Właściwe pasze dla drobiu to podstawa prawidłowego chowu!
Pasze objętościowe suche - siano, słoma, susz, otręby, ale nie tylko...
Zobacz także
Susz z zielonek
Technologia produkcji suszu polega na bardzo szybkim pozbawieniu wody roślin suszonych przy pomocy gazów o wysokich temperaturach i zmieleniu do postaci mączki. Susz jest magazynowany w papierowych workach w suchych magazynach. Najczęściej do produkcji suszu wykorzystuje się młode zielonki, motylkowate i trawy, ponieważ jest to proces dość kosztowny, należy używać dobrej jakości składników. Susz jest wykorzystywany do produkcji pełnoporcjowych mieszanek paszowych.
Dzięki bardzo szybkiej konserwacji, susz nie traci cennych składników odżywczych i minerałów. Jest bogaty w witaminy z grupy B, E,A, karoten i łatwo przyswajalne białko. Susz najczęściej przechowuje się w formie granulatu, co zapobiega nadmiernemu pyleniu i zmniejsza objętość. Podczas granulacji dodaje się antyoksydanty, które eliminują rozkład karotenu i tłuszczu.
Otręby
Otręby są produktem ubocznym podczas przemiału zbóż. Odgrywają ogromną rolę w żywieniu wszystkich zwierząt domowych. Mają właściwości dietetyczne, przeczyszczające, są stosowane jako pasza energetyczna dla samic po porodzie, są mlekopędne. Stanowią często znakomity dodatek do mieszanek treściwych uzupełniający niedobór energii. W żywieniu zwierząt największą rolę odgrywają otręby pszenne, żytnie w trochę mniejszym stopniu, bo często są porażone sporyszem i nasionami chwastów, jęczmienne i owsiane stosuje się w żywieniu bydła i koni. W żywieniu dorosłych zwierząt można stosować otręby kukurydziane, ale należy uważać na wysoką zdolność chłonięcia wody i tworzenie złogów w żołądku.
Suszone wysłodki buraczane
Wysłodki buraczane suszone stanowią paszę pośrednią pomiędzy paszami treściwymi, a objętościowymi. Stosuje się ją głównie w żywieniu przeżuwaczy. Wysłodki buraczane mogą być wzbogacone melasą. Główną metodą konserwacji i magazynowania wysłodków jest prasowanie.
Plewy
W żywieniu zwierząt wykorzystywane są plewy pochodzące ze zbóż. Cechują się wyższą zawartością białka i niższą włókna od zbóż od których zostały odjęte. Wśród plew zbożowych najlepsze źródło energii i białka stanowią plewy owsiane i pszeniczne. Niestety nie wszystkie plewy zbożowe można spasać, ponieważ mogą ranić jamę ustną, przewód pokarmowy i wywoływać stany zapalne jelit. Natomiast plewy z roślin motylkowatych takich jak lucerna czy koniczyna są bardzo chętnie pobierane przez trzodę, drób i bydło. Plewy można podawać tylko wtedy kiedy są czyste, nie porażone grzybami i bez zanieczyszczeń i nasion chwastów trujących. Plewy zawilgotniałe bardzo szybko się psują.
Strączyny
W żywieniu bydła można stosować strączyny pochodzące z roślin motylkowatych - grochu i bobiku.
Liściarka
W żywieniu zwierzyny płowej dużą rolę w żywieniu zimowym odgrywa liściarka. Swoimi wartościami odżywczymi dorównuje sianu. Produkuje się ją z liści i młodych pędów buka, dębu, osiki, wierzby, maliny i lipy. Zwierzęta dużo chętniej spożywają liściarkę wcześniej spryskaną roztworem soli. Liściarka może stanowić bardzo dobrą paszę dla kóz, które bardzo lubią liściarkę z topoli, lipy i jabłoni.
Snopówka
Snopówka to pasza objętościowa dla zwierzyny płowej, wykładana w całości do paśników, zimą. Skoszone rośliny, razem z ziarnami pozostawia się w snopach do wyschnięcia, a zimą zadaje się w tej postaci w miejscach żeru leśnych zwierząt.
Kora
Kora pochodząca z drzew liściastych zawiera bardzo duże stężenie składników mineralnych i witamin, na które wysokie zapotrzebowanie mają zwierzęta płowe, podczas zimy, jako uzupełnienie diety. Leśniczy często zostawiają ścięte drzewa liściaste na skrajach lasów, aby zwierzęta mogły je ogryzać z kory.
Autor: mgr inż. Dorota Kolasińska
Bibliografia:
- Pasze. Pod reakcją naukową Chachułowej J., Fundacja Rozwój SGGW, Warszawa 1996, ISBN 83-86900-22-2, 110-125
- Pasze i dodatki paszowe. Pod redakcją Jerocha H., Lipca A., Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2012, ISBN 978-83-09-01134-7, 142-145, 172-174, 201-205
- Żywienie zwierząt i paszoznawstwo Tom 3. Jamroz D., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2013, ISBN 978-83-01-17401-9, 26-103, 166-215
