Wszystko, co musisz wiedzieć o podorywce - jak, kiedy i dlaczego?

Zobacz także

Ocena podorywki

W czasie wykonywania podorywki, jak i po niej można dokonać oceny jej skuteczności. Najpierw przed wykonaniem tego zabiegu należy wybrać miejsca i je oznaczyć. Następnie należy wykonać pomiar za pomocą ramki o powierzchni 1 m², którą umieszcza się w poprzek rzędów ścierni i z takich prób pobiera się ścierń oraz chwasty, a następnie waży się. Po zaoraniu pola z innych miejsc wycina się nieprzykryte resztki pożniwne i waży. Na podstawie takich pomiarów można obliczyć wskaźnik przykrycia resztek pożniwnych (P). Niestety metoda ta jest pracochłonna i mało praktyczna.

Po wykonaniu podorywki można również obliczyć wskaźnik przykrycia resztek pożniwnych (P₁). W tym celu należy losowo wybrać trzydziestometrowe odcinki wzdłuż każdej skiby, a następnie określić długość miejsc, gdzie resztki pożniwne nie zostały przykryte. Przykrycie resztek pożniwnych ocenia się według określonej skali.

Autor: mgr inż. Kinga Borek

Bibliografia:

Ciesielska A., Niemczyk H., Radecki A., Suwara I., Wysmułek A., „Rodzaje orek”, (w:) „Podstawy rolnictwa”, Wyd. REA, Warszawa 2010 r., str. 35
Czerwiński Z., Gawrońska-Kulesza A., Lenart S., Sosulski T., Wysmułek A., „Podorywka”, (w:) „Produkcja roślinna”, Wyd. REA, część I, Warszawa 2010 r., str. 107–108
Gonet Z., „Orki zasadnicze”, (w:) „Podstawy produkcji roślinnej”, PWRiL, Warszawa 1999 r., str. 180
Grzebisz W., „Orki zasadnicze”, (w:) „Produkcja roślinna – środowisko i podstawy agrotechniki”, Hortpress, Warszawa 2012 r., str. 226–227
Krężel R., Parylak D., Zimny L., „Podorywka” (w:) „Zagadnienia uprawy roli i roślin”, Wyd. Akademii Rolniczej, Wrocław 1999 r., str. 111–113
Kuczewski J., Majewski Z., „Mechanizacja uprawy i doprawiania gleby”, (w:) „Eksploatacja maszyn rolniczych”, WSiP, Warszawa 1999 r., str. 186