kiszonkę najlepiej sporządzać z przewiędniętej koniczyny. Sianokiszonki z koniczny otrzymuje się przez jej podsuszanie i wymieszanie np. z melasą. Tak powstała masę sprasowuje się w cylindryczne lub prostopadłe bele, które zostają szczelnie owinięte folią.

Koniczyna czerwona może być również przerabiana na susz, a jej zbiór należy wykonać wcześnie, na początku i w pełni pąkowania. Rośliny powinny zawierać 14-20% białka, 20-28% włókna oraz 100-150 mg/kg karoten.

Koniczyna czerwona w uprawie polowej użytkowana jest przez jeden rok lub przez 2-3 lata w mieszankach z trawami, które lepiej wykorzystują warunki siedliskowe i bardzo dobrze plonują. Najczęściej zbierane są 2-3 pokosy. Na glebach żyznych i wilgotnych zaleca się mieszankę złożoną z 8 kg/ha koniczny czerwonej i 10kg/ha życicy trwałej. Na stanowiskach o umiarkowanej wilgotności i zróżnicowanych glebach można wysiewać 8 kg/ha koniczyny czerwonej i 10 kg/ha kostrzewy łąkowej.

Produkcja koniczyny czerwonej na nasiona

Wymagania wodne, termiczne i glebowe

W okresie dojrzewania koniczyny czerwonej na nasiona najlepsza średnia temperatura wynosi 16°C,a suma opadów 30-60 mm. Warunki termiczne oraz odpowiednia wilgotność powietrza wpływają na wegetacje koniczyny oraz na oblot owadów zapylających. Jeżeli temperatura przekracza 18-20°C, a wilgotność powietrza wynosi 40-60%, to odnotowuje się największą ilość kwitnących kwiatów koniczyny.

Pod plantację koniczny na nasiona nadają się gleby płowe, rędziny, bielicowe, brunatne oraz czarnoziemy. Gleby bielicowe wytworzone z piasków gliniastych lekkich nie nadają się do towarowej produkcji nasion, ponieważ mają bardzo kwaśny odczyn pH, nieodpowiedni skład mechaniczny oraz wykazują dużą przepuszczalność.

Agrotechnika

Stanowisko, sposób uprawy roli oraz zwalczanie chwastów w uprawie koniczyny czerwonej na nasiona jest podobne jak w uprawie na pasze. Nawożenie w pierwszym roku uprawy również jest podobne, a różni się tylko w drugim roku. Jesienią bądź wczesną wiosną należy zastosować nawożenie mineralne P₂O₅ i K₂O w takich samych dawkach czyli 60-100 kg/ha.

Ochrona roślin

Ochrona plantacji nasiennych koniczyny czerwonej polega na zwalczaniu pędrusia koniczynowca, pędrusia czarnoudka i pędrusia zieleniaka. Bardzo groźnymi pasożytami, zagrażającymi koniczynie czerwonej są: kanianka koniczynowa, kanianka pospolita i kanianka macierzankowa. Jeżeli jeden z tych gatunków wystąpi po pierwszym pokosie, to należy wykonać niezbędne opryski pola.

Zbiór

Zbioru dokonuje się jednoetapowo za pomocą kombajnu zbożowego. Trzeba również stosować desykację roślin przez zbiorem, zaś zebrane nasiona należy dosuszyć do wilgotności nie przekraczającej 13%.

mgr inż. Kinga Borek

Bibliografia:

Artyszak A., Kucińska K., Niemczyk H. 2010. Rośliny motylkowate drobnonasienne. W: Produkcja roślinna. Cz. II, wyd. REA, Warszawa, str.216-219, 224, 227.
Domański P. 2011. Dobra pasza wprost z pola. Tygodnik rolniczy, nr 22, Poznań, str. 26-28.
Grzebisz W. 2011. Technologia uprawy roślin motylkowatych drobnonasiennych. W: Produkcja roślinna. Cz. III, wyd. II, Hortpress, Warszawa, str. 341-360.
Grzegorczyk S. 2010. Koniczyna łąkowa. W: Rośliny zbiorowisk trawiastych. WUWM, Olsztyn, str. 51.
Jadczyszyn T., Kowalczyk J., Lipiński W. 2010. Zalecenia nawozowe dla roślin uprawy polowej i trwałych użytków zielonych. IUNG-PIB, Puławy, str. 8.
Jankowski K., Jodełka J., Ciepiela G., Kolczarek R. 2008. Koniczyna łąkowa (czerwona). W: Tereny zadarnione. Wyd. Akademii Podlaskiej, Siedlce, str. 75.
Kalinowski M. 2013. Specjalne zasady użytkowania. Poradnik rolniczy, nr 18, Poznań, str. 41.
Szempliński W. 2012. Koniczyna czerwona. W: Rośliny rolnicze. WUWM, Olsztyn, str. 281-283.
Wilczek M. 2003. Koniczyna czerwona. W: Szczegółowa uprawa roślin. Wyd. II, tom II, Wrocław, str. 161-174.