Rasy kaczek: od biegusów po piżmowe. Przegląd najchętniej wybieranych ras

1/6 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Kaczka piżmowa

Kaczki piżmowe pochodzą z Ameryki Południowej, zostały rozpowszechnione w całej Europie ze względu na swoje wybitne cechy. W warunkach naturalnych żyją w dziuplach drzew, na terenach zalesionych i bogatych w zbiorniki wodne.

Kaczki piżmowe znakomicie przystosowują się do różnych warunków środowiska, nie należą do ras wybrednych, dobrze wykorzystują nawet słabej jakości pasze. Mają bardzo dobrą nieśność i wydajność rzeźną. W zimie potrzebują podwyższonej temperatury do 10‒15° C i wysokiej wilgotności

W Polsce najczęściej spotyka się kaczki piżmowe czarno-białe. Występują również odmiany biało-czarne i jastrzębiate. Samice ważą 2,5‒3,0 kg, a kaczory od 4,0 do 5,5 kg.

Kaczki piżmowe mają charakterystyczny wygląd i budowę. Na całej części twarzowej występują czerwone brodawki, otaczające dziób oraz oczy. U tej rasy kaczek można zaobserwować znaczny dymorfizm płciowy. Kaczory są większe i mają więcej niż kaczki czerwonych brodawek na twarzy.

Nogi są krótkie, przesunięte na tył ciała, barwy pomarańczowej. Mają długie i mocne skrzydła oraz silnie umięśnioną część piersiową. Tułów jest szeroki, długi i umiarkowanie głęboki. Szyja jest długa i silnie umięśniona. Na spłaszczonej głowie, znajduje się duży i mocny dziób.

Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 30 tygodni. Nieśność jest podzielona na dwa cykle trwające 22 tygodni, oddzielone 12-tygodniową przerwą na pierzenie. Znoszą w sezonie 140‒180 jaj, o masie 75‒80 g. Kaczki piżmowe znoszą bardzo dużo zapłodnionych jaj (aż 95%), 75 % się wykluwa. Kaczory w wieku 8 tygodni mogą osiągnąć nawet 3 kg masy ciała, a 10 tygodniowe 4 kg. Młode kaczki są odchowywane na mięso, a mieszańce mogą być wykorzystywane do produkcji stłuszczonych wątróbek (w innych krajach).

Kaczki rouen

Kaczki rouen są użytkowane w kierunku mięsnym. Zostały wyhodowane we Francji. Mają masywną budowę i są dobrze umięśnione. Tułów jest głęboki, szeroki, a nogi krótkie, umieszczone po środku ciała. Klatka piersiowa jest silnie wysklepiona i zaokrąglona. Mięśnie piersiowe są silnie rozwinięte. Późno osiągają dojrzałość płciową i w sezonie rozrodczym znoszą mało jaj, 60‒100 sztuk. Prawdopodobnie dlatego, że selekcjonowano tę rasę pod kątem użytkowości mięsnej, a nie rozpłodowej. Barwą upierzenia przypominają kaczki krzyżówki. Samice są brązowo szare, samce mają ciemniejsze upierzenie i zieloną głowę, odciętą od szyi białą obrożą. Często u obu płci występują białe plamy. Kaczęta mają umaszczenie brązowo żółte.

Kaczki rouen należą do ras ciężkich. Samice ważą około 4 kg, a kaczory 5 kg. Zaletami tej rasy są: duża żerność, wysoka wydajność rzeźna i uniezależnienie ptaków od środowiska wodnego. Wadami zaś: jest późne osiąganie dojrzałości płciowej, niska nieśność oraz wrażliwość na niekorzystne warunki środowiska. Wymienione cechy ograniczają możliwości intensywnego chowu kaczek rouen. W stadach reprodukcyjnych ptaki powinny mieć dostęp do zbiorników wodnych ponieważ jego brak powoduje obniżenie procentu jaj zapłodnionych.

Mulardy

Mulardy powstały z krzyżowania kaczek pekin z kaczorami kaczki piżmowej. Mieszańce są wykorzystywane w produkcji towarowej brojlerów kaczych. W innych krajach są przeznaczane na produkcję stłuszczonych wątróbek. Upierzenie kaczek jest czarno-białe. Mulardy mają spoziomowaną sylwetkę, głęboki i szeroki tułów. Szybko uzyskują dojrzałość rzeźną.

Bibliografia:

Jankowski J., „Hodowla i użytkowanie drobiu”, PWRiL, Warszawa 2012 r., s. 379-380.

Jasek S., Maciejowski J., Nowakowski P., „Rasy zwierząt gospodarskich”, PWN, Warszawa 2011 r., s. 187-190.

Mazanowski A., „Kaczki”, PWRiL, Warszawa 1988 r., s. 14-36.

Stern A., „Przydomowy chów drobiu”, wyd. Multico, Warszawa 1995 r., s. 79-80.

Świerczewska E., „Chów drobiu”, wyd. SGGW, Warszawa 2008 r., s. 44-46.

Świerczewska E., „Hodowla i użytkowanie drobiu”, wyd. SGGW, Warszawa 1993 r., s. 21-24.