Czas na sorgo sudańskie – doskonałą trawę o zastosowaniu w przemyśle i gospodarce!
Wiechlina zwyczajna – doskonała trawa paszowa na tereny mokre!
Zobacz także
Zastosowanie w hodowli
Hodowcy bydła cenią ten gatunek trawy, ponieważ ma dużą wartość pokarmową, zwłaszcza gdy trawa jest wcześnie koszona. Zawiera białka, cukry, a także wapń, potas, chlor, miedź i cynk. Pojawia się na pastwiskach i łąkach okresowo nadmiernie wilgotnych, a także w obniżeniach terenu. Wiechlina jest chętnie zjadana przez wszystkie gatunki bydła. Wykorzystuje się ją w mieszankach łąkowo-pastwiskowych, zwłaszcza na terenach mokrych i podmokłych. Bardzo dobrze rośnie także na obszarach zielonych i użytkach nawożonych kompostem, obornikiem lub gnojowicą. Jedyną jej wadą, jako trawy pastwiskowej, jest to, że po pierwszym pokosie słabo odrasta. Mimo to może być także wykorzystywana do obsadzania boisk i trawników. Obecność wiechliny łąkowej w uprawie lub na użytkach zielonych powinno być dla nas wskazówką występowania w podłożu azotu, fosforu i potasu.
Zwalczanie
Wiechlina ma skłonność do rozprzestrzeniania się oraz silnego krzewienia. Często tworzy zwarte płaty. W uprawach rolnych jest ekspansywna, gromadzi wodę i środki pokarmowe. Ponadto może być żywicielem mączniaka prawdziwego zbóż i traw. Zwalczanie wiechliny nie jest trudne, ponieważ roślina nie wykształca mocnego systemu korzeniowego. Podczas wypasu lub koszenia łatwo odrywa się od podłoża. Do jej usuwania można zastosować odchwaszczanie środkami chemicznymi, także tymi, które stosuje się do usuwania wiechliny rocznej, a więc np.: tepraloksydymem, metolachorem-S, chlorotoluronem, asulamem. Należy pamiętać, by unikać nawożenia ściekami, obornikiem, kompostem, gdyż roślina czerpie z nich potrzebne dla wzrostu składniki.
Autor: Helena Kędra
Bibliografia:
Czubiński T., A. Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, Polskie Wydawnictwo Rolnicze, Poznań 2014 r., s. 243.
Grzegorczyk S., „Rośliny zbiorowisk trawiastych”, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2010 r., s. 38.
Klaassen H., Freitag J., „Profesjonalny atlas chwastów”, wyd. BASF, Limburgerhof 2004 r., s. 214.
Kozłowski S. (red.), „Trawy. Właściwości, występowanie i wykorzystanie”, wyd. PWRiL, Poznań 2012 r., ss. 61, 68, 210–271, 361.
Nawara Z., „Rośliny łąkowe”, Multico Oficyna Wydawnicza, Warszawa 2006 r., s. 62.
Zdjęcie:
Autor: Rasbak; źródło: Wikipedia; licencja: CC BY-SA 3.0.
