Uprawa owsa – wyjaśniamy najważniejsze aspekty

1/7 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Uprawa – płodozmian i siew

Owies możemy uprawiać po wielu gatunkach roślin, najlepiej jednak rośnie po ziemniaku i roślinach strączkowych drobnonasiennych, takich jak lucerna czy koniczyna. Złym przedplonem jest jęczmień, głównie ze względu na możliwość występowania tych samych chwastów i wzbogacania gleby w grzyby patogeniczne. Co ciekawe, owies jest doskonałą rośliną w płodozmianie (roślina fitosanitarna), ponieważ ze względu na wydzielane substancje korzeniowe (alkaloid skopolatyna) hamuje rozwój patogenów grzybowych w glebie wywołujących choroby podstawy źdźbła (porażające często pszenicę i jęczmień).

Wysiewamy ziarna uprzednio przesortowane co do wielkości (zbyt duża różnorodność ogranicza późniejszy plon) oraz zaprawione, zwykle od połowy marca do końca pierwszej dekady kwietnia – w zależności od regionu. Warto pamiętać, że opóźnienie siewu może prowadzić do obniżenia plonu, najlepiej więc wysiewać ziarno od razu po obeschnięciu gleby, nie bojąc się mrozu w warstwie podornej, rośliny dość szybko regenerują uszkodzenia mrozowe. Ponadto wczesny siew może uchronić łan przed porażeniem przez ploniarkę zbożówkę.

Siew wykonujemy na głębokości 3–4 cm na dobrym stanowisku lub maksymalnie 5 cm na suchym. Przyjmuje się, aby na 1 m² nie wyrastało więcej niż 30–40 roślin, rosnąć one powinny w odległości od siebie 2,5–3 cm.

Ziarno dojrzewa nierównomiernie, wobec czego omłot wykonujemy, zanim ostatnie ziarna dojrzeją w pełni.

Pielęgnujemy i chronimy owies

W celu zapewnienia jak najlepszego rozwoju owsa, jego rozkrzewienia i dobrego plonowania zaleca się wykonywanie bronowania przed wschodami roślin i od 3. liścia do początku krzewienia. Prawidłowo wykonany zabieg agrotechniczny w odpowiednim terminie ograniczy wyrastanie chwastów. Zabiegi herbicydowe w celu ograniczenia wyrastania niepożądanych roślin stosujemy wyłącznie, jeśli zajdzie taka potrzeba, z należytą ostrożnością, warto pamiętać, że owies źle znosi odchwaszczanie chemiczne. Często występującym i bardzo niepożądanym chwastem jest owies głuchy, który łatwo krzyżuje się z uprawianym owsem.

Ze względu na dobrze rozwinięty system korzeniowy owies dobrze pobiera składniki pokarmowe z gleby, zapotrzebowanie na azot wynosi średnio 120–150 kg/ha.

Z racji tego, iż owies jest rośliną fitosanitarną, na polu rzadziej pojawiają się choroby grzybowe – najpopularniejsze to rdza koronowa oraz mączniak, mogą występować zaś choroby wirusowe. Częściej atakowany jest natomiast przez szkodniki, głównie przez mszyce, ploniarkę zbożówkę, skrzypionki czy pryszczarka zbożowca. Mszyce bywają wektorami chorób wirusowych, zwalczyć je możemy preparatem Wojownik 050 CS, po pojawieniu się pierwszych osobników wiosną. Jednocześnie środek ten ogranicza występowanie i/lub zwalcza skrzypionki (próg szkodliwości skrzypionki – 1–1,5 larwy na źdźbło). Niestety do zwalczania pryszczarka zbożowca obecnie nie ma zarejestrowanych preparatów.

czytaj dalej...