Rasy pszczół – charakterystyka czterech najpopularniejszych ras w polskiej hodowli
Ule wielkopolskie – odpowiednie do pasiek przy pożytkach wczesnych
Zobacz także
Wyposażenie dodatkowe
W skład wyposażenia ula wchodzą również ruchoma przegroda o grubości 15 mm, szerokości 373 mm i wysokości 260 mm, słomiana mata boczna i powałka, składająca się z 25 listewek o długości 391 mm.
Odmiany ula wielkopolskiego
Oprócz tradycyjnego ula wielkopolskiego na rynku dostępne są jego dwie nowsze odmiany. Pierwsza z nich, wieloramkowy leżak, przeznaczona jest do prowadzenia gospodarki dwurodzinnej. W gnieździe mieści się 24-30 ramek, a dno ula jest przytwierdzone na stałe. Powierzchnia użyteczna 24 ramek wynosi 196 dm2.
Druga odmiana to wielokorpusowy stojak, składający się z 4 lub więcej korpusów, najczęściej bez nadstawki. Ponieważ obsługa takiego ula polega na operowaniu korpusami bez wyjmowania ramek, wymaga dużej siły fizycznej. W celu ułatwienia pracy zaleca się stosowanie ramek o wysokości 230 mm. 10 plastrów o wymiarach 360 x 230 mm daje 124 dm2 powierzchni użytecznej.
Zalety i wady
Najważniejszą zaletę ula wielkopolskiego stanowi jego rozbieralność, dzięki której pszczelarz może regulować wielkość gniazd i magazynów miodowych. Ponadto miód jest zawsze oddzielony od czerwiu, łatwo też stosować kraty odgrodowe w celu izolacji matki i trutni od miodni.
Za główną wadę uli tego typu uważa się niską masę plastrów. Aby uzyskać taką samą powierzchnię użyteczną, co w ulach Lanstrotha i Dadanta, potrzeba o 25% więcej ramek – ich większa liczba oznacza z kolei bardziej pracochłonne przeglądy.
Autor: Małgorzata Długosz
Bibliografia:
Gekeler W., „Pszczoły. Poradnik hodowcy”, Wydawnictwo RM, Warszawa 2014 r., s. 29-34.
Janiszewski M., „Ule, sprzęt i budowle pasieczne”, PWRiL, Warszawa 2014 r., ss. 91-96, 99-101.
Nałęcz-Tarwacka T. (red.), „Produkcja zwierzęca”, cz. III, wyd. Hortpress, Warszawa 2012 r., s. 419-420.
Ostrowska W., „Gospodarka pasieczna”, PWRiL, Warszawa 2013 r., s. 25-33.
