Uprawa majeranku – aromatycznej rośliny przyprawowej znanej w każdej kuchni
Uprawa melisy – miododajnej rośliny leczniczej o cytrynowym zapachu
Zobacz także
Zerwane pędy należy osmykować z liści, a następnie suszyć w warunkach naturalnych, w suszarniach lub przewiewnych pomieszczeniach w temperaturze nieprzekraczającej 35o C. Suszone liście należy przechowywać w szczelnie zamykanych, nieprzezroczystych naczyniach.
Zastosowanie
Roślina używana jest w formie herbaty jako codzienny napój, natomiast jej świeże liście mogą zastępować cytrynę. Jej liście zawierają olejek lotny, garbniki, gorycze, żywice, sole mineralne i kwasy organiczne.
Obecnie świeże bądź suszone liście melisy wykorzystywane są w kuchniach wielu narodów jako przyprawa do potraw z drobiu, mięs, sosów ziołowych, marynat, majonezów, jogurtu, napojów mlecznych, lemoniad i octu, nadając im cytrusowy aromat. Te właściwości sprawiają, że jest również wykorzystywana w przemyśle perfumeryjnym, a także jako dodatek przy produkcji win i likierów.
Liście melisy są również surowcem o działaniu leczniczym. Jako lek roślinny ma działanie uspokajające w leczeniu migren i zawrotów głowy, a także pobudzające czynność trawienną żołądka. Picie naparów z melisy zalecane jest zarówno w wyczerpaniu nerwowym, zaburzeniach trawienia i schorzeniach dróg żółciowych, jak i przy zaburzeniach miesiączki.
Świeże liście stosuje się też zewnętrznie do okładów na rany po ukłuciach i ukąszeniach, a nawet pogryzieniach przez psa i oparzeniach. Ponadto używana jest jako środek przeciwskurczowy i przeciwbakteryjny, a także pomocniczo w leczeniu łagodnych zaburzeń rytmu serca.
Ma łagodne działanie, dlatego jest korzystna zarówno dla osób młodych, które się uczą, jak i dla starszych pracujących umysłowo oraz podeszłych wiekiem. Wykazano w badaniach, że melisa hamuje nadmierny rozwój komórek nowotworowych.
Autor: Justyna Czerwieniec
Bibliografia:
- Hlava Bohumír, Lánská Dagmar „Rośliny przyprawowe”, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1983, s. 178.
- Krześniak Leszek Marek „Apteczka ziołowa”, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1986, wyd. III, s. 64-65.
- Kuźnicka Barbara, Dziak Maria „Zioła i ich stosowanie”, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979, wydanie II, s. 101.
- McVicar Jekka „Księga ziół”, wyd. Solis, Warszawa 2006, s. 192-193.
- Mikołajczyk Krystyna, Wierzbicki Adam „Zioła”, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987, wydanie II, s. 167-168.
- Tyszyńska-Kownacka Danuta „Zioła na działce i w ogródku przydomowym”, Wydawnictwo Watra, Warszawa 1984, s. 60-62.
