Uprawa porzeczki czerwonej - zbiór praktycznych wiadomości

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Rozmnażanie

Porzeczkę czerwoną najczęściej rozmnażamy przez sadzonki zdrewniałe. Sadzonki pobieramy we wrześniu lub na początku października z pędów jednorocznych, o jasnym zabarwieniu kory, silnych i grubych. Powinny mieć długość 20 cm, 4–5 pąków i być pozbawione wszelkich liści. Górne cięcie powinno znajdować się 1 cm nad górnym pąkiem, a dolne 1 cm pod dolnym. Z jednego pędu przeważnie uzyskamy 2–3 sadzonki. Dolną część sadzonki delikatnie uszkadzamy, możemy także zanurzyć ją w preparacie ukorzeniającym. Sadzonki umieszczamy w gruncie tak głęboko, by ponad powierzchnią gleby znajdował się 1 pąk, przy mniejszej produkcji można umieszczać je w doniczkach z wilgotną ziemią ogrodową i piaskiem.

Zbiór

Owoce porzeczki czerwonej zwykle zbiera się od końca lipca. Zbiór rozpoczyna się, gdy większość z nich uzyskała odpowiednie dla odmiany zabarwienie. Pierwsze dojrzewają te u nasady grona, nie osypują się łatwo i mogą być pozostawiane na krzewie przez dłuższy czas. Ze zbiorem należy odczekać, aż dolne partie będą dojrzałe i wybarwione, a następnie zrywać całymi gronami. Owoce zwykle zbiera się ręcznie. Na wielu większych plantacjach przeprowadza się zbiór mechaniczny, choć jest on trudniejszy niż w przypadku zbioru porzeczki czarnej.

Odmiany

Najczęściej spotykane w uprawie towarowej są plenne odmiany: Holenderska Czerwona i Rondom, pozostałe odmiany polecane są do mniejszych plantacji, są to Detvan, Gąbińska, Jonkheer van Tets, Rosetta, Rovada oraz Tatran. Owoce odmian polecanych do nasadzeń towarowych mogą z powodzeniem być zbierane mechanicznie. Jonkheer van Tets zawiązuje owoce o ciemnoczerwonej, cienkiej skórce i z tego powodu nie nadaje się do transportu i długiego przechowywania, ponadto jest wrażliwa na opadzinę liści (antraknozę). Natomiast Rovada może być przechowywana przez tydzień i charakteryzuję się większą odpornością na choroby grzybowe.

Choroby i szkodniki

Porzeczki bardzo często porażane są przez choroby grzybowe i wirusowe, intensywność porażenia zależna jest od odmiany, warunków pogodowych i źródła infekcji. Najgroźniejsze na plantacjach są opadzina liści porzeczki (antraknoza), biała plamistość liści porzeczki, rdza wejmutkowo-porzeczkowa, amerykański mączniak agrestu, a także szara pleśń. Często występującą chorobą jest również rewersja porzeczki czarnej, lecz w przypadku porzeczki czerwonej nie jest tak istotna. Szkodniki, które zagrażają uprawom krzewów porzeczkowych, to wielkopąkowiec porzeczkowy (wektor rewersji), przędziorek chmielowiec, przeziernik porzeczkowiec, pryszczarki, mszyce oraz owocnica porzeczkowa.

Rozwojowi chorób sprzyja również zachwaszczenie i nadmierne zagęszczenie krzewów, poleca się profilaktyczne wycinanie uszkodzonych pędów i tych zachodzących na siebie, przez co zagęszczających środek rośliny. Brak pielęgnacji porzeczek przyczynia się do wzrostu porażeń przez choroby i szkodniki, co powoduje większy nakład pracy. Agrofagom najczęściej zapobiega się, stosując opryski preparatami podanymi w aktualnym programie ochrony zgodnie z zaleceniami.

Autor: Joanna Żołnierkiewicz

Bibliografia:

Błaszczyńska B., „Uprawa porzeczek”, Hortpress, 2010 r.

Czarnecki B., „Wiosenne sadzenie”, „Działkowiec” nr 3/2006 r., s. 41–42

Danek J., „Wiosenne cięcie krzewów jagodowych”, „Działkowiec” nr 3/2007 r., s. 50–51

Danek J., „Jagodnik po zbiorach”, „Działkowiec” nr 7/2007 r., s. 36–37

Danek J., „Krzewy jagodowe po zbiorze owoców”, „Działkowiec” nr 8/2008 r., s. 44

Dereń D., „Odmładzamy krzewy porzeczek. Cięcie porzeczek po posadzeniu”, „Mój Piękny Ogród” nr 4/2010 r., s. 59

Grabowski M., „Przedwczesne zrzucanie liści”, „Działkowiec” 8/2005 r., s. 46

Grabowski M., „Plamistości liści”, „Działkowiec” 8/2008 r., s. 56–57

Gruca Z., „Wrzesień bogaty owocami”, „Tygodnik Rolniczy” nr 36/2010 r., s. 50–51

Gwozdecki J., „Deser Kłapouchego”, „Ogrody” nr 6/2008 r., s. 24–27