Przegląd najczęstszych chorób rzepaku, a także metody ochrony i ich zwalczania!

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Początkowo, należy wypatrywać na siewkach pojawiających się zgorzeli, na łodygach ciemnobrunatnych smug, a na liścieniach nieregularnych lub okrągłych, brunatnych plam, nieco jaśniejszych w środku. Następnie u roślin starszych na pędach, liściach, ogonkach i płatkach korony pojawiają się brunatno-czarne, podłużne plamy nieco zagłębione i stopniowo powiększające się. Na starszych łuszczynach występują takie same skazy, które przy dużym zintensyfikowaniu zlewają się ze sobą. Dodatkowo pokryte są szarawym, czasem czarny nalotem. W efekcie łuszczyna kurczy się, pęka, a niedojrzałe, zielone nasiona wysypują się z niej.

Jeśli zmiany chorobotwórcze obejmą od 10 do 15% roślin w uprawie, to należy zastosować środki chemiczne. Dla rzepaku jarego odpowiednie będą: Horizon 250 EW, Jetcur 250 EW, Kasir 250 EW, Tilmor 240 EC, Orian, Syrius 250 EW, zaś dla odmian ozimych: Alret Solo 250 EW, Capitan 250 EW, Caramba 60 SL, Domnic 250 EW, Sparta 250 EW, Tarcza Łan 250 EW, Troja 250 EW.

Według COBORU z 2013 roku istnieje kilka odmian rzepaku jarego o dużej odporności na tę chorobę. Są to m.in.: Belinda, Delight, Huzar i Mirakel.

Kiła kapusty

Kiła kapusty poraża wile roślin z rodziny krzyżowych. Choroba powodowana jest przez pierwotniaka znajdującego się w glebie, który dokonuje gniazdowego porażenia roślin na plantacjach. Występuje na wielu odmianach roślin kapustnych w uprawach i dzikorosnących. Na rzepaku pojawia się stosunkowo rzadziej niż na innych krzyżowych, choć im bardziej na północ Polski, tym występowanie kiły jest częstsze. Dodatkowo na częstsze pojawianie się choroby wpływa zmiana technik uprawy, dzięki którym rozprzestrzenia się na nieczyszczonych częściach maszyn rolniczych.

Kiła należy do chorób płodozmianowych, jej przyczyną jest częste uprawianie tych samych roślin po sobie. Nie objawia się w sposób wyjątkowy, raczej następują typowe dla wielu chorób i uszkodzeń zmiany, a więc: zahamowanie wzrostu, żółknięcie liści i zamieranie. Natomiast charakterystyczna oznaką są kuliste narośle występujące na młodych korzeniach, zaś na tych starszych przybierające kształt bardziej wydłużony i palczasty.

W wyniku uszkodzeń korzeni dochodzi do osłabienia całej rośliny, a objawy nasilają się przy suchej pogodzie. Aby nie dopuścić do nagromadzenia patogenów, należy zachować co najmniej 3‒6 letnią przerwę w uprawie roślin z rodziny kapustowatych zastępując je ogórkami, pomidorami, owsem lub roślinami bobowatymi.

Gdy profilaktyka zawiedzie, zwalczanie kiły należy rozpocząć od zbierania i niszczenia resztek pożniwnych, następnie należy wdrożyć wapnowanie gleby, czyszczenie sprzętu rolniczego po pracach wykonanych na polu, gdzie wystąpiła kiła oraz niszczenie chwastów zarówno na polu i na miedzach. Oprócz tego porażonych roślin nie należy przeznaczać na paszę dla bydła, ponieważ zarodniki grzyba nie giną w przewodzie pokarmowym i wraz z obornikiem ponownie mogą dostać się do gleby. Jeśli nie mamy pewności, czy podłoże jest wolne od grzyba, należy przeprowadzić chemiczną lub termiczną dezynsekcję.

czytaj dalej...