Koza angorska – z jej runa otrzymuje się ceniony i delikatny moher! Sprawdź, jak hodować tę rasę kóz

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Warunki utrzymania

Ze względu na specyficzną strukturę okrywy włosowej angory są nieodporne na zimno i źle znoszą dużą wilgotność powietrza oraz silne wiatry. Przez całą zimę zwierzęta nie opuszczają koziarni, budynek przygotowany do ich chowu musi być więc ogrzewany, wentylowany i oświetlony. Zamykanie zwierząt jest wskazane również latem, podczas deszczowej pogody. Na choroby narażone są w szczególności kozy po strzyży i młode koźlęta – takie osobniki muszą stale przebywać w ciepłym pomieszczeniu, chronionym przed przeciągami i wilgocią. Niezwykle istotne jest zapewnienie zwierzętom suchego podłoża. Pomieszczenia przeznaczone dla kóz należy wyścielić krótko pociętą słomą pszenną lub owsianą, a na wybieg warto wybrać teren o spadku minimum 5% – na jego krawędziach dodatkowo można wykopać rowy melioracyjne. Na terenie wybiegu powinna znaleźć się wiata z trzema ścianami, która będzie chroniła kozy przed wiatrem. Podobną funkcję może spełniać gęsty żywopłot, rosnący za ogrodzeniem.

Rozmnażanie i odchów młodych

Choć kozy angorskie należą do ras poliestrycznych (ich cykl płciowy powtarza się w ciągu całego roku), cechują się bardzo niską płodnością oraz plennością (100-110%). Tylko ok. 80% samic rodzi młode, przy czym większość z nich ma słabo rozwinięty instynkt macierzyński. Warto odnotować, że ciąże bliźniacze zdarzają się angorom bardzo rzadko, a wskaźnik poronień jest wysoki. Koźlęta po przyjściu na świat ważą 2-3,5 kg i przez pierwsze dwa tygodnie życia powinny przebywać wraz z matką w suchym pomieszczeniu bez możliwości wyjścia na wybieg.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Kożuszek R., „Ciepłolubne kozy” [w:] „Tygodnik Poradnik Rolniczy”, nr 4/2014 r., s. 18.

Kühnemann H., „Hodowla kóz”, wyd. RM, Warszawa 2009 r., ss. 14, 33-35.

Nowicki B., Jasek S., Maciejowski J. i in., „Rasy zwierząt gospodarskich”, PWN, Warszawa 2011 r., s. 121-122.

Sambraus H.H., „Rasy zwierząt gospodarskich”, wyd. Multum, Warszawa 2000 r., s. 178.