Uprawa leszczyny (orzecha laskowego) – porady praktyczne. Zobacz, bo warto!

1/8 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Pielęgnacja

Orzech laskowy, w zależności od odmiany, wytwarza dużą liczbę odrostów korzeniowych, szybko się krzewi. Z tego względu wymaga wielu cięć, które pozwolą na utrzymanie oczekiwanej przez nas formy. Warto jednak pamiętać, że każdorazowe cięcie opóźnia wzejście roślin w owocowanie i zmniejsza plon. Najważniejsze jest cięcie po posadzeniu, zależy od stopnia rozgałęzienia sadzonek – jednopędowe skracamy tylko na wysokości 0,8–1,0 m, u rozgałęzionych zaś dodatkowo skracamy boczne pędy o 1/3 lub 1/4 ich długości, w zależności od siły rozgałęzienia. Od 2. do 4. roku po posadzeniu znacznie ograniczamy cięcia, aby pozwolić roślinom odpowiednio wejść w stan owocowania. Późniejsze zabiegi formowania koron dostosowujemy w miarę potrzeb. Pamiętajmy o cięciach prześwietlających, sanitarnych i odmładzających.

Nawadnianie plantacji leszczyny opłacalne jest w rejonach, gdzie roczne opady atmosferyczne nie przekraczają 600 mm. Glebę zaczynamy nawadniać, gdy jej polowa pojemność wodna spada do 70–75%.

Rozmnażanie

Leszczynę możemy rozmnażać generatywnie, czyli z nasion, lub wegetatywnie, m.in.: przez podział, z odrostów korzeniowych, przez odkłady, przez kopczykowanie, przez sadzonki czy szczepienie i okulizację. W szkółkach coraz częściej szczepi się na leszczynie rogatej, amerykańskiej strzępiastej lub leszczynie drzewiastej. Obecnie najpopularniejszymi sposobami są rozmnażanie przez odkłady i przez kopczykowanie.

Zbiór owoców

Owoce zbieramy kilkakrotnie, średnio co 5–7 dni, strząsając je na rozłożone uprzednio pod drzewem płachty. Nie u wszystkich odmian owoce wypadają z okryw, u niektórych zrywa się je wraz z nimi i wyłuskuje. Zebrane orzechy należy jak najszybciej wysuszyć, być utrzymać ich trwałość.

Choroby i szkodniki

Najczęściej na leszczynie żerują misecznik śliwowy, wielkopąkowiec leszczynowy, słonkowiec orzechowiec, dłużynka leszczynówka czy niektóre gatunki przędziorków i mszyc. Najgroźniejszą zaś chorobą na plantacji orzecha laskowego jest monilioza leszczynowa.

Jeśli na przełomie maja i czerwca zauważymy na liściach oliwkowo-brązowe, 8-milimetrowe chrząszcze z zakrzywionym długim ryjkiem (słonkowiec) lub podłużne, 2-centymetrowe, jaskrawo pomarańczowe chrząszcze z czarną głową, czułkami i szarymi pokrywami (dłużynka) można strząsnąć je na ułożone pod roślinami płachty, a następnie zniszczyć. Strząsanie owadów pozwoli nam na określenie optymalnych terminów zwalczania chemicznego. Zalecane środki to Calypso 480 SC (IPO*) i Karate Zeon 050 CS. Do zwalczania moniliozy obecnie nie ma zarejestrowanych środków.

*IPO – środek dopuszczony w integrowanej produkcji owoców

Autor: Joanna Żołnierkiewicz, inż. ogrodnictwa

Bibliografia:

Czarnocka A. (red.), „Program ochrony roślin sadowniczych 2014”, wyd. Hortpress, warszawa 2014 r.

Dziubak M., Szydło W., „Urokliwe leszczyny” [w:] „Kwietnik”, nr 1/2005 r., s. 46.

Gorgol Z., „Po rozum na drzewo” [w:] „Lubelskie Aktualności Rolnicze”, nr 3/2014 r., s. 56.

Łabanowska B.H., „Szkodniki krzewów owocowych”, wyd. Plantpress, Kraków 2013 r., s. 186–197.

Mika A., „Sad dochodowy”, wyd. Hortpress, Warszawa 2010 r., s. 300–306.

Narkiewicz M., „Swojski orzech” [w:] „Kwietnik”, nr 12/2008 r., s. 46.

Rejman A. (red.), „Pomologia”, PWRiL, Warszawa 1994 r., s. 410–440.

Wojciechowska M., „Produkcja orzechów laskowych w Polsce” [w:] „Lubelskie Aktualności Rolnicze”, nr 2/2014 r., s. 24.

Zdyb H., „Leszczyna”, PWRiL, Warszawa 2010 r.