Uprawa jeżyny bezkolcowej – prosta pielęgnacja i jeszcze łatwiejszy zbiór

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Uprawa

Zaleca się kupowanie wyłącznie certyfikowanych sadzonek z kwalifikowanych szkółek. Często uprawia się pojedyncze krzewy w ogrodach przy domu lub na działce. Planując większą uprawę, należy wygospodarować odpowiedni teren i ustalić rozstawę roślin. Zależna jest ona od kondycji krzewów, typu ich wzrostu (sztywnołodygowy lub pnący) oraz technologii produkcji. Odstęp między rzędami powinien wynosić od 2,5 do 4 m, między jeżynami wzniesionymi w rzędzie 0,6–1,2 m odległości, między płożącymi do 1,8 m. Jeśli będziemy prowadzić krzewy przy rusztowaniu powinno mieć ono minimum 1,5–2 m wysokości.

Przed sadzeniem wykopuje się dołek większy od bryły korzeniowej. Na jego dnie usypuje się kopczyk z żyznej ziemi z dodatkiem torfu. Przed posadzeniem usuwa się uszkodzone korzenie. Roślinę umieszcza się w dołku, zasypuje ziemią i ugniata ją wokół, tak by powstała misa do podlewania. Tuż po usadowieniu krzewu należy go jednorazowo obficie podlać, 3–5 l wody. Po sadzeniu przycina się pędy na wysokości 30–40 cm. Nie zaleca się doprowadzenia do produkcji owoców w pierwszym roku, ze względu na duże ryzyko osłabienia rośliny.

Jeżyny można sadzić wiosną lub jesienią, uprawiane w pojemniku – przez cały sezon wegetacyjny. Ich pędy prowadzi się wzdłuż poziomych drutów, oddzielnie tegoroczne, osobno owocujące (prowadzenie szpalerowe) lub przy palikach wysokości ok. 1,5 m. Dla jeżyn sztywnołodygowych polecane są podpory bambusowe, dla płożących natomiast metalowe. Pędy podwiązuje się w kilku miejscach do palika.

Cięcie

Cięcia systematyczne rozpoczyna się od drugiego roku – usuwane są zbędne pędy po osiągnięciu 5–10 cm wysokości. Po zbiorze owoców latem usuwa się stare łodygi, ponieważ nie będą już owocować, resztę przywiązuje się do drutów lub palików i podcina na długość 15–20 cm od ostatniego przymocowania. U jeżyn wzniesionych latem można obciąć ok. 5 cm wierzchołka, jeśli tegoroczny pęd ma długość ok. 1 m. Pojawiają się wówczas rozgałęzienia, które będą owoconośne w roku następnym (u płożących tego zabiegu się nie wykonuje). Następnie pędy podcina się i podwiązuje, by zimą nie łamały się pod naporem śniegu i wiatru.

Ochrona

Jeżyny często zjadane są przez ptaki, co zmusza do stosowania siatek ochronnych. Porażane są przez takie choroby jak antraknoza, biała plamistość liści, wertycylioza czy zgnilizny korzeni. Szkodnikami najczęściej atakującymi rośliny jeżynowe są mszyca malinowo-jeżynowa, roztocze, skoczki, wciornastki, szpeciel jeżynowiec. Obecnie brak jest dostępnych środków do ochrony przed wyżej wymienionymi agrofagami. Należy wycinać porażone części roślin i palić je, utrzymywać odpowiednią rozstawę, nie zagęszczać i nie stwarzać mikroklimatu sprzyjającego wielu patogenom oraz nie nawozić zbyt mocno azotem, co zmniejsza odporność na choroby grzybowe. Ponadto powinno się dokładnie odchwaszczać stanowisko.

Zbiory

Zbiory prowadzi się codziennie od zanotowania dojrzałości zbiorczej przez 3–6 dni, w zależności od pogody i danej odmiany. Nie należy ciągnąć owoców, ponieważ nie odchodzą od szypułki tak jak maliny, odcina się je od krzewu. Dojrzewają zwykle w środku lata. Nie zaleca się przeprowadzania zbiorów w dni deszczowe, owoce mogą później szybko gnić, nim obeschną.

Autor: Joanna Żołnierkiewicz

Bibliografia:

Czynczyk A. i inni, „Sadownictwo”, wyd. Hortpress, Warszawa 2002 r., s. 416–442

Klimek G., „Sadownictwo 2”, WSiP, Warszawa 2000 r., s. 204–228

Orzeł A., Król K., Jagła J. 2010. Ocena nowo wyhodowanych odmian i klonów jeżyny (Rubus fruticosus L.) z programu Hodowlanego Sadowniczego Zakładu Doświadczalnego ISK w Brzeznej. Zeszyty Naukowe Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa im. Szczepana Pieniążka, tom 18: 131-141

Prat J.Y., „Abc sadownictwa”, wyd. Delta, Warszawa 2012 r., s. 128–133

Rejman A. (red.), „Pomologia”, PWRiL, Warszawa 1994 r., s. 521–535

Pieniążek S. A. (red.), „Sadownictwo”, PWRiL, Warszawa 2000 r., s. 48–49; 581–582