Czarny bez – szczegóły uprawy w Polsce. Poznaj jego właściwości i zastosowanie lecznicze!
Konopie siewne – wszystko, co musisz wiedzieć o ich odmianach i zastosowaniu dawniej i dziś
Zobacz także
Warunki uprawowe
W dawnej Polsce normalnym widokiem były małe poletka konopi hodowanej do celów przetwórczych, obecnie w kraju uprawa konopi włóknistych jest możliwa jedynie na podstawie zezwolenia wydanego przez władze administracji samorządowej, w wyznaczonych rejonach i na określonej powierzchni, a także po podpisaniu kontraktu z podmiotem wykorzystującym włókna konopi do celów przetwórczych.
Konopie mają dość ubogie wymagania klimatyczne i glebowe, z reguły dostosowują okres wegetacyjny do polskich warunków klimatyczno-glebowych, co sprawia, że niemal w każdym regionie naszego kraju można znaleźć tereny nadające się pod ich uprawę. Wymagają gleb bogatych w próchnicę, wapno i azot.
Można je hodować na glebach użytkowych i głębokich o uregulowanych stosunkach wilgotnościowych, a nawet glebach średnich przy ich dobrym nawożeniu, jednak wiąże się to ze spadkiem wydajności uprawy. Jest ona możliwa także na glebach torfowych, które pozwalają na uzyskane wysokiego plonu słomy, lecz powodują spadek jakości włókna.
Lubią stanowiska mokre, do prawidłowego wzrostu potrzebują bardzo dużej ilości wody – wiosną poziom wód gruntowych powinien wynosić ok. 60 cm, a przed zbiorem poniżej 100 cm. Mają małe wymagania świetlne – są roślinami krótkiego dnia, który hamuje rozrost łodygi i przyspiesza dojrzewanie nasion. Kiełkują przy temperaturze 8-10 st. C w ciągu 7-12 dni. Nie są mrozoodporne, długotrwałe chłody hamują ich rozwój. Dobrze reagują na nawożenie i wysokie dawki składników mineralnych, zarówno sztuczne, jak i naturalne (kompost, obornik).
Odmiany konopi
Konopie siewne zaliczane są do rodziny konopiowatych, do której wg najnowszej systematyki botanicznej należą również konopie indyjskie – lecznicza roślina narkotyczna, z której produkowana jest marihuana, haszysz oraz olej haszyszowy. Konopie siewne dzielone są na dwa podgatunki: konopie dzikie i konopie zwyczajne, zwane tez uprawnymi.
Często stosuje się również podział rośliny na grupy ekologiczne, ze względu na położenie geograficzne, w którym są hodowane, gdyż ich budowa i właściwości botaniczne mogą się różnić w zależności od terenu, do którego musiały się przystosować. Grupy ekologiczne są odmienne od siebie rytmem wzrostu i rozwoju, a przez to długością okresu wegetacyjnego, wysokością i grubością łodyg czy zawartością i jakością otrzymanego z nich włókna.
Do podgatunku konopi uprawnych należą w Europie konopie północne, środkoworosyjskie i południowe. Północne (typu generatywnego) charakteryzują się krótkim, zaledwie 60-75-dniowym okresem wegetacji i małymi wymaganiami cieplnymi, dzięki czemu szybko dojrzewają. Są niskie, dają duże plony nasion i niskie włókna.
Środkoworosyjskie, zwane też środkowoeuropejskimi (przejściowymi), obejmują największy teren uprawy, w tym również Polskę. Mają średnio długi okres wegetacji (80-120 dni) oraz średniej wielkości plony nasion i włókna.
Natomiast konopie południowe (typu wegetatywnego) są dużymi krzakami o długim okresie wegetacji (140-160 dni). Ponadto dają duże plony włókna i niskie nasion, dostarczając dużo najwartościowszego dla przemysłu przędzalniczego włókna.
czytaj dalej...
