Koniczyna szwedzka (białoróżowa) - opis, siew, uprawa i zbiór

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Nawożenie makroelementami

Koniczyna białoróżowa uprawiana w siewie czystym nie wymaga nawożenia azotowego, ponieważ pobiera azot z gleby oraz syntetyzuje go z powietrza za pomocą bakterii brodawkowych. Ewentualnie można zastosować nawożenie fosforem i potasem w dawkach: 35-60 kg P₂O₅/ha i 90-150 K₂O/ha. Nawożenie fosforowe wykonuje się jednorazowo przedsiewnie pod orkę zimową, zaś dawki nawozów potasowych należy podzielić w zależności od liczby planowanych pokosów.

W przypadku wysiewu koniczyny szwedzkiej w mieszankach z trawami można zastosować nawożenie azotowe, potasowe i fosforowe w dawkach: 40-80 N kg/ha, 40-70 kg P₂O₅/ha i 90-150 kg K₂O/ha.

Ochrona i zabiegi pielęgnacyjne

Koniczyna siana w roślinę ochronną nie wymaga żadnych zabiegów pielęgnacyjnych, poza odchwaszczaniem. Jeżeli jest uprawiana siewie czystym to po pojawieniu się dużej ilości chwastów należy ją skosić do wysokości około 10 cm, co ogranicza rozwój dwuliściennych chwastów.

W przypadku ochrony przed chorobami najlepiej stosować odmiany odporne na wirusy i grzyby. Można również wykonywać częste koszenie. Najczęściej występujące choroby na koniczynie to: zgorzel siewek, antraknoza, kanianka czy mączniak rzekomy.

Kilkakrotny zbiór koniczyny w sezonie wegetacyjnym skutecznie niszczy szkodniki, które mogą pojawiać się na roślinach, zaś na plantacjach nasiennych można stosować insektycydy, które zawierają substancję czynna deltametrynę.

Technologia zbioru

Zbiór koniczyny szwedzkiej wykonuje się za pomocą jednego lub dwóch pokosów. Pierwszy pokos przeprowadza się w pełni kwitnienia, a drugi odrost pozostawia na spasanie. Plon zielonej masy może wynosić od 20 do 40 t/ha. Zbiory koniczyny mogą być przeznaczane na zielonkę, siano lub pastwisko.

Na plantacjach nasiennych pierwszego zbioru dokonuje się w drugim roku wegetacji w III dekadzie czerwca lub na początku I dekady lipca. Najlepiej wykonywać go wtedy, gdy połowa główek koniczyn na polu zbrunatnieje. Zapewnia to mniejsze straty w zbiorze nasion, ponieważ dojrzałe strąki bardzo łatwo pękają. Z plantacji nasiennej można zebrać nawet 300-600 kg nasion na hektar.

mgr inż. Kinga Borek

Bibliografia:

Artyszak A., Kucińska K., Niemczyk H. 2010. Rośliny motylkowate drobnonasienne. W: Produkcja roślinna. Wyd. REA, część III, Warszawa, str. 216-217, 221, 224, 227.
Grzebisz W. 2012. Technologia uprawy roślin motylkowatych drobnonasiennych. W: Produkcja roślinna – technologie produkcji roślinnej. Część III, Wyd. II, Warszawa, str. 344-362.
Grzegorczyk S. 2010. Koniczyna białoróżowa (szwedzka). W: Rośliny zbiorowisk trawiastych. Wyd. UWM, Olsztyn, str. 52-53.
Jankowski K., Ciepiela G., Jodełka J., Kolczarek R. 2008. Koniczyna białoróżowa (szwedzka). W: Tereny zadarnione. Wyd. Akademii Podlaskiej, Siedlce, str. 77.
Nawara Z. 2012. Koniczyna białoróżowa. W: Rośliny łąkowe. MULTICO, Warszawa, str. 98.
Zając T. 2003. Koniczyna białoróżowa. W: Szczegółowa uprawa roślin. Wyd. II, Tom II, Wrocław, str.185-188.