Śliwa węgierka. Jak ją prawidłowo uprawiać? Odpowiadamy!

Śliwki węgierki Śliwa domowa - Węgierka Zwykła

Śliwy węgierskie pochodzą od gatunku śliwy domowej (Prunus domestica L.), zaliczane są do typu aeconomica. Żyją przez ok. 35 lat, ale uprawia się je maksymalnie przez 20. Wytwarzają średniej wielkości i duże owoce (20–40 g) o wydłużonym kształcie, fioletowej lub niebieskofioletowej skórce i zielonożółtym/żółtym miąższu dobrze odchodzącym od pestki. Zawierają dużą ilość wody, błonnika, pektyn, garbników i cukrów oraz stosunkowo mało witamin. Korzenie rozpoczynają wzrost już w 2–4°C, pędy silnie rozwijają się do końca lipca.

W Europie największymi producentami są Rumunia, Włochy, Niemcy, Hiszpania i Francja, na świecie Chiny i USA. W Polsce węgierki produkuje się na świeży rynek krajowy lub na eksport, najczęściej w postaci mrożonek. W latach 80. po wymarznięciu wielu drzew i po licznych porażeniach chorobami, szczególnie szarką, zmniejszyła się produkcja śliwek w naszym kraju. Obecnie wzrasta ilość upraw, węgierki przechodzą renesans.

Drzewa naturalnie prowadzone kwitną dość późno, te szczepione na podkładkach lub siewkach Węgierki Wangenheima mogą wcześniej wchodzić w fazę kwitnienia i owocowania. Większość odmian jest samopylna, niektóre bywają obcopylne i do zawiązania owoców potrzebują zapylacza. Zaleca się wówczas sadzenie kilku odmian zapylających się. Kwitną na przełomie kwietnia i maja, a owocują już nawet w drugim roku po posadzeniu, w zależności od odmiany.

Wymagania

Drzewa są stosunkowo wytrzymałe na mróz, dobrze rosną w naszym umiarkowanym klimacie. Mogą znieść mrozy do -25, -30°C. Lepiej rozwijają się odmiany wczesne i średnio wczesne, gorzej późne, ponieważ często obserwuje się średnie wykształcanie się owoców i uzyskiwanie przez nie odpowiedniego smaku (zbyt krótki okres ciepła podczas wegetacji). Śliwy późne poleca się uprawiać w cieplejszych rejonach Polski.

Dobrze rosną na glebach ciepłych, łatwo nagrzewających się, przepuszczalnych, wilgotnych, ale z niskim poziomem wody gruntowej (do 120 cm), o pH 5,5–6,5. Najlepsze są czarnoziemy, lessy, gleby brunatne i czarne ziemie. Nie zaleca się prowadzenia śliw na glebach piaszczystych i lekkich, ponieważ mają stosunkowo płytki system korzeniowy, który może w takich glebach szybko przesychać. Dobrze rosną na lekko wzniesionych terenach, łagodnych stokach. Potrzebują średnich rocznych opadów minimum 600 mm, lecz latem zbyt obfite deszcze mogą doprowadzać do pękania i gnicia owoców. Plenne odmiany wymagają przerzedzania zawiązków, ponieważ ich pędy są dość kruche i mogą się załamywać pod ciężarem owoców, ponadto te mogą drobnieć i stawać się niesmaczne. Przez złamania mogą być narażone na srebrzystość liści. Przerzedzanie zawiązków wykonuje się najczęściej w czerwcu.

Odmiany

Na rynku dostępnych jest wiele odmian typu węgierki. Poniżej znajduje się opis wybranych, najczęściej uprawianych.

Węgierka Dąbrowicka

Polska odmiana pochodząca od siewki Węgierki Zwykłej. Średnio silne drzewo o kulistej koronie, bardzo dobrze daje się formować. Tolerancyjne na szarkę, lecz dość wrażliwe na mróz. Wcześnie kwitnie, kwiaty mogą więc być czasem uszkadzane przez przymrozki wiosenne. Wcześnie również wchodzi w fazę owocowania, ale potrzebuje do tego zapylaczy – jest obcopylne. Owocuje corocznie od 2. roku po posadzeniu, obficie, na glebach słabszych może owocować przemiennie. Owoce są średniej wielkości (średnia masa 35 g), owalne, ciemnogranatowe z niebieskim nalotem. Miąższ jest zielonożółty, ścisły, dość soczysty, słodki, ale z nutą kwasowości, dobrze odchodzi od pestki. Owoce dojrzewają w drugiej połowie sierpnia. Nie opadają po dojrzeniu, można je przetrzymać jeszcze kilka dni na drzewie. Polecane są do bezpośredniego spożycia, nadają się również do produkcji powideł. Odmiana chętnie jest w Polsce uprawiana (powszechnie na Mazowszu), często sadzona w ogrodach przydomowych, z tego względu jest stosunkowo tania. Może być szczepiona na ałyczy i siewce Węgierki Wagenheima.

Zapylacze: Čačanska Rana, Čačanska Lepotica, Renkloda Ulena, Empress

Węgierka Zwykła

Bardzo stara, powszechnie uprawiana odmiana. Do Polski sprowadzona z Węgier, stąd bierze się jej nazwa. Średnio silnie rosnące drzewo początkowo tworzące stożkowatą koronę, później formuje kulistą, gęstą, wymaga więc prześwietlania. Nie potrzebuje zapylaczy, odmiana samopylna. Średnio późno owocuje, regularnie od 3. roku po posadzeniu, obficie na zasobnych glebach z dużą zawartością wody. Na słabych glebach obserwuje się drobnienie owoców. Owoce są dość małe (20–30 g), lecz o niepowtarzalnym, cenionym od lat, smaku. Posiadają brunatnofioletową skórkę z białym nalotem i rdzawymi cętkami lub paskami. Miąższ jest żółty lub zielonkawożółty, chrząstkowy, średnio soczysty, słodki i dobrze odchodzący od pestki. Owoce dojrzewają od połowy września do końca października, częściej jednak na przełomie tych miesięcy. Nie opadają, mogą pozostać przez kilka dni na drzewie, dobrze znoszą transport i są trwałe – mogą być przechowywane dość długo. Przeznaczane do bezpośredniego spożycia, na powidła i susz. Drzewo jest wrażliwe na szarkę, dlatego przez dłuższy czas odmiana nie była uprawiania. Obecnie przechodzi renesans. W Krajowym Rejestrze COBORU widnieją 3 jej klony Nectavit, Promis i Tolar, równie wartościowe, a mniej wrażliwe na szarkę (chociaż także są przez nią porażane). Węgierki Zwykłej nie należy sadzić w sąsiedztwie drzew porażanych przez tę chorobę.

Węgierka Wczesna

Drzewo na początku rośnie silniej, wzrost później słabnie, lecz korona wymaga niewielkich prześwietleń. Co ważne, tworzy szerokie kąty rozwidleń między konarami – mniejsze ryzyko powstawania ran powodowanych przez mrozy. Odmiana plenna, wytrzymała na niskie temperatury oraz odporna na choroby, w tym szarkę. Uprawiana może być nawet w chłodniejszych rejonach kraju. Średnio późno kwitnie, jest samopylna. Owocuje corocznie dość wcześnie, obficie na zasobnej i wilgotnej glebie. Owoce są średniej wielkości (32–38 g), ciemnogranatowe z niebieskim nalotem, mało soczyste, słodkie z kwaskowatą nuta, smaczne. Miąższ dobrze odchodzi od pestki. Nieprzerzedzane owoce tworzą się drobne i mało smaczne. Dojrzewają w drugiej połowie sierpnia i opadają z drzewa. Zaleca się zbiór mechaniczny, mogą być zbierane nawet przed uzyskaniem dojrzałości konsumpcyjnej, gdy nie uzyskały jeszcze właściwej, granatowej barwy skórki. Owoce są przeznaczane do bezpośredniego spożycia oraz na przetwory.

Węgierka Wagenheima

Niemiecka, bardzo plenna odmiana. Silnie rosnące drzewo o kulistej, gęstej koronie, wymagającej prześwietlania. Węgierka Wagenheima to odmiana samopylna, ale jest doskonałym zapylaczem dla innych śliw. Dość wytrzymała na mróz i średnio podatna na szarkę, kwiaty dość odporne na przymrozki. Wcześnie wchodzi w okres owocowania, od 3., 4. roku po posadzeniu. Owocuje obficie, szczególnie na glebach zasobnych, niestety przemiennie. Należy przerzedzać zawiązki, ponieważ zawiązane w dużej liczbie owoce wyrastają drobne i niesmaczne. Najlepiej rośnie i plonuje w północno-wschodniej części Polski. Wytwarza owoce średniej wielkości (30–35 g) z ciemnogranatową skórką w rdzawe cętki. Miąższ jest słodki (słodszy nawet od Węgierki Zwykłej), soczysty, zwarty i dobrze odchodzi od pestki. Owoce dojrzewają od początku września, dobrze znoszą transport. Nadają się do bezpośredniego spożycia jak również na susz i powidła. Siewki Węgierki Wagenheima stosowane są jako podkładki dla wielu innych odmian, z tego względu bardziej cenione, obecnie rzadziej uprawiane na uzyskanie plonu.

czytaj dalej...

Dodaj komentarz

Rynek Rolny to pierwszy profesjonalny branżowy portal rolniczy z giełdą rolną. Darmowe ogłoszenia rolnicze i aktualne ceny produktów rolnych. Sprzedawaj i Kupuj z nami!

Sulejkowska 56/58 lok 215
04-157 Warszawa, Polska

Email: kontakt [małpa] rynek-rolny.pl

Newsletter

Fundusze Europejskie – dla rozwoju innowacyjnej gospodarki