Koń pełnej krwi angielskiej - opis i hodowla
Konie wielkopolskie – polska rasa gorącokrwista
Zobacz także
Charakterystyka
Konie wielkopolskie należą do bardzo urodziwych ras, mają proporcjonalną, harmonijną budowę. W Polsce są oznaczane symbolem „wlkp”.
Konie rasy wielkopolskiej dorastają do 160‒170 cm wysokości w kłębie. Klacze mają zazwyczaj 158‒161 cm w kłębie i około 20 cm obwodu nadpęcia. Ogiery w kłębie uzyskują 162‒166 cm i ok 21 cm obwodu nadpęcia. Występują we wszystkich maściach podstawowych, jednak najczęściej spotyka się konie kasztanowate i gniade.
Głowa jest nieduża, sucha, a profil szlachetny. Oczy są duże, pomiędzy nimi znajduje się szerokie czoło. Uszy są dość duże, a ganasze bardzo szeroko rozstawione. Szyja jest długa i prawidłowo umięśniona. Łopatki są dość długie, ukośne, silnie przylegające do ciała. Kłąb jest dobrze zaznaczony, ale nie kościsty i odstający. Pierś szeroka, głęboka i bardzo pojemna. Zad jest ścięty, o wyraźnym umięśnieniu. Kłoda jest zwięzła, dobrze umięśniona i niezbyt szeroka oraz wygodna dla jeźdźca.
Nogi są silne, o mocnej budowie, odpornej na uszkodzenia mechaniczne. Na długich pęcinach nie występują szczotki. Kończyny posiadają zabezpieczenie w postaci mocnych stawów i ścięgien oraz prawidłowo zbudowanych kopytach z dobrze rozwiniętą strzałką.
Praca hodowlana
Praca hodowlana w zakresie doskonalenia pogłowia rasy wielkopolskiej polega głównie na polepszaniu cech wierzchowych, przy jednoczesnym pozostaniu przy wzorcu wyjściowym dotyczącym rasy i rodowodu. Koń wierzchowy powinien mieć cechy, które można wszechstronnie wykorzystać, czyli w wyczynowych sportach jeździeckich, rekreacji oraz zaprzęgach. Poza cechami, które obserwuje się w próbach dzielności i wytrzymałości doskonalone są również takie cechy jak: łagodny temperament, wytrzymałość, odporność, dobre zdrowie, harmonijny ruch oraz odpowiednia budowa.
Konie wielkopolskie zostały objęte Programem Ochrony Zasobów Genetycznych, ponieważ w ostatnich latach pogłowie znacznie zmalało. Celem tego programu jest zachowanie czystości rasy dotyczącą genotypu oraz pokroju i doskonałego przystosowania do środowiska oraz cech wierzchowych i zaprzęgowych.
Bibliografia:
Chachuła J., Buchloc-Ferenstein W., „Polskie konie wierzchowe”, PWRiL, Warszawa 1981 r., s. 110-119.
Chachuła J., Chachułowa J., Chrzanowski S. i in., „Chów, hodowla i użytkowanie koni” wyd. SGGW, Warszawa 1991 r., s. 93-96.
Dymarski I., „Hodowla koni rasy wielkopolskiej w IZ PIB ZD w Pawłowicach” [w:] „Wiadomości Zootechniczne”, nr 49/2011 r., s. 113-116.
Edwards E., H., „Wielka encyklopedia. Konie” wyd. MUZA SA., Warszawa 1996 r., s. 152-153.
Haller M., „Rasy koni” wyd. Multico, Warszawa 1997 r. s. 135.
Jodkowska E., „Analiza wybranych cech rozrodu klaczy wielkopolskich, wyeliminowanych z hodowli” [w:] „Roczniki Naukowe Zootechniki” 14/2001 r., s. 53-61.
Lewczuk D., „Charakterystyka skoków luzem młodych ogierów wielkopolskich na tle innych ras” [w:] „Roczniki Naukowe Zootechniki”, 14/2001 r., 211-217.
Łojek A., Łojek J., „Hodowla i użytkowanie koni”, t. II., wyd. SGGW, Warszawa 2013 r., s. 18-20.
Nowicka-Posłuszna A., „Zmiany modelu rodowodowego koni rasy wielkopolskiej” [w:] „Wiadomości Zootechniczne”, nr 49/2011 r., s. 89-99.
Piechocka K., „Atlas ras koni”, wyd. Dragon, Bielsko-Biała 2013 r., s. 120-121.
Tomczyk-Wrona I., „Zakres ochrony zasobów genetycznych koni rasy wielkopolskiej w ramach programu rolno-środowiskowego” [w:] „Wiadomości Zootechniczne” [w:] 49/2011 r., 101-111.
Tomczyk-Wrona I., „Koń wielkopolski w Programie Ochrony Zasobów Genetycznych: skrypt szkoleniowo-edukacyjny”, Wydawnictwo Instytutu Zootechniki, Kraków 2010 r.
